Οι μουσικοί της μουσικής

Ω, η μουσική! Αυτή η υπέροχη. Λέω ότι όταν έρθει η στιγμή που θα φύγω απ’ αυτόν τον κόσμο (θα φύγω…, λες και θα φύγω για να πάω κάπου αλλού το λέω!), όταν λοιπόν τελειώσω με τις υποχρεώσεις μου εδώ, όταν ξοφλήσω και το τελευταίο γραμμάτιο ύπαρξης, αφού γράψω και το τελευταίο μου κείμενο, κλείσω τα χαρτιά μου, πατήσω και το ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ στον υπολογιστή, για ένα θέμα θα νιώθω σφίξιμο: ότι δε θα μπορώ πια να χαίρομαι τη μουσική. Ούτε για τα βιβλία που δε θα έχω προλάβει να διαβάσω ούτε για ό,τι δε θα γνωρίσω πια. Για τη μουσική, μόνο.
Ε, μ’ αυτές τις απόψεις περί της μουσικής και περί άλλων τινων, έπαιρνα συνέντευξη από μαθητές που βρίσκονταν στο κατώφλι των μεγάλων αποφάσεων για τη ζωή τους, μπας και τους βοηθήσω να πάρουν τη σωστή. Και φανταστείτε τη χαρά μου, όταν κάποιος από τα αισιόδοξα και δροσερά δεκαεξάχρονα μου είπε ότι ήταν παθιασμένος με τη μουσική και θα ήθελε να αφιερώσει τη ζωή του σ’ αυτήν.
Πλήρης αγαθών συναισθημάτων είδα μπροστά μου τον μελλοντικό συνθέτη που θα άνοιγε τους νέους μουσικούς δρόμους, τον βιρτουόζο που θα έφερνε το νέο ρίγος με τις προσωπικές του εκτελέσεις, τον άνθρωπο που θα έντυνε μουσικά κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, που θα μάζευε τον κόσμο στα γήπεδα και στα θέατρα. Ρώτησα, λοιπόν, σε ποιο ωδείο φοίτησε, πόσα χρόνια και τι είδους μουσικές σπουδές έχει κάνει. Φανταστείτε την έκπληξή μου με τις αρνητικές του απαντήσεις. Δεν έχει πάει σε ωδείο, δεν έχει κάνει μουσικές σπουδές. Έντρομος -κρατώντας βέβαια και κάποιες επιφυλάξεις, πολλοί μεγάλοι μουσουργοί δεν είχαν φοιτήσει σε ωδεία- ξαναρώτησα αν γνωρίζει, αν παίζει κάποιο μουσικό όργανο. Η απάντηση ξαναήταν αρνητική. Θεωρία; Τίποτα. «Μα, τότε δεν προλαβαίνεις σ’ αυτή την ηλικία, είναι αργά πια για να ξεκινήσεις και να τελειοποιηθείς σε κάποιο όργανο». «Μα δεν καταλάβατε», επέμεινε ο μαθητής, «εγώ θέλω να παίζω μουσική, είμαι γεννημένος γι’ αυτό, δε θέλω να παίζω κάποιο όργανο». «Μα πώς θα παίζεις μουσική, αν δεν παίζεις κάποιο μουσικό όργανο», εγώ το χαβά μου όλο και πιο απορημένος. «Μα θα ΠΑΙΖΩ μουσική, απορώ που δε με καταλαβαίνετε». «Ωραία, θα παίζεις μουσική. Πώς θα παίζεις, βοήθησέ με λίγο». «Θα παίζω στα μπαρ, στις καφετέριες, σε γιορτές και σε συγκεντρώσεις, παντού όπου με καλούν. Αν γίνω μάλιστα γνωστός για τα ωραία τραγούδια που θα παίζω, θα παίρνω πολλά χρήματα για κάθε εμφάνιση».
Το κέρατό μου! Δεν πιάνω τίποτα. Όταν τον ρώτησα αν θα πηγαίνει και στα πανηγύρια, η απάντηση –ευτυχώς ή δυστυχώς- ήταν αρνητική.
Στο τέλος το μυστήριο λύθηκε: Ήθελε να γίνει D.J.
Για την ιστορία: Ο μαθητής έδωσε εξετάσεις δύο χρόνια αργότερα, πέρασε στο Φυσικό του Πανεπιστημίου, τέλειωσε, έκανε μεταπτυχιακά και σήμερα βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το θέμα της διατριβής του; Τι άλλο: ο Ήχος. Διδακτορικό στην Ακουστική.
Κανείς δε χάνεται.