Χωρίς τίτλο

.
Να ’χα τουλάχιστον μια φωτογραφία της νύχτας σκέψης σου να έβλεπα όλους τους γαλαξίες των συλλογισμών σου και ν’ αποκτούσα δικαίωμα και πρόσβαση στο άπειρο.
Κι αν δεν μπορούσα να την ρουφήξω όλη,
-γιατί η νύχτα σκεπάζει όλα τα όνειρα των ανθρώπων, κατοικεί και στα μαξιλάρια της μνήμης και στις φουσκωμένες κοιλιές του μέλλοντος,
γιατί η νύχτα δεν πέφτει μόνο στα δάση σου, αλλά φυσάει και σαχάρα στην ανάσα μου, χτίζει και ιμαλάια στον έρωτά μου-
αν –λέω- αν δεν μπορώ να την ρουφήξω όλη, γιατί φοβάμαι μη μου γεμίσει το γάλα των οστών μου σκοτάδι,
τότε πάρε Εσύ όλα μου τα οστά, ένα-ένα:
Πρώτα της σπονδυλικής κολόνας
μετά το ηνιακό ταβάνι μου
τις κερκίδες και τις κνήμες του πρώτου μου μπουσουλίσματος στα χωράφια της καρδιάς σου
τις φάλαγγες των εξερευνητών δακτύλων μου να παίζεις εσύ τη γλυκιά σου κιθάρα, όταν εγώ θα συλλέγω μακριά σου αστραπές.
Πάρε όλα μου τα οστά, μην αφήσεις κανένα και μου τα σκοτεινιάσει η νύχτα σκέψη σου.
Προφύλαξέ με από το σκοτάδι λύκο, απ' το σκοτάδι γέρο, απ' το σκοτάδι μαχαίρι.
Άσε μου μόνο σάρκα λάσπη, να φτιάξω μ’ αυτήν σπίτια, σπίτια πολλά, σπίτια σε όλη τη γεωγραφία της νύχτας, το ένα δίπλα στο άλλο, για να κατοικήσουν όλοι οι άστεγοι του έρωτα.
Και σ’ ένα απ’ αυτά, στο πιο μεγάλο και το πιο ωραίο, στο πιο γενναίο κι ευγενικό θα βρίσκομαι εγώ, μονάχος πια.
Να ’χα τουλάχιστον μια φωτογραφία της νύχτας σκέψης σου να άκουγα τη σιωπή σου.