Tuesday, February 27, 2007

Η κολόνα


.......................................................................αφιερωμένο εξαιρετικά

Ήταν, λοιπόν, που λέτε μια φορά κι έναν καιρό μια κολόνα. Μια τσιμεντένια κολόνα από αυτές τις συνηθισμένες της ΔΕΗ. Όταν ξεφύτρωσε στο σταυροδρόμι είχε κι ένα φως επάνω της και φώτιζε το δρόμο τις νύχτες. Πολύ γρήγορα τη λάμπα την έσπασαν παιδιά με πέτρες (τότε υπήρχαν ακόμη πέτρες στους δρόμους της Αθήνας). Ο δήμος την αντικατέστησε και το φως ξεχυνόταν πάλι και φώτιζε λίγο τα σκοτάδια μας. Κάποιος γαβριάς, όμως, την ξανάβαλε αμέσως σημάδι και ξανάσπασε τη λάμπα. Να μην τα πολυλογώ, λαμπτήρας δε στέριωσε ποτέ στην κολόνα μας. Κι από τότε που –αν και κολόνα της ΔΕΗ- σκόρπιζε σκοτάδι, έγινε και το κέντρο του παιχνιδιού των μικρών. Πόσα φτυσίματα ξελευτερίας δεν έφαγε στην πλάτη της, πόσες πετριές από σφεντόνες, πόσα μικρά στρογγυλά άκακα βόλια από τα φλόμπερ της εφηβείας. Στο τέλος κατέληξε και κάτι σαν δημόσιο ουρητήριο της γειτονιάς και των περαστικών, δίποδων και τετράποδων. Έτσι όπως στεκόταν ολομόναχη κι ευθυτενής στο σταυροδρόμι, γρήγορα έγινε και κέντρο πληροφόρησης. Στην αρχή προσέλκυσε αγγελτήρια θανάτων και μνημοσύνων, μετά πρόσφερε εθελοντικά το κορμί της για κάθε είδους αφίσες. Οι διάφοροι μεροκαματιάρηδες αφισοκολλητές πρώτα απ’ αυτήν ξεκινούσαν τη νυχτερινή τους εργασία κι ύστερα σκορπίζονταν στους φράχτες, στους τοίχους και στις μάντρες.

Έψαξα να την βρω την κολόνα αυτή χτες που ξαναπέρασα από την παλιά μου γειτονιά. Δεν ήταν εκεί. Τα καλώδια τα πέρασε η ΔΕΗ υπόγεια, δεν της χρειαζόταν άλλο, λοιπόν, και την απέσυρε. Και ούτε πέτρες έχει πια η ασφαλτοστρωμένη ταχείας κυκλοφορίας λεωφόρος για εξάσκηση στο σημάδι ούτε παιδιά υπάρχουν στους δρόμους για κρυφτό και κυνηγητό. Για τους αφισοκολλητές δημιουργήθηκαν τεράστια ειδικά πάνελ κατά μήκος της λεωφόρου, για να κολλούν τις διαφημίσεις των νυχτερινών κέντρων και των καλσόν. Κι οι άνθρωποι τώρα πια δεν κατουράνε στους δρόμους, εκπολιτίστηκαν. Ούτε και οι έφηβοι παίζουν με φλόμπερ, αλλά με καλάζνικοφ και τελευταίας τεχνολογίας οπλικά συστήματα στις οθόνες των υπολογιστών τους.
Για κολόνες να μιλάμε τώρα;

23 comments:

Anonymous said...

Σωστά. Για κολόνες να μιλάμε τώρα;
Δεν έχω λόγια. Να σαι καλά να υπάρχεις με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στις ζωές μας
meril

el-bard said...

meril
Χάθηκες. Είσαι καλά;

Anonymous said...

να μιλάμε...
κι ας είναι για ότι ποθεί η ψυχή μας!

Πολύ το άφησα να με αγγίξει!

Anonymous said...

Aνηφόρα μεγάλη αλλά προσπαθώ. Πάντως ακόμα κι όταν δε φαίνομαι έρχομαι επίσκεψη. Ευχαριστώ
meril

pythia said...

κι όμως εκεί είναι... να σκαρφαλώσω;

ioeu said...

Να λοιπόν που την έκανες να υπάρχει...
Ες αεί...
Η ένδον πραγματικότητα, τόσο ολόφωτη!

Εννοείς...

scalidi said...

διαβάζω που διαβάζω τις νεκρολογίες και τα "ενοικιάζεται" και "πωλείται" στις κολόνες, μ' αυτά που έγραψες θα πιάνεται η ψυχή μου κάθε φορά που θα βλέπω κολόνα...

kyriaz said...

Συνομιλώντας τα κείμενα
μας αφήνουν απ' έξω να τα θαυμάζουμε.
Έχουν μια δική τους ζωή,ανεξάρτητη απ' αυτήν των δημιουργών τους.
Όποτε δεν τα βλέπουμε βγαίνουν τσάρκα στους δρόμους και κολλούν επάνω τους αγγελτήρια θανάτου της Σιωπής...

el-bard said...

