Η κριτική είναι εύκολη. Γίνεται από τους πάντες «εναντίον» πάντων. Μπορούμε χωρίς αιδώ και σεμνότητα να κρίνουμε μια σειρά προσωπικότητες, από το Χριστό, τον Μπέργκμαν, τον Ντίλαν και τον Ελύτη μέχρι το γείτονα. Δηλαδή νιώθουμε ελεύθεροι –μερικές φορές και υποχρεωμένοι, λες και μας ζήτησαν τη γνώμη τους- να δηλώσουμε ότι ο μέγας Σουηδός κινηματογραφιστής είναι βαρύς κι ασήκωτος, μαυρόασπρος, αργός και ό,τι άλλο θέλουμε, ο Χριστός εκτός εποχής και έξω από τις αγορές, ο τάδε ξεπερασμένος κι ανυπόληπτος πια, ο δείνα έτσι κι ο άλλος αλλιώς.
Και η διαμαρτυρία είναι εύκολη. Είναι πολλά αυτά για τα οποία εμείς οι Έλληνες τον τελευταίο καιρό πρέπει να διαμαρτυρηθούμε –και διαμαρτυρόμαστε. Από τους πολιτικούς που μας κυβερνούν μέχρι την τηλεόραση με το άθλιο εμπόριο ψυχών και σωμάτων που προβάλλει, από τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους που έχοντας ως στόχο το κέρδος και μόνο παίζουν το παιχνίδι των εξουσιών ξεπερνώντας τις εξουσίες μέχρι τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο που κατάντησαν μόνο αθλητισμός και ποδόσφαιρο να μην είναι.
Και διαμαρτυρόμαστε αγανακτισμένοι για όλα αυτά. Όχι για τον Μπέργκμαν και τους άλλους –αυτοί, ως ξεχασμένοι ζουν πια στο απυρόβλητο, ευτυχώς- αλλά για τους άλλους. Αυτούς που θεωρούμε υπεύθυνους για την κατάντια μας. Και η κατάντια μας είναι να συζητούμε γι’ αυτούς, η κατάντια μας είναι να ενδιαφερόμαστε για τον διαιτητή και όχι για τον αγώνα, για την πισίνα κι όχι για τη θάλασσα, για τον καταναλωτή και όχι για τον πολίτη, για το εξώφυλλο κι όχι για το περιεχόμενο, για τον άλλον κι όχι για εμάς τους ίδιους.
Είναι άραγε πολυτέλεια να σκεφτούμε πόσοι από εμάς τους αγανακτισμένους που μαζευόμαστε στις πλατείες πληρώσαμε μέχρι δεκάρας το φόρο που μας αντιστοιχούσε τα τελευταία δέκα χρόνια, ας πούμε; Είναι πολυτέλεια να αναρωτηθούμε πόσοι από εμάς που δερνόμαστε για τη σημερινή κατάστασή μας σταθήκαμε στο ύψος μας, όταν μας ζητήθηκε να βοηθήσουμε το σύνολο, όταν μας ζητήθηκε να ποτίσουμε το δέντρο που μας κρατάει και μας δίνει ακόμη λίγη σκιά; Είναι πρωτότυπο και δύσκολο να μην παραδειγματιστούμε από την ξεφτίλα των πολιτικών μας –που δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων- και να κοιτάξουμε μέσα μας πράττοντας διαφορετικά;
Είναι εποχή των μεγάλων ανακατατάξεων και ανατροπών. Μήπως πρέπει –επαναλαμβάνω- να σκάψουμε μέσα μας και να πούμε το μεγάλο Ναι που πέρα θα μας πάει «στην τιμή και στην πεποίθησή» μας κι όχι εκείνο –το σωστό- το Όχι «που θα μας καταβάλλει εις όλην την ζωή μας»;
1 comment:
Πολύ σωστό κείμενο. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως με βάση αυτό το σκεπτικό αναδεικνύεται το μεγάλο θέμα του κατα πόσο έχει νόημα αυτό το "όλοι μαζί" και "για το κοινό καλό" που προκύπτει από τις συγκεκριμένες κινητοποιήσεις. Η δικία μου γνώμη είναι πως όχι, δεν θέλω να κατέβω χέρι-χέρι στο δρόμο με τον δημόσιο υπάλληλο που διεκδικεί το δικαιωμά του να ΜΗΝ εργάζεται, θέλω να κατέβω μόνο δίπλα στον δημόσιο υπάλληλο που εργάζεται με τιμιότητα. Δεν θέλω να κατέβω με τον αγανακτισμένο ξενοδόχο που του κόψανε τα μαϊμού δελτία θεραπευτικού τουρισμού. Και ούτω καθ'εξής για τον κάθε επαγγελματικό κλάδο. Ο Κωστάκης Ανάν έχει γράψει πολύ πετυχημένα πως "ούτως η άλλως ξέρουμε πολύ καλά πως η επανάσταση είναι προσωπική υπόθεση και όχι υπόθεση της κοινωνίας, άσχετως αν περνάμε καλά παριστάνοντας πως προσπαθούμε για το δεύτερο". Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι την άποψή μου πως με αφορμή αυτή την πολύπλευρη κρίση που βιώνουμε αυτό που για μένα αποτελέι προτεραιότητα είναι να μπει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. και μετά βλέπουμε.
Post a Comment