Monday, February 18, 2008

Βιασύνες

Ήμουν μικρός, πολύ μικρός, 3-4 χρόνων. Τα θυμάμαι όμως όλα πολύ καλά, ίσως να ευθύνεται γι’ αυτό κατά ένα μέρος και η σχετική φωτογραφία τραβηγμένη με την παλαιοτάτη –τώρα πια κατάδική μου- Zeiss Ikon, τη δερμάτινη θήκη της οποίας είχα πάντοτε περασμένη στον ώμο μου. Είχαμε πάει εκδρομή στα Καλάβρυτα. Η γιαγιά Διαμάντω, ο παππούς Βασίλης, η μητέρα μου έγκυος στην αδελφή μου, ο πατέρας κι εγώ. Επισκεφθήκαμε βέβαια την Αγία Λαύρα και το Μέγα Σπήλαιο, όπως συνηθιζόταν τότε. Απ’ αυτά δε θυμάμαι τίποτα. Κάποιες λίγες εικόνες έχω και από τον οδοντωτό. Αυτό που μου καρφώθηκε όμως στο μυαλό ανεξίτηλα είναι ότι από τα Καλάβρυτα αγοράσαμε όλοι από μια μαγκούρα. Οι μεγάλοι μεγάλη, σαν αυτές που κρατούν οι τσελιγκάδες, εγώ ο μικρός μικρή, σαν αυτές που κρατούν οι γέροντες. Σπάραζα στο κλάμα. Ήθελα κι εγώ μεγάλη. «Δε θέλω μικρή, τι να την κάνω τη μικρή. Είμαι μεγάλος πια, μεγάλη θέλω». Τους έβγαλα την πίστη. Τελικά στην εν λόγω φωτογραφία εγώ κρατώ μεγάλη μαγκούρα –διπλάσια από το μπόι μου- κι η γιαγιά Διαμάντω τη δική μου, τη μικρή.

Έκτοτε πέρασα πολλές φορές από τα Καλάβρυτα. Πριν δεκαπέντε μέρες, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ξαναπήγα παρόλο που με είχε πιάσει η γνωστή-πια-για-να-μου-θυμίζει-την-ηλικία-μου αρθρίτιδα. Στον κεντρικό δρόμο της όμορφης πόλης έψαχνα να βρω μια μαγκούρα για ενθύμιο, αλλά και για να με βοηθήσει λίγο «εις τας οδούς τας μακροτέρας των αναγκαίων». Τα περισσότερα μαγαζιά είχαν μεγάλες, 25 ευρώ τη μία. «Τι να την κάνω την μεγάλη;» τους έλεγα. «Μικρή χρειάζομαι, κανονική». «Ε, αφού μας έχουν τελειώσει οι μικρές, πάρε τη μεγάλη και την κόβεις εκεί ακριβώς που θέλεις», ερχόταν η απάντηση. Παραλίγο να βάλω τα κλάματα. Τελικά βρήκα την τελευταία μικρή με 6 ευρώ στο τελευταίο μαγαζί του δρόμου και την αγόρασα.

Το βράδυ στο ξενοδοχείο βλέποντάς την να ξεκουράζεται ακουμπισμένη στην πόρτα της ντουλάπας θυμήθηκα τη φωτογραφία από τα πρώτα μου Καλάβρυτα σχεδόν μισόν αιώνα πριν. Γιατί βιαζόμουν τόσο να μεγαλώσω;

10 comments:

meril said...

Γιατί ε; Κι απάντηση δε δίδεται... Αυτά έτσι είναι τα νι΄άτα να βιάζονται (τα πρώτα) και τα ύστερα(επίσης νιάτα και ατιρρήσεις δε θέλω) έχοντας τη γνώση πλέον επιθυμούν την επιβράδυνση...
Όπως και να χει ας ζούμε τις μέρες μας

scalidi said...

Α, βρε Λεφτέρη...αφού είσαι γερός και όχι γέρος είπαμε :)
Εγώ είχα μια προγιαγιά Διαμάντω που λένε της μοιάζει η μικρή, καθότι ήτο διαόλου κάλτσα...
Σκέφτηκα κι εγώ τη μόνιμη βιασύνη της παιδικής μου ηλικίας τώρα: λοιπόν, ήθελα να πηγαίνω παντού όπου πήγαινε ο μπαμπάς εκτός σπιτιού. Η συμφωνία ήταν να μην βιάζομαι να φύγουμε από εκεί για να με παίρνει μαζί. Εγώ μόλις φτάναμε, αμέσως μόλις φτάναμε, άρχιζα το ίδιο τροπάρι "Πότε θα φύγουμε;"

Anonymous said...

συναισθηματική βακτηρία,ε;
πολύ καλό, Λεφτέρη!
μαλακώνει η ψυχή μου με κάτι τέτοιες
επιστροφές

Σωκράτης Ξένος

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

τα καημένα τα νιάτα...
τι γρήγορα που περνούν...
που λέει και το παλιό τραγουδάκι
Την καλησπέρα μου

doctor said...

Αυτή η μαγκούρα νομίζω ότι χρειάζεται σε πολλούς μπουνταλάδες στην βουλή και στην τηλεόραση...

Καλησπέρες

doc

meril said...

Μα τι θα γίνει με σένα; Πάλι θα σε μαλώσω;
Άντε κι είναι ανηφόρα!
Άντε να σε χαρώ!
Μη σωπαίνεις!

Alkmini said...

καλησπερα :)

meril said...

Αυτή σου η σιωπή να λέει πως μαζεύεις πράγματα
Αυτή σου η σιωπή να λέει πως περνάς καλά

Συμπάθησέ με αν φαίνεται πως εισβάλλω
Έχεις ακριβή φωνή όμως και καμιά φορά (και λόγω ηλικίας) χάνω το μέτρο
Να σαι καλά

scalidi said...

Να είχαμε και κανένα φρέσκο κειμενάκι, τι ωραία που θα ήτανε...

Καπετάνισσα said...

φιλί τριανταφυλλί και
ρόδο φιλημένο.