Monday, February 05, 2007

7. Η άλλη μεριά

.
Ξεκινήσαμε από πολύ μακριά. Μόνοι μας. Περάσαμε και θάλασσες και βουνά. Κάπου σταθήκαμε και φτιάξαμε τα σπίτια μας. Πρόχειρα στην αρχή σε εδάφη που κανείς δεν τα διεκδικούσε τότε. Μείναμε εκεί. Κάποια χρονιά, τραγουδώντας, τα κάψαμε και τα ξαναχτίσαμε. Με αυλές και παρτέρια. Τα εγγόνια μας τα έχτισαν πιο γερά, να αντέχουν στους βοριάδες και στους έρωτες. Τα συρματοπλέγματα πίσω μας μπήκαν πολύ αργότερα από άγνωστους ένα βράδυ. Δεν το πήραμε είδηση αμέσως. Έκανε κρύο πολύ εκείνη τη νύχτα. Το πρωί είδαμε να λάμπουν σύρματα στο χιονιά. Έτσι χωρίστηκαν οι κήποι μας: ένα τριαντάφυλλο εδώ, μια φτωχή μαργαρίτα αντικρύ. Τις αφέγγαρες νύχτες χώνουμε κρυφά το χέρι μας μέσα απ’ το συρματόπλεγμα και την ποτίζουμε. Τη βλέπουμε να μεγαλώνει. Κάποια χρονιά μετακινήθηκε το συρματόπλεγμα κι αλλάξαμε κήπους.
Τώρα τις αφέγγαρες νύχτες ποτίζουμε το τριαντάφυλλο. Η μοίρα μας ίδια. Με κίνδυνο της ζωής μας μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, τα στέλνουμε σχολείο, ποτίζουμε τα λουλούδια μας. Πεθαίνουμε κι ανασταινόμαστε συνεχώς.
Μ’ ένα ποτιστήρι στο χέρι.

9 comments:

ioeu said...

μικρή προσωπική μου ιστορία...
εγώ οι γονείς και οι παπούδες μου σας ευχαριστούμε πολύ...

el-bard said...

Εγώ σας ευχαριστώ και νιώθω βαθύτατα υποχρεωμένος.

scalidi said...

Μου 'χει πλακώσει την καρδιά αυτή η παραμεθόριός σου...Εννοείται ότι μου αρέσουν πολύ τα κείμενα, αλλά με συγκινούν τόσο σαν ταφόπλακες οικείων προσώπων και δεν μπορώ να σχολιάζω. Τι να λέω; Βουβαίνομαι που λέει και η παρούσα μας

el-bard said...

Σταυρούλα,
Μη σχολιάζεις. Ξέρω ότι είσαι εδώ.

Socrates Xenos said...

Αν ο Μηνάς, το φιλαράκι μου, ήταν τώρα εδώ και σε διάβαζε όχι δε θα δάκρυζε, μα θα μας έσφιγγε με κείνο το βλέμμα που διπλασιάζει τις γραμμές του κειμένου.
Έτσι μου τον θύμισες, Λεφτέρη, παρέα βραδιές μες στο ποτήρι της ρετσίνας να προσηλώνεται και να στάζει απ` τ` ακούσματα της μουσικής τέτοια αγάπη για τις Μικρασίες. Τώρα στο περιβόλι της καρδιάς μας αυτούσιος ποτίζει τις ανεμώνες ης φιλίας σε δύσκολη φάση υγείας και γω είμαι πολύ, πολύ μακριά...και μ` εκνευρίζουν τούτα τ` ανεξέλεγκτα νερά,τα κάθετα , σαν να προετοιμάζουν ένα αδικαιολόγητο χαμόγελο, μα δε θα τ` αφήσω

Καλή σου νύχτα φίλε μου

paroussa said...

(!!)

Πόσες αναμνήσεις από γονείς και παπούδες!

Πόσα ανεξόφλητα χρέη!

el-bard said...

Σωκράτη, paroussa φίλοι μου,
Όλες οι μικρασίες της καρδιάς μας να φωταγωγηθούν, να ξεπλυθούν και να ξεπληρωθούν όλα στο φως, να μη μείνει κανείς παραπονεμένος.
Όμως, αυτό το βαθύ παράπονο, το δικό μας, η πίκρα που εμείς δε ζήσαμε, που έζησαν πρόγονοί μας και παππούδες μας, αυτό το παράπονο που μας ήρθε από σπόντα, που το κληρονομήσαμε ή που το διαβάσαμε στα βιβλία και μας άνοιξε τις αγκαλιές του νου, αυτό το παράπονο ας μείνει πίσω από τα φώτα και τις στατιστικές, ας μείνει λίγο ακόμη κρυφό. Ας ταϊζει λίγο ακόμη τις συγκινήσεις μας από το μέσα μέρος.

el-bard said...

pythia
μ' αρέσει αυτό που λες, είναι κάτι που χρησιμοποιώ κι εγώ, αυτή η συναισθησία. Να ακούει κανείς τα λουλούδια και να βλέπει τα τραγούδια. Το νιώθω.
Σ' ευχαριστώ.

dodo said...

Ο κήπος τού ποιητή.