Ταρζανιές

Φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουμε γρι. Ή δε θέλουμε να καταλάβουμε. Ή κάποιοι δε θέλουν να καταλάβουμε και μας σπρώχνουν συνέχεια προς τον πάτο.

Δεν αναφέρομαι στους πολιτικούς. Αυτοί ό,τι ήταν να κάνουν το έχουν ήδη κάνει και μας έφεραν εδώ που είμαστε. Εμείς, όμως, τι κάνουμε; Οι πρακτικές μας έχουν αλλάξει καθόλου ή συμπεριφερόμαστε όπως τρία, πέντε, δέκα χρόνια πριν;

Ένα παράδειγμα: Πρόκειται να γίνουν συγχωνεύσεις σχολείων. Αποφασίστηκε, λοιπόν, ένα δημοτικό διθέσιο με είκοσι μαθητές να συγχωνευτεί με ένα άλλο μεγαλύτερο, πενταθέσιο σχολείο που απέχει 2-3 χιλιόμετρα μακριά, στο διπλανό χωριό και να γίνουν μαζί εξαθέσιο. Και οι γονείς του διθέσιου βγήκαν στα κανάλια, στους δρόμους, φωνάζουν, απειλούν, με τσαμπουκά “αυτό δε θα περάσει”, “πάνω απ' το πτώμα μας” και τέτοια αγωνιστικά. Μιας άλλης εποχής, όμως.

Αγωνίζονται οι γονείς, αλλά για ποιο λόγο; Για να διατηρήσουν το διθέσιο στη θέση του. Που μάλλον θα μετατραπεί σε μονοθέσιο με την καινούρια χρονιά, αν συνεχίσει να λειτουργεί. Ένα σχολείο στο οποίο οι μαθητές δεν έχουν πάρει μυρωδιά από ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ένα σχολείο διθέσιο όπου μέχρι τώρα οι μαθητές του δεν διδάσκονταν καμία ξένη γλώσσα. Ένα διθέσιο χωρίς γυμναστή και μουσικό, αφού τα κιλά του δεν δικαιολογούν μουσικό και γυμναστή και πληροφορικό και ξενόγλωσσο δάσκαλο. Και άλλα πολλά.

Και όμως οι γονείς κατέβηκαν στους δρόμους. “Θέλουν να πάρουν το σχολείο μας”, τους έπιασε ο πόνος. Όσο ήταν διθέσιο και οι μαθητές μάθαιναν πολύ λιγότερα από άλλους μαθητές άλλων σχολείων δεν κατέβαιναν στους δρόμους. Όλα αυτά θυμίζουν το καταπληκτικό διήγημα του Αζίζ Νεσίν “Ο Ταρζάν” στο βιβλίο του (εκδ. Θεμέλιο) “Ο καφές και η Δημοκρατία”. Και εδώ δημοκρατία έχουμε και αν δεν κατεβούμε στους δρόμους, αν δεν αποκλείσουμε μερικές οδούς πώς θα το επιβεβαιώσουμε;

Η δημοκρατία, όμως, δεν είναι μόνο ανοχή. Επιβάλλει και μέτρα. Και τα μέτρα αυτά, τα δημοκρατικά -που θα πει μέτρα για το καλό όλων ή της πλειοψηφίας- πρέπει να γίνονται αποδεκτά.

Αλλά θα μου πείτε: Και τι κάνεις εσύ; Μάθημα δημοκρατίας; Εδώ μια οικονομική κρίση μεγατόννων δεν έχει ανοίξει τα στραβάδια του κόσμου, θα τα ανοίξει ένα σημείωμα;

Ας είναι!