Λαϊκισμοί

Ήταν μια παραλία στο χωριό που μετά από είκοσι χρόνια το έχω κάνει δικό μου και το λέω «το χωριό μου». Είχε δύσκολη πρόσβαση, χωματόδρομος κακοτράχαλος περνούσε μέσα από το δάσος και σε έβγαζε στο όνειρο. Εκεί μαζί με λίγους μυημένους νιώθαμε το νερό δροσερό και ολοκάθαρο να μας ξεπλένει από την πόλη, από το καυσαέριο. Το καυσαέριο των ανθρώπων όχι των αυτοκινήτων. Κι έβλεπες από τη μια μεριά μακριά απέναντι το Πήλιο να κλείνει ευγενικά λίγο ουρανό κι από την άλλη τη Σκίαθο να γνέφει στο πέλαγος και να σε προσκαλεί. Καθαρή παραλία, καθαρό Πήλιο και καθαρή Σκίαθος. Των Κενταύρων και του Παπαδιαμάντη. Τώρα έφτιαξαν ασφαλτόδρομο, έκοψαν και μερικά δέντρα που ενοχλούσαν τα περάσματα κι η παραλία γέμισε κόσμο. Κοιτάζεις το Πήλιο και παρεμβάλλονται σκάφη φουσκωτά και πολυεστερικά, βρίσκεις μια θέση στα βότσαλα με κάποια προσπάθεια, ο κόσμος δίπλα σου τρώει σάντουιτς και πίνει καφέδες αγορασμένους από την καντίνα, σε λίγο θα υπάρχουν και ταβέρνες, θα ανοιχτεί και άλλος δρόμος κατά μήκος της παραλίας, αυτός για ακόμη ευκολότερη πρόσβαση.
Θυμάμαι και τον Σαββόπουλο. Όσο απευθυνόταν σ’ αυτούς που απευθυνόταν, ήταν ο βάρδος της ηλικίας μας και των επιδιώξεών της, των σχεδίων και των ονείρων της. Όταν η πρόσβαση έγινε ευκολότερη κι άνοιξαν οι δρόμοι, έγινε ο βάρδος του τίποτα και του πουθενά. Από τότε παραπαίει στα σαλόνια χωρίς τραγούδια, χωρίς οράματα.
Μήπως και ο Λαζόπουλος; Όσο το κοινό του ήταν μετρημένο ήταν κι αυτός μετρημένος και προσεκτικός. Στην έκφραση, στο χιούμορ, στη σάτιρα. Από μια στιγμή και μετά, όταν το κοινό του έγινε αμέτρητο, έγινε κι αυτός αμετροεπής και προσπαθεί να πείσει ότι η σάτιρα είναι ανεξέλεγκτη, χωρίς φραγμούς και όρια και πάντοτε αθώα ακόμη κι αν πετάει πλαστικά μπουκάλια και σκουπίδια παντού γύρω της. Κι ο κόσμος που συνήθισε να γελάει με τις παλιές ατάκες και τα σχόλιά του, συνεχίζει να γελάει και με τα καινούργια χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι ο νέος λαϊκισμός του καλλιτέχνη γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος όσο ανεβαίνουν τα νούμερα τηλεθέασης.
Από τον επικίνδυνο πια Λαζόπουλο προτιμώ χίλιες φορές τον ειλικρινή Καρβέλα, όχι γιατί τον ξέρω από παιδί κι εκτιμώ τα πολλά του ταλέντα ούτε γιατί μ’ αρέσουν τα τραγούδια του, αλλά γιατί ευθαρσώς λέει και κάνει αυτά που πιστεύει χωρίς να κρύβεται πίσω από «σάτιρες» και «τηλεθεάσεις». Κι επειδή δεν εκτιμά και τα Μέσα Ενημέρωσης με τα παιχνίδια τους.

Και πρέπει να έχεις γερά κότσια να το λες και να το υποστηρίζεις δημοσίως αυτό.