Παραεμπόριο

Ή όσο εγώ γερνάω τρελαίνομαι ή γενικώς δεν πάμε καθόλου καλά. Λογικά και συναισθηματικά, εννοώ. Ακούστε τώρα το κουφό: Δήμαρχος ελληνικής πόλης πήγε στο ΚΑΠΗ και στο Σύλλογο πολυτέκνων και μοίρασε δώρα στους γέροντες και στους πολύτεκνους. Όλα καλά θα μου πείτε και πού είναι το φάλτσο που σε τρελαίνει. Λοιπόν, τα δώρα που μοίρασε τις άγιες αυτές ημέρες ήταν αντικείμενα που είχαν κατασχεθεί από διάφορους παράνομους μικροπωλητές. Δηλαδή, τσάντες, πορτοφόλια, σι-ντι, διάφορα ευτελή ξυλόγλυπτα και τέτοια. Και μάλιστα το τηλεοπτικό ρεπορτάζ παρουσίασε και γέροντες να χαίρονται με το πορτοφολάκι ή το σι-ντι(!) που πήραν, να ευχαριστούν το δήμαρχο, να υποκλίνονται και να διατρανώνουν: “Τζάμπα είναι, ό,τι και να 'ναι καλό είναι. Θα το δώσουμε κι εμείς κάπου...”. Κι ο δήμαρχος να καμαρώνει και να εξηγεί την πραγματικά πρωτότυπη σκέψη του, να δίνει συγχαρητήρια στη δημοτική αστυνομία που εκτελεί έργο άξιο και θεάρεστο και να υπόσχεται ότι με τη νέα χρονιά θα γίνουν περισσότερες κατασχέσεις.
Κι αναρωτιόμουν τόσα χρόνια ποιο να είναι άραγε το παραεμπόριο και πώς μπορεί να παταχθεί! Ε, αυτό είναι το παραεμπόριο, αυτοί οι μικροπωλητές από την Αφρική, που τρέχουν από τραπέζι σε τραπέζι στις καφετέριες, που πουλάνε τσάντες και μαντήλια για τον κοσμάκη που δεν μπορεί να αγοράσει μια Πράντα κι ένα ρολόι της προκοπής. Αυτό είναι τελικά. Κι εφόσον μια απλή και νεόκοπη δημοτική αστυνομία μπορεί να το πατάξει, μπράβο της κι άξιος ο μισθός της.
Έλα, όμως, που δεν μου κάθεται καλά το πράμα. Δεν μου πηγαίνει, όπως και να το κάνουμε. Σκέφτομαι το γεράκο του ΚΑΠΗ να πετάει στους κάδους σκουπιδιών του δήμου το παλιό του πορτοφόλι που το είχε αγοράσει από παράνομο μικροπωλητή. Και μαζί μ' αυτό και τη λίγη αξιοπρέπεια που μας έχει μείνει.