πηγή
Ας αφήνουμε τα πράγματα να μας αγγίζουν. Καύτερα να μας αγγίζουν κι ας πονάμε, παρά να μένουμε ανέγγιχτοι κι αλώβητοι.

meril
Μετά τις ανηφόρες πλακώουν κάτι ισάδες, χάνεται το μάτι σου. Προσοχή όμως και στις κατηφόρες, ιδιαίτερα σ' αυτές.

pythia
Αν μπορείς... Ξέρεις, χρειάζονται αυτά τα ψαλίδια στα πόδια που είχαν οι παλιοί ια να γραπώνονται στις κολόνες και να μην πέφτουν.

ioeu
Ασφαλώς και εννοώ, φίλε.

Σταυρούλα
Εδώ και καμιά δεκαριά κείμενα (έτσι ίσως θα πρέπει να ορίζουμε το χρόνο μας εμείς που βλεπόμαστε μέσω των κειμένων) σ' έχει πιάσει μια απαισιοδοξία... Παναγία μου!!!

kyriaz
Πολύ όμορφο... Το κρατάω!

scalidi said...

Τόση απαισιοδοξία που αναγκάστηκα να κάνω μία αταξία στο μπλογκ μου με την "κολόνα". Σου ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη...

Socrates Xenos said...

Έχεις τον τρόπο και στήνεις
στον καιρό πράγματα που μας ορίζουν
Έτσι λέω είν` ωραία τα καταφύγια των φίλων, Λεφτέρη

pythia said...

Hey και ποιος είπε πως δε θέλω να πέσω...
Καλημέρα!

pythia said...

τεμπελιάζουμε; Μάρτης... που λες!

el-bard said...

Σωκράτη,
Ναι, όμορφο αυτό. Τα καταφύγια των φίλων. Κι αυτό το κρατάω.

Σταυρούλα,
Ε, δεν είναι και μεγάλη αταξία... Θεμιτή και πετυχημένη.

Πυθία
Αν πέσεις, μπορεί να χτυπήσεις. Άσε που μπορεί να πέσεις πάνω στο κεφάλι κάποιου διερχόμενου και να τον τραυματίσεις! Αυτό πού το βάζεις;

Πυθία
Ποιος είπε ότι τεμπελιάζουμε; Πού το είδες ότι τεμπελιάζουμε; Το άκουσες πουθενά; Στο μαρτύρησε κάποιος; Όταν ακούμε μουσική, ας πούμε, τεμπελιάζουμε; Όταν γράφουμε κείμενα ή σχόλια; Τεμπελιάζουμε; Τα μυαλά μας λιάζουμε να μη σκουριάσουν.

scalidi said...

"Τα μυαλά μας λιάζουμε...", ε, τι να πω τώρα; Άπαιχτο...

Anonymous said...

Ποιός είπε πως μια κολόνα της ΔΕΗ είναι ψυχρή κι απρόσωπη; Κοίτα τι μπορεί να συμβεί αν τύχει και ξεφυτρώσει δίπλα σε ανθρώπους σαν εσένα! Παίρνει ζωή και νόημα άλλο και μένει στην αιωνιότητα!
"η"

dodo said...

Πάει και η κολόνα- έπεσε κι αυτή, σαν δέντρο...

pythia said...

καλά κύριε μη βαράτε!
:-)

el-bard said...

"η"
Πάντοτε ευγενής και ...υπερβολική.

dodos
Χαθήκαμε τώρα τελευταία, έχω δει όμως τα τελευταία σου posts. Απίθανα. Θα σου τα πω κι εκεί.

pythia
Δε βαράμε, δε βαράμε. Αλλά άλλοι γράφουν για ραχάτι και τεμπελιές, όχι εμείς. Εμείς απλώς δε γράφουμε. Αλλά πού θα πάει, θα μας βγει κάτι καλό.

Καπετάνισσα said...

Και συλλογίζομαι -που λες- εκείνα τα πουλιά, αποδημιτικά φτερά που ξαποσταίνουν σμήνη ολόκληρα, πάνω σε σύρματα, σε ξύλινες κολόνες για πρόσκαιρο σπιτικό, μια ανάσα, να. Κι ύστερα παλι βουρ για το ταξίδι.

Τη βιάση των ανθρώπων να ξεριζώσουν τους ξενώνες των πουλιών, αυτό μετράω.
Αφιλόξενοι καιροί. Μόνοι.

pythia said...

Α ώστε αυτό περιμένουμε λοιπόν να σας βγει κάτι καλό, λες και όσα σας έχουν βγει δεν είναι καλά!

Οk κύριε θα περιμένουμε...
Μα κυρίως, να είστε καλά!

el-bard said...
This comment has been removed by the author.
el-bard said...

Καπετάνισσα
Τα σκέφτηκα εκ των υστέρων τα πουλιά, παρ' όλο που το κείμενο το έγραψα ακούγοντας τα κελαηδίσματα του Τζόζεφ, του καναρινιού μου. Μερικές φορές γινόμαστε κωφοί (και τυφλοί) μπροστά στην ομορφιά.
Νομίζω, λοιπόν, ότι ήταν μια μεγάλη παράλειψη από το κείμενό μου και σ' ευχαριστώ που τα θυμήθηκες ΕΣΥ. Υπάρχουν, λοιπόν, ττα πουλιά στα σχόλια.
Κι είναι τόσο ζωντανά (τα πουλιά και τα σχόλια) με την προσθήκη σου.

Πυθία
Θα γράψω, μην αμφιβάλλεις.