Και μπορώ να πω πως δε χάρηκα απλώς. Πανηγύρισα. Περισσότερο από κείνην, είμαι σίγουρος.
Και το καταλαβαίνω. Όταν είσαι σεμνός -με ό,τι αυτή η ρημάδα η ξεχασμένη λέξη σημαίνει- δεν πανηγυρίζεις με τη δική σου επιτυχία. Φοβάσαι μήπως ξεπεράσεις τα μέτρα, νιώθεις μια διαφορετική γλύκα και μια πληρότητα άλλης υφής για να πανηγυρίσεις.
Εγώ όμως ελεύθερα το πανηγύρισα. Έβαλα κι ένα ποτό και κέρασα τον εαυτό μου.
Γιατί; Επειδή μήπως είναι φίλη μου; Επειδή πίστευα στο κείμενό της; Επειδή θεωρώ ότι τα γραφατά της αξίζουν γενικώς;
Για όλα αυτά, ασφαλώς.
Αλλά -κυρίως- επειδή μ' αρέσουν οι δρόμοι. Της στεριάς, της θάλασσας, των κειμένων. Οι υπόγειοι και οι κρυφοί. Όχι οι άλλοι, οι ολοφάνεροι κι οι φωτισμένοι με τις αμέτρητες πολύχρωμες διαφημίσεις, με τα στολισμένα μαγαζιά που σε προσκαλούν να περάσεις το κατώφλι τους, να μπεις μέσα μπας και βρεις στα ράφια τους κάποια απαστράπτουσα κούκλα ζαχαρίνη να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις κι αυτή τη δύσκολη νύχτα.
Οι πονεμένοι δρόμοι της στεριάς μ' αρέσουν, οι κακοτράχαλοι, που ματώνουν τα πόδια σου. Και οι άλλοι, κάτω από την επιφάνεια, όπου πρέπει να κρατάς την ανάσα σου κι όσο αντέξεις. Αυτοί κι όχι οι γνωστοί, που, αν τους βαδίσεις, το πολύ-πολύ να σε πιάσει η μεσούλα σου από τις πολλές υποκλίσεις, τα γονατάκια σου από τα συνεχή γονατίσματα κι η γλώσσα σου από τα αλλεπάλληλα γλυψίματα.
Ναι, μ' αρέσουν οι δρόμοι που θα σε βρομίσουν από την ανθρώπινη πίκρα, που οι λέξεις τους θα σκίσουν το καινούργιο σου φορεματάκι, που οι "κρίσεις" των σαρκοβόρων θα τρυπήσουν τις παλάμες σου.
Μόνο τότε, μ' αυτά τα χέρια θα μπορέσεις ν' ανοίξεις τα τετράδια σου για να αφήσεις ίχνη.
Κι αυτούς τους δρόμους ή τους παίρνεις από την αρχή και τους περπατάς παραδέρνοντας και χτυπώντας δεξιά κι αριστερά στα ρείθρα, στις μπάρες , στις μάντρες και σε όποια εμπόδια η υποκρισία, ο ψευτοεγωισμός κι η αμετροέπεια των γύρω σου στήνουν εμπρός σου, ή δεν τους παίρνεις ποτέ και βαδίζεις μη γνωρίζοντας -ο καημένος- ότι παραμένεις αναπότρεπτα στάσιμος. Εκεί, στη συμβολή των χειμάρρων χωρίς να βρέχεις τα πόδια σου.
Γι' αυτό πανηγύρισα, Σταυρούλα.
Για τη διαδρομή -αυθόρμητη ή προκαθορισμένη, το ίδιο κάνει- που μόλις ξεκίνησες.
10 comments:
Δέν μου το ανακοίνωσε.
Τήν είδα στήν τηλεόραση, τυχαία, να τό παραλαμβάνει.Ακουσα τό όνομα της και συνειδητοποίησα οτι ήταν εκείνη που σε πολύ δύσκολες ώρες για μένα είχε λόγια παρηγοριάς.(όπως κι εσύ άλωστε).
Χαίρομαι να πιστεύω οτι ειναι φίλη μου και καμαρώνω για τήν επιτυχία της.
Θα σε λέω "μπλε ρέιντζερ"...
Ούτε εμένα μου το ανακοίνωσε, είναι αναιδέστατη ώρες-ώρες.
Κι εγώ καμαρώνω που είναι φίλη μου... ;)
Και φυσικά που είστε κι εσείς φίλοι μου. :)))))))))))))))
(Ανακτώ την αυτοκυριαρχία μου σιγά-σιγά, γι' αυτό σας σκάω πολλά χαμόγελα, γιατί μας αποδιοργανώσατε, κύριε. Μάλιστα:)
paroussa
Χαίρομαι που ξαναβρισκόμαστε, έστω κι εδώ.
Λευτέρη, καλώς όρισες. Τι έγινε με τη Σταυρούλα;
babis
Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου του Διαβάζω για το Προδοσία και Εγκατάλειψη.
τσιν τσον τσιν
Γιατί γράφετε κινέζικα; Ή γιαπωνέζικα έστω;
Βιετναμέζικα είναι, δεν το κατάλαβες;
Είπα να κάνω πλάκα. Μπα, δεν νομίζω να είναι βιετναμέζικα, γιαπωνέζικα δεν είναι, ίσως Κορεάτικα; Αυτό που γράφω είναι πως δεν είναι κινέζικα, είναι ταϊβανέζικα, είδα ιδεογράμματα μη απλοποιημένα. Ο κειμενογράφος njstar έχει κινέζικα, γιαπωνέζικα και κορεάτικα, αν τα βιετναμέζικα ήταν ιδεογραμματική γραφή μάλλον θα τα είχε και αυτά, γι αυτό θεωρώ απίθανο να είναι βιετναμέζικα.
Μπάμπη, χαίρομαι που σε προβλημάτισε τόσο το χιούμορ μου... Εννοείται ότι δεν ξέρω τι είναι
Post a Comment