Κερχνής

Η είδηση λέει ότι στην Κύπρο σκοτώθηκαν 46 μαυροκιρκίνεζα. Δε σκοτώθηκαν μόνα τους, βέβαια. Τα σκότωσαν κυνηγοί. Ας μην σπεύσουν όμως οι κυνηγετικές οργανώσεις να πουν ότι δεν πρόκειται για συνειδητούς κυνηγούς, ότι οι σωστοί κυνηγοί προστατεύουν τη φύση, αγαπούν τα ζώα, το πολύ να μαζεύουν κανένα χόρτο και λοιπά. Όχι! Οι κυνηγοί είναι και λέγονται κυνηγοί, επειδή κυνηγούν. Και κυνηγούν ως επί το πλείστον ζώα. Και τα κυνηγούν όχι για να τα πιάσουν και μετά να κυνηγούν –εναλλάσσοντας τους ρόλους- τα ζώα τους κυνηγούς, όπως το παλιό παιχνίδι «άλλος, σ’ έπιασα, εσύ τώρα», αλλά για να τα σκοτώσουν. Κι όταν τα σκοτώνουν, τα κρεμούν επιδεικτικά έξω από το αυτοκίνητο και επιστρέφουν χαρούμενοι. Κι όταν έρχεται η ώρα, αφού τα έχουν ετοιμάσει (τα έχουν ξεπουπουλιάσει, καθαρίσει και μαγειρέψει) έρχονται κι οι φίλοι τους και πίνουν ένα κρασί στο τραπέζι συζητώντας για τις επιτυχίες τους στο κυνήγι. Αυτοί είναι οι συνειδητοί, οι σωστοί κυνηγοί, λένε. Που ικανοποιούν το αρχέγονο και βαθιά ριζωμένο ένστικτο του ανθρώπου. Το ένστικτο του κυνηγού. Λένε.
Κι ενώ όλα τα άλλα αρχέγονα ένστικτα τα έχουμε διαγράψει από το DNA μας, αυτό παραμένει ανεξίτηλο σε ορισμένους. Τι γίνεται, όμως, όταν φτάνει η ώρα να τα μαζέψουν και να φύγουν από το δάσος (sic) χωρίς να έχουν επιτελέσει το χρέος τους, χωρίς να έχουν στη τσάντα τους ούτε ένα δείγμα που να αποδεικνύει το πόσο τυχεροί στάθηκαν, το πόσο καλοί κυνηγοί είναι, το πόσο πέτυχαν δηλαδή το στόχο τους και ικανοποίησαν αυτό το αρχέγονο ένστικτο; Τότε μπορεί να δουν στην πλαγιά μακριά πάνω στα δέντρα (sic) πενήντα μαυροκιρκίνεζα, γεράκια δηλαδή, και να ασκηθούν ολίγον στο σημάδι.
Το κιρκινέζι έρχεται κάθε άνοιξη από την Αφρική πετώντας ομαδικά με τα πουλιά του είδους του, χωρίς να ξέρει τι το περιμένει. Φαντάζομαι ότι στη σκέψη της ματιάς του έχει ουρανούς και δάση και νερά. Φωλιάζει σε δέντρα και σε βράχια. Είναι πουλί μοναχικό, έχει συνήθως ένα σύντροφο σε όλη του τη ζωή και ζει οικογενειακά. Σπίτι-δουλειά-σπίτι. Ο πληθυσμός του, όμως, μειώνεται αισθητά. Ευθύνονται οι αλλαγές στο κλίμα, τα φυτοφάρμακα και η καταστροφή των βιοτόπων της Αφρικής και της Ευρώπης. Ευθύνονται και οι κυνηγοί. Όχι οι ασυνείδητοι. Οι κυνηγοί. Που αποδεκάτισαν σαράντα τόσες οικογένειες.
Και η λύση ποια μπορεί να είναι; Να περιμένουμε τους κυνηγούς να συνειδητοποιηθούν και να αφήσουν τις καραμπίνες τους να σκουριάζουν πάνω απ’ το τζάκι; Ή να πείσουμε τα κιρκινέζια (και τους πελαργούς και τους ερωδιούς και όλα τα άλλα αθώα πλάσματα τ’ ουρανού που κινδυνεύουν από τα βόλια μας) να μην έρχονται πια σε μας. Πιο εύκολο μου φαίνεται το δεύτερο που μπορεί να προέλθει –στο κάτω κάτω- κι από μια διαίσθηση των φτερωτών φίλων μας. Γιατί η άλλη λύση χρειάζεται πολύ περισσότερα και –κυρίως- παιδεία. Που, ως γνωστόν, έχει μεταναστεύσει εδώ και πολλά πολλά χρόνια από τον τόπο μας.