Sunday, January 14, 2007

Η Αλίκη στη χώρα του παρά

.
Η Ελλάδα είναι αναμφίβολα μια χώρα με παράδοση. Αυτό, βέβαια, δεν την έχει μέχρι τώρα προφυλάξει από του να είναι και μια χώρα παράδοξη και παράξενη. Κι αυτή η παραδοξότητα είναι φανερή σ’ όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις των σημερινών κατοίκων της, των νεοελλήνων. Ενώ, λ.χ. η παραγωγικότητα τείνει στο μηδέν, οι νεοέλληνες εξακολουθούν να έχουν παράλογες απαιτήσεις. Ενώ προσπαθούμε να βαδίσουμε παράλληλα με τους άλλους Ευρωπαίους, μας αρέσει να παραμυθιαζόμαστε με το παρελθόν, να παρεξηγούμε το παρόν και να παραληρούμε για το μέλλον. Ενώ οι μαθητικές παρελάσεις δίνουν και παίρνουν, όταν φτάνει η ώρα οι παλαιοί παρελαύνοντες να παρουσιαστούν για να υπηρετήσουν την πατρίδα, προτιμούν να κάνουν την παραλλαγή τους και να το παίξουν παράφρονες παραμελώντας τις υποχρεώσεις τους. Ενώ, γενικώς, οι πολιτικοί μάς τάζουν λαγούς με πετραχήλια και επίγειους παράδεισους, αυτοί είναι οι πρώτοι που εγκαταλείπουν το πλοίο, παραδίδουν τα όπλα και μας οδηγούν κατευθείαν στην παρακμή.
.
Η νέα Ελλάδα, λοιπόν! Η χώρα του παρά, του χρήματος δηλ., αλλά και του παρά. Αυτό το δεύτερο όχι τόσο με την έννοια του κοντά και του πλησίον, όσο με την έννοια της παράβασης και της υποκατάστασης. Η χώρα, όπου δίπλα στις ευθείες φυτρώνουν οι νόθες εκβλαστήσεις, οι πάροδοι, τα παραβλάσταρα. Κι ενώ αλλού τα παραβλάσταρα αποκόβονται για να βοηθηθεί το κυρίως φυτό στην ανάπτυξή του, εδώ τα παραβλάσταρα θωπεύονται και πριμοδοτούνται, αναπτύσσονται υπέρμετρα μαραίνοντας το κάποτε υγιές αδέρφι τους. Δίπλα στην οικονομία, στο εμπόριο, στο κράτος, στην παιδεία, στην πληροφόρηση και την πολιτική φυτρώνουν και ανθίζουν -ουσιαστικά ελέγχουν και κυβερνούν- η παραοικονομία, το παραεμπόριο, το παρακράτος, η παραπαιδεία, η παραπληροφόρηση και η παραπολιτική.
.
Ελλάδα, η χώρα του παρά! Εδώ που οι λογής-λογής παρακεντέδες γίνονται πάρεδροι ενώ οι διάφοροι αδιάφοροι παρακοιμώμενοι χρίζονται πρόεδροι, παρασημοφορούνται και κρατούν στα χέρια τους σφραγίδες και κλειδιά. Η χώρα με τα παραμυθένια παραθαλάσσια θέρετρα αλλά και με το θερινό παρανάλωμα που, παραμορφώνοντας το περιβάλλον, μεταμορφώνει σε φέρετρα καπνίζοντα ό,τι βρει μπροστά του. Εδώ που τα παράσιτα και οι παρίες ευτυχούν, ευδοκιμούν κι απολαμβάνουν, ενώ οι άξιοι κι όσοι έχουν ανάγκες πραγματικές παραγκωνίζονται και μένουν με το παράπονο. Και τις λύσεις προσπάθησαν στο παρελθόν να τις εκβιάσουν τα εκλογικά παραβάν και οι παραπομπές, όμως ούτε αυτά μπόρεσαν να κρύψουν τη γενική παραλυσία κράτους και θεσμών και τις πομπές των πολιτικών. Και φαίνεται στον ορίζοντα τα κακουργήματα, σιγά-σιγά και με το μαλακό, να μετατρέπονται σε παραπτώματα και αφελή πολιτικά παραστρατήματα και παραπατήματα που οδηγούνται αναπότρεπτα στην παραγραφή. Φαίνεται η παράνοια κι ο παραλογισμός να μετατρέπονται σε απλές παρατυπίες και να ξεχνιούνται, ενώ η παραχάραξη ιδεών και αξιών, ελπίδων και λαϊκών εντολών σε απλές παραποιήσεις λέξεων κι εκφράσεων.
.
Ελλάδα, η χώρα του παρά! Όπου, αν και η λαϊκή σοφία επιμένει ότι “ο βήχας κι ο παράς δεν κρύβονται”, όλοι γνωρίζουμε πως ο παράς, σε αντίθεση με το βήχα, όχι μόνο κρύβεται αλλά και λάθρα διοχετεύεται σε κρυφούς λογαριασμούς σε τράπεζες του εξωτερικού. Όπου παρακλάδια και παρακλαδικοί απέχουν παρασάγγες από αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί υγιής και ομαλή πολιτική ζωή. Όπου καίγονται τα λάχανα και επιπλέουν τα παραπούλια. Όπου παρασιωπώνται τα ελαττώματα και τονίζονται παράταιρες και παράκαιρες αρετές. Όπου ελάχιστοι θερίζουν τη στιγμή που οι περισσότεροι ... παραθερίζουν. Όπου οι αισθήσεις έρχονται σε δεύτερη μοίρα την ώρα που λύνουν και δένουν οι παραισθήσεις. Όπου οι νόμοι υπάρχουν για να τους παραβαίνουμε ανοίγοντας παραθυράκια κι όπου τον αθλητισμό δεν τον ελέγχουν οι αθλητές αλλά οι αθλητικοί παράγοντες και παραγοντίσκοι. Όπου οι παρασκηνιακές ενέργειες παράστολων παρατρεχάμενων αποτελούν το γεγονός. Όπου παραθρησκευτικές οργανώσεις οδηγούν τα πλήθη σε παρακρούσεις και ομαδικούς θρησκευτικούς παροξυσμούς καίγοντας βιβλία και καταστρέφοντας κινηματογράφους. Όπου, γενικώς, η παραμέληση του καθήκοντος δεν αποτελεί παρασπονδία αλλά καθημερινό τυπικό φαινόμενο.
.
Δεν κάναμε ταξίδι στη μακρινή Παραγουάη. Στη χώρα του “παρά” πήγαμε, σ’ ένα παραμελημένο και παραπεταμένο παράρτημα της Ευρώπης του 21ου αιώνα!

