Friday, February 09, 2007

9. Περίληψη

.
Αχ, οι λύκοι πιάνουν τα καλοκαίρια τα νησιά, όμως αυτές οι σταγόνες στην ατμόσφαιρα δουλεύουν υπερωρίες. Μωρέ, πώς έγινε έτσι ο κόσμος που μια άρνηση του ενός σημαίνει του άλλου ζωή και ξύπνημα, που ένα λουλούδι του βουνού χτυπάει κατάστηθα την παπαρούνα της θάλασσας και μια άνοιξη των τόπων σαλεύει βαθιά μας καταιγίδα. Δε γίνεται έτσι ζωγραφική, χωρίς κανόνες και μέτρημα, λένε οι παλιοί δασκάλοι της τέχνης· χρειάζονται υπολογισμοί, γωνίες κι εφαπτομένες, χρειάζονται διαβήτες και τρίγωνα. Ευτυχώς που η χώρα μου, όπως κι η γλώσσα μου, δε γνώρισε ποτέ της ευθείες, αλλά μεγάλωσε σε καμπύλες και τεθλασμένες έτσι που από την αρχή να μη διακρίνεται το τέλος, οι δυο άκρες της να παραμένουν άγνωστες μεταξύ τους. Η ορατότητα ήταν πάντοτε ζήτημα όρεξης. Ευτυχώς. Γιατί σε άλλη περίπτωση δε θα μπορούσε ποτέ να με φωνάζουν Οδυσσέα, Έρση ή Λεφτέρη. Το πολύ να με βάφτιζαν Χανς, με ό,τι αυτό ήθελε υπονοεί. Και ταξιδεύω δε σημαίνει πλέω ή οδηγώ, αλλά παλεύω με την αρμύρα, με τον ιδρώτα και με την άνοιξη. Και πίνω νερό δε σημαίνει ξεδιψώ, αλλά προσεύχομαι. Γι’ αυτό και τα ελληνικά γίνονται τόσο δύσκολα για τους ξένους που δεν μπορούν ποτέ να καταλάβουν πώς μια τόση δα μικρή άνω τελεία ή ένα παρατημένο ματσάκι αγριολούλουδα αποσιωπητικά δίνουν ολότελα διαφορετικό νόημα στην πόρτα σου. Κι εδώ μπορείς να μάθεις τα πάντα από μια περίληψη, από ένα μέτρο τετραγωνικό περιορισμένο σε συρματόπλεγμα, από ένα ελάχιστο πέτρινο παραμύθι δίπλα στο τζάκι κοντά στα σύνορα -από την εδώ μεριά ή από την πέρα, αδιάφορο. Δε χρειαζόταν ποτέ ολόκληρη έκταση, το απέραντο δυσκίνητο μυθιστόρημα, ο ποταμός των νερών ή των λέξεων. Αρκούσε πάντοτε ένας ξεροπόταμος που γίνεται χείμαρρος ξαφνικός ή ένα μόνο δάκρυ στην κόχη του παραθύρου να κοιτάζει πέρα το δρόμο περιμένοντας να φανείς μες απ’ τη σκόνη. Αρκούσε πάντοτε να χωνεύουμε μέσα μας την άλλη άκρη, την αόρατη, να τη νιώθουμε να βαραίνει το βήμα μας ή να το κάνει φτερωτό Ερμή, αγγελιαφόρο να πετάει πάνω από τις λασπουριές και τα σύνορα.
Μόνο έτσι μπορούμε να δοκιμάζουμε μια μπουκιά ψωμί με δίχως να ξεδιψάμε την πείνα μας.

11 comments:

scalidi said...

Αν ήταν η Ελλάδα σημείο στίξης, άνω τελεία θα ήταν. Δεν μπορούν όλοι να τη χρησιμοποιήσουν σωστά στο γραπτό λόγο είτε γιατί δεν ξέρουν είτε γιατί δεν θέλουν είτε ακόμα και γιατί δεν μπορούν.
Άλλωστε σαν άνω τελεία, αυτόνομη και τέλεια, στέκει ανάμεσα σ' Ανατολή και Δύση. Καλημέρα

kyriaz said...

Τι να πω;...
Να δηλώσω μόνο το θαυμασμό μου για τη γραφή σου.
Ειλικρινά;...Απ' τα ελάχιστα μπλογκς που ξέρω πως η κάθε μου επίσκεψη θα μου προκαλεί αναγνωστική τέρψη...

Χαίρομαι τόσο...Να 'σαι καλά!

el-bard said...

Σταυρούλα
Συμπλήρωσες υπέροχα την "άνω τελεία" δίνοντας ένα ολοκαίνουργιο καταπληκτικό αναλογικό επιχείρημα: όπως δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν σωστά την άνω τελεία, έτσι... Υπέροχο!

kyriaz
Τι να πω! Μου φαίνονται υπερβολικά, αλλά με κολακεύουν. Σ' ευχαριστώ!

pythia
Κράτησέ το, αλλά μην το παρασφίξεις. Θα το πνίξεις.
Ή, παραλλάσσοντας τον Καζαντζάκη στην στην κρητική προσευχή του: Παράσφιξέ το κι ας το πνίξεις.

ioeu said...

Στο λιγοστό, όχι στο λίγο...
Υπέροχο!

el-bard said...

ioeu
Αυτό είναι το παν στο κείμενο: το λιγοστό, όχι το λίγο. Η περίληψη, όχι η έλλειψη. Σ' ευχαριστώ, Γιάννη.

Anonymous said...

Με τη βροχή, ξαναγυρίζω στα μυρωμένα μονοπάτια των γραφών σας. Πόσο χαίρομαι που συναντάω τέτοια σπάνια άνθη ξανά. Καλώς σας ξαναβρίσκω φίλοι των bloggs.Πάντα τέτοια!
"η"

el-bard said...

"η"
Καλώς μας ξανάρθες. Πάλι φυσούν οι αύρες από την ανατολή.

Καπετάνισσα said...

Ίδιες ψυχές, κάτω απ' τον ήλιο ξαπλωμένες.
Να φτιάχνουνε καράβια με τα δάχτυλα, να καταπίνουν όρη με τα μάτια.
Απλωσιές και στρογγυλέματα.
Ποιός γνώρισε ευθείες, πες.
Μήτε η επικοινωνία γραμμική δεν είναι.

Κι η γειτονιά του κόσμου, ναι, τέτοια που να μη στέκεται όνειρο.
Ακυρώνω τον άλλον για να υπάρξω.
Κι εκεί κι εδώ.

Μόνη παρηγοριά, τα παλέματα με την αρμύρα. Από κεί ο δρόμος.

Οι μυρωδιές του αγέρα σου ζεστές και δυνατές.
Πάνω μου τις έχω.

dodo said...

Αυτός ο συμπυκνωμένος λόγος σου!
Προσφέρει μεγάλη συγκίνηση...

el-bard said...

Καπετάνισσα, dodos

Σας ευχαριστώ που ενώνουμε τις φωνές μας. Ο λόγος και οι ζωγραφιές μας άλλες φορές γεμάτες συγκίνηση άλλες με ειρωνεία ή οργή πιστεύω ότι βρίσκουν στόχο.
Είναι πολύς δρόμος ακόμη... Αλλά ο δεόμος δεν τρόμαξε ποτέ κανέναν περιπατητή. Αυτό που μας τρομάζει είναι η στασιμότητα κι η ακινησία.

Anonymous said...

ισται τελειοι όλοι σας αγαπώ