Χρώματα

Παλιά είχαμε το πράσινο. Τουλάχιστον εγώ το θυμάμαι. Όχι αυτό το πράσινο του περίεργου μισού ήλιου του ΠαΣοΚ, αλλά το άλλο, το αυθεντικό. Το βρίσκαμε στα δέντρα και στα αλσύλλια της Αττικής, στην Πεντέλη και στην Πάρνηθα. Και έξω, τις λίγες φορές που παίρναμε το τρένο για μια μικρή μονοήμερη εκδρομή στη Χαλκίδα ή και μέχρι τη Λαμία. Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν το πολυεκτιμούσαμε, απλώς υπήρχε πλάι μας και μας ομόρφαινε τη ζωή χωρίς να το συνειδητοποιούμε.

Μετά είχαμε το γαλάζιο. Το βλέπαμε στον ουρανό και στη θάλασσα. Τι ουρανοί, Θεέ μου, ήταν αυτοί! Πόσο μπλε ξοδεύεις, Θεέ μου, για να μη σε βλέπουμε! που φώναξε ο Ελύτης. Και ξεχυνόταν πίσω από τους λόφους της Αττικής, πέρα απ' τις ανηφοριές. Το γαλάζιο. Πώς έστεφε τα σπίτια! Και η θάλασσα; Καταγάλανη στο Φλοίσβο, στον Άλιμο, στη Γλυφάδα κι ακόμη πιο γαλάζια στη Βούλα και στη Βουλιαγμένη. Τα χαιρόμαστε όλ' αυτά, τα πιάναμε στα χέρια μας, τα γευόμαστε. Δεν ήταν ανάγκη να ταξιδέψουμε εκατοντάδες χιλιόμετρα για να τα απολαύσουμε. Ήταν κοντά μας.

Ακολουθούσαν τα πορφυρά κι όλα εκείνα που ζωγράφιζαν τις ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα. Τα μαβιά (Α...ναι..., ένα σαπφείρινο μαβί), τα λιλά και τα μενεξεδένια. Κι οι κήποι μας κι αυτοί αιμοβόροι. Κι αυτά τα χρώματα τα καλλιεργούσαμε και τα προστατεύαμε κάθε μέρα, αλλά περισσότερο ξενυχτούσαμε πλάι τους φρουροί τις παραμονές της Πρωτομαγιάς, όταν άλλοι από άλλες γειτονιές, χορτασμένοι από τα χρώματα τα δικά τους, αλλά διψασμένοι για τα δικά μας, έκαναν επιδρομές για τα μας τα κλέψουν. Άγιες κλοπές...

Μα και τα κορίτσια μας ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα χείλια χωρίς να 'χουν ανάγκη από βαφές και κραγιόνια, κόκκινα μάγουλα, λαμπερά μαλλιά κι ολοκάστανα μάτια. Βάζαμε ένα κορίτσι δίπλα στο ηλιοβασίλεμα και δε χρειαζόμαστε την τέχνη. Και τα τραγούδια μας και οι τραγουδιστές μας γεμάτοι χρώματα, μέσα κι έξω. Και τα πιο παλιά τραγούδια μας, τα πιο αγαπημένα, ακόμα κι όταν ήθελαν να πουν το μοιρολόι, με χρώματα το έλεγαν: «Είχα μηλιά στην πόρτα μου και δέντρο στην αυλή μου, / και τέντα ολοκόκκινη το σπίτι σκεπασμένο / και κυπαρίσσι ολόχρυσο...». Και μόνο την ώρα του θανάτου, αλλά μόνο τότε, τα χρώματα καταργούνταν και δέσποζε το μαύρο.

Όλα ήταν πολύχρωμα στη ζωή μας. Μόνο η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη. Τώρα η τηλεόραση έγινε χρωματιστή κι όλα τ' άλλα μαύρισαν.

Και τα δάση κάηκαν, η Πεντέλη μάς δείχνει τη μαύρη χαρακωμένη πλάτη της· κι ο ουρανός βάφτηκε αιθαλομίχλη· κι η θάλασσα λάσπωσε· κι οι ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα κρύβονται ντροπαλά πίσω από τις πολυκατοικίες. Ήρθε κι η γκρίζα διαφήμιση και η μαύρη διαφήμιση κι οι γκρίζες περιοχές του Αιγαίου κι οι Γκρίζοι Λύκοι. Αλλά και τα χείλια και τα νύχια και τα φορέματα των κοριτσιών μας μαύρα τα βάφουν. Και τα τραγούδια μαύρισαν από το λιωμένο μέταλλο που τα περισφίγγει και τα πνίγει.

Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη...

Κι η Δόξα έφυγε μακριά. Και μείναμε εμείς, στη ράχη, ολομόναχοι!