Thursday, February 01, 2007

2. Πρωτεύουσα

.
Είμαι χωμένος σε μια χώρα που δε λέει να μ’ αγκαλιάσει. Χαϊδεύει τους θριάμβους μου, γελάει με τις σιωπές μου κι ακινητεί στο σκοτάδι που την κλείνει. Όταν καμιά φορά ανοίγει τα χέρια της να με θυμηθεί, ξεχνάει να βάλει μέσα τούς παλιούς μαστόρους της πέτρας, τους χαμένους μες στο χιόνι οδοιπόρους, τους πελαργούς στα καμπαναριά και στα απομακρυσμένα φυλάκια τους τροφίμους. Ξεχνά κι άλλους, ελάχιστους, που μένουν σιωπηλοί, φρουροί αυτοί αληθινοί χωρίς όπλα και παλάσκες, με μόνο το βλέμμα όλμο μεγάλου βεληνεκούς, ανάμικτο εγκατάλειψη κι ακινησία.
Τότε νιώθω κι εγώ τόσο μόνος σ’ αυτήν τη λυπημένη αγκαλιά. Μόνος μαζί με μερικούς άλλους –εκατομμύρια αυτοί- μόνους.

5 comments:

scalidi said...

Πολύ λυπητερό, αλλά άμα βλέπεις κάθε μέρα σε κάθε γωνιά κι από έναν επαίτη που σε κοιτάζει...τότε καταλαβαίνει ότι και λίγα είναι αυτά που γράφεις. Και δεν μιλώ μόνο για την επαιτεία του χρήματος

ioeu said...

Μόνος πάνω στο μόνο...και γύρω το κράτος της ωραιότητας. Πρωτεύουσα η αλήθεια που βλέπεις...

dodo said...

Μόνος και άγρυπνος...

el-bard said...

Σταυρούλα, Γιάννη
Ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα δώρα σας.

el-bard said...

dodos
Και μ' έχει πιάσει μια νύστα, φίλε μου.