Μάλλον συμβολικό πρέπει να ήταν αυτό. Αλλιώς, εγώ τουλάχιστον, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Να βλέπω δηλαδή υπαλλήλους του δήμου να σπάνε ρολόγια. Με σφυριά στα χέρια να τα κάνουν κομμάτια και θρύψαλα με άγρια χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Ξέρετε, ρολόγια και άλλα ψιλολοίδια που έπεσαν στα χέρια τους μετά από κατασχέσεις μικροαντικειμένων πλανόδιων παράνομων μικροπωλητών. Και επειδή αυτά δεν μπορούσαν να τα δωρίσουν (ίσως γιατί ήταν μαϊμούδες γνωστής μάρκας) στα διάφορα ΚΑΠΥά, τα έσπαγαν.
Κι ήταν όλοι ωραίοι εν τη αγνοία τους. Να σπάνε, να κομματιάζουν το χρόνο τον αδυσώπητο. Αυτόν που μας δείχνει το πέρασμά του με τα ανεξίτηλα σημάδια του πάνω μας. Ε, τον άτιμο! Να τον είχα από μια μεριά να σου τον έκανα εγώ καλοκαιρινό.
Υπό την έννοια αυτή μου άρεσε η σκηνή. Για το συμβολικό της χαρακτήρα, εννοώ. Όπως κάποιος άλλος (ζωγράφος αυτός) απαθανάτιζε λιωμένα ρολόγια, ρολόγια που κυλούσαν και έρρεαν στο άπειρο.
Αυτός δεν κατάφερε να τα σπάσει όμως. Οι δικοί μας τα έσπασαν. Και θα πίστεψαν, έστω και για μια στιγμή, ότι με το σπάσιμο θα μπορούσαν και να τον σταματήσουν. Αυτόν τον αδυσώπητο.
Γι’ αυτό είπαμε: η πράξη τους ήταν γεμάτη ποίηση, ήταν συμβολική.
No comments:
Post a Comment