13 comments:

Καπετάνισσα said...

Παραπανίσια έξυπνο κι αληθινό κείμενο, τόσο, που λέω μη παραπέσει βαρύ σε κάποιους!
Και παράρτημα και παράγκα και παράδοξου βασίλειον και...και...

Παράταιροι μοιάζουμε, ε;
Σε σχέση με τους καιρούς και τους ανθρώπους γύρω μας λέω.
Αλλά να δεις που αυτό ακριβώς, μου δίνει μεγάλη χαρά!

scalidi said...

Τόσο συμπκυκνωμένα λες τόσο φοβερές αλήθειες με την ειρωνεία που εγώ προτιμώ...Δυστυχώς, έχεις δίκιο. Να ξέρεις ότι αποτέλεσες παράδειγμα προς μίμηση με τις δικές σου ιστορίες, οι τελευταίες μου έχουν επηρεαστεί αναμφίβολα από το δικόσ ου ύφος γραφής, γι' αυτό σε ευχαριστώ

teiresias said...

Πάρα...πολύ καλό!

Χαίρομαι να σε διαβάζω,στο έχω ξαναπεί....

Anonymous said...

Και μεις παραναγνώστες των καιρών και των σημείων με λάθρα συμπεράσματα.
Καλημέρα. Να σαι καλά
meril

scalidi said...

υπέροχη η σελίδα για το Leonard Cohen, είναι από τους αγαπημένους μου, αν και δεν είμαι "μυημένη" ιδιαίτερα στα της μουσικής

dodo said...

Απαράμιλλο κείμενο- ευφυέστατο, ζωντανό, σαρκαστικό!
Στο έχω ξαναγράψει, μάλλον: ξαναπερνώ και τα διαβάζω πολλές φορές!

(Το "απαράμιλλο" προέκυψε αυθόρμητα, δεν το επέλεξα λόγω τού συνθετικού του!)

el-bard said...

Καπετάνισσα
Έχεις δίκιο. Μπορεί να παραπέσει βαρύ σε κάποιους. Ξέρεις όμως ότι κανένα φαγητό ελαφρύ δεν είναι νόστιμο. Σ' ευχαριστώ.

Σταυρούλα
Έχω κατηγορηθεί γι' αυτή την ειρωνεία, έχω. Η meril ξέρει.

Meril
Γεια σου, meril. Γιατί τάχα;

Τειρεσία και Πυθία,
φίλοι καλοί με υπέροχο μπλογκ που λέει τόσα πολλά. Να είστε καλά και σας ευχαριστώ.

dodos
σε συστήνω σε φίλους και γνωστούς. Είναι σημαντική η δουλειά σου. Την καλησπέρα μου.

paroussa said...

Καίρια καυστικός!
Δυστυχώς, έτσι είναι όπως τα λές.Κι αυτό μ΄εξοργίζει.Θάθελα να είναι αλλιώς τα πράγματα.
Από την μεριά μου προσπαθώ γιά το παράταιρο του παρά,γιά μιά πραγματικότητα όπως θα την ήθελα.
Τό ερώτημα ειναι, τι και πόσα μπορεί να καταφέρει κανείς μόνος του;
Το μόνο σίγουρο είναι, νά μείνει μόνος του!

ioeu said...

Οπωσδήποτε παρά-θυρο, παρα-καλώ!...

Anonymous said...

θλιβερό και επώδυνα αληθινό.

Babis Dermitzakis said...

Τελικά είμαι από τους λάτρεις της μορφής και όχι του περιεχομένου, εστέτ χωρίς να το έχω καλοκαταλάβει. Ανεξάρτητα από το πόσο είναι αληθινά αυτά που λες μου άρεσε υφολογικά αυτή η επανάληψη του «παρα-». Όντως πολύ έξυπνο κείμενο. Όπως και το "Παρά-πέντε", πολύ έξυπνο σήριαλ, που μαζί με τους "Δυο ξένους" είναι τα μόνα ελληνικά σήριαλ που παρακολούθησα ποτέ.

el-bard said...

ioeu
Οπωσδήποτε...οπωσδήποτε, κύριε Γιάννη μας

αλεξανδρα
αληθινό αλλά επώδυνα θλιβερό, έχεις δίκιο.

μπάμπη
εγώ που είμαι παράξενος και παράταιρος, το μόνο που έχω δει (και μου άρεσε) είναι το "είσαι το ταίρι μου".

paroussa said...

Μίλησα μόνο γιά την δική μου μοναξιά.

(έτσι,γιά να μην παρα-ξηγηθώ).