Στις γιορτές

Ωραία πέρασαν οι γιορτές. Φάγαμε γαλοπούλα προς 6,99 ευρώ το κιλό (πού να ήξερα ότι το Καρφούρ θα τις πουλάει 1,99 το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων), πήγαμε με τα παιδιά βόλτα στην πλατεία Συντάγματος και στην πλατεία Κοτζιά στην Αθήνα, αγοράσαμε ζαχαρωτά και καραμέλες με 42 ευρώ, πήραμε κάστανα ενάμισι ευρώ το ένα, είδαμε στην τηλεόραση όλες τις επαναλήψεις και τις εμπεδώσαμε επιτέλους, χορέψαμε με τον Παπαδόπουλο και με τον άλλον, αυτόν που τσευδίζει (Παυλόπουλος λέγεται;), φάγαμε την τριαντατετράχρονη του Ζαχόπουλου στη μούρη όλες τις μέρες, μετά προστέθηκε κι ο πενηντατριάχρονος (άκουσα ότι θα μπουν κάποια τέλη αυτοκτονίας τέλος πάντων), πήγαμε και απ’ το μολλ, ωραία όλα και μεγάλα στολισμένα, εμείς για τη Φνακ πηγαίναμε, να δούμε και να αγοράσουμε βιβλία και δίσκους, αλλά μας έφυγαν τα χρήματα σε κάτι μπότες, φουλάρια, ένα σακάκι και δυο τρία εσώρουχα, τη Φνακ δεν προλάβαμε να την επισκεφτούμε, ίσως τα επόμενα Χριστούγεννα να ’μαστε καλά, αγοράσαμε και μια κινέζικη τηλεόραση μέιντ ιν γιούροπ για το εξοχικό, ορίτζιναλ μαϊμού, πήραμε κι ένα σωρό μπιχλιμπίδια άχρηστα, απ’ αυτά που τα καταπίνει το μωρό και σε κάνει να τρέχεις λαχανιασμένος στα νοσοκομεία μέρες που είναι, ο πεζόδρομος της Ερμού πάντα υπέροχος και μ’ ένα δικό του χρώμα, τέτοιο χρώμα που μόνο στις πόλεις του εξωτερικού μπορείς να βρεις, αλλά ατυχήσαμε, γιατί στο Ζάρα είχαν φύγει όλα τα μεγάλα νούμερα κι έτσι δε βρήκαμε παντελόνι και πουλόβερ, δεν πειράζει, θα επανέλθουμε με τις εκπτώσεις, ένας τρελός στο δρόμο κέρναγε Σαμπάνια, δεν καταλάβαμε ότι ήταν τζάμπα και δεν πήραμε, προσπαθήσαμε να δούμε και ένα θέατρο, δεν τα καταφέραμε γιατί δεν υπήρχε θέση, μόνο δεύτερος εξώστης χωρίς αρίθμηση, μαξιλαράκι ή σκαμνάκι, ευχαριστώ δε θα πάρω, θα μείνω το βράδυ μέσα να δω Σούπερντιλ ή να λύσω κανένα Σουντόκου από τον τόμο που αγόρασα πρόσφατα, τελικά μας έδωσαν κάτι εισιτήρια από την Εστία και πήγαμε σε μια περφόρμανς, ωραία, πήραμε και μια γεύση από την Αθήνα με τις 300 καλλιτεχνικές παραγωγές το έτος (το Λονδίνο φτάνει δε φτάνει τις 30), γυρίσαμε ξημερώματα ψόφιοι στο Άργος αλλά ευχαριστημένοι. Το επόμενο βράδυ τα παιδιά είχαν κανονίσει με την παρέα τους να πάνε οι μισοί στο Βέρντι κι άλλοι μισοί στον Δάντη. Μπράβο επιλογές, εγώ στην ηλικία τους όχι Βέρντι δεν ήξερα αλλά ούτε και τον Θεόφραστο Σακελλαρίδη, τα παιδιά πολύ προχωρημένα σήμερα, ακούν από τόσο μικρή ηλικία όπερα, εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να την ακούσω. Τρόμαξαν να μου εξηγήσουν ότι δεν πρόκειται για τον γνωστό Βέρντι, το Τζουζέπε τον Ιταλό, αλλά για Έλληνα ονόματι Νίκο Βέρτη. Μας μένει ο Δάντης. Βέβαια, το θέμα είναι τι θα γίνει μ’ αυτόν, θα ακούσουν ίσως μες στις γιορτές καμιά απαγγελία της Θείας Κωμωδίας του μεγάλου ποιητή, Ιταλού κι αυτού, ή μήπως διασκευάζοντας υλικό της Θείας Κωμωδία έχουν φτιάξει κάποιο θεατρικό, κι εκεί μου εξήγησαν ότι δεν πρόκειται για τον γνωστό Αλιγκιέρι τον Φλωρεντινό, αλλά για κάποιον δικό μας, Χρήστο, που τραγουδάει σε κέντρο νυχτερινό. Πάει καλά, τα παιδιά ξέρουν καλύτερα, εγώ έχω μείνει πίσω πολλούς αιώνες. Άσε που, εδώ που τα λέμε, κι εγώ αν ήμουν στη θέση τους δε θα πήγαινα σε όπερα μέρες που είναι (εκτός αν μου έδιναν εισιτήριο από την Εργατική Εστία) ούτε θα ξενυχτούσα ακούγοντας στίχους από την Κόλαση και το Πουργατόριο του Δάντη, του Φλωρεντινού. Καλύτερα κάτι πιο απλό, πιο εύπεπτο, πιο στα μέτρα μας, με φώτα και στολίδια, εορταστικό που λέμε, να ξεσκάσουμε, λίγο βρε αδερφέ, μετά από τόση κούραση. Ανήμερα τα Φώτα μάς ήρθε κι ο σεισμός από το Λεωνίδιο, πολύ τον ευχαριστηθήκαμε.
Τελικά, το πιο σημαντικό σ’ αυτές τις γιορτές είναι που διάβασα δυο διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Σαν μέσα στο καταχείμωνο να κάνεις χλιαρό μπάνιο με όλα τα αρωματικά βότανα του μεγάλου Σκιαθίτη, μου φάνηκε. Ένα μπάνιο που με έβγαλε κατακάθαρο και λαμπερό, μακριά πολύ από τις διάφορες υλικές προϋποθέσεις μιας πρόσκαιρης διασκέδασης και πολύ κοντά σ’ αυτό που λέμε κι εννοούμε, όταν το εννοούμε, ποιότητα ζωής.