Monday, March 19, 2007

Λόγια του συρμού

«Πολλές φορές τις νύχτες αργά, ίσως στις δύο παρά τέταρτο, κι αν έχει καθυστέρηση ακόμη και στις δυόμισι, μέσα στη σιγαλιά που μεγεθύνει ήχους και βουητά, απορροφημένος καθώς βρίσκομαι σε στίχους του Αισχύλου ή και του Κακναβάτου, ακούγεται ο μακρινός και γνώριμος αχός, το γνώριμο το σφύριγμα. Είναι το τρένο που περνά, τον τρένο των δύο παρά τέταρτο ή και των δυόμισι, αν έχει καθυστέρηση. Για μια στιγμή τότε βρίσκομαι -για μια μόνο στιγμή και φευγαλέα- μες στ’ άδεια του κι ολόφωτα βαγόνια (γιατί άδεια πρέπει να ’ναι! Ποιος τέτοιαν ώρα να πηγαίνει στην Τρίπολη ή και στην Καλαμάτα;). Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στην απουσία του κόσμου, του επιβατικού κοινού που άλλοτε καθόταν στις, άδειες τώρα, θέσεις με τα μπαγάζια του, τους μπόγους και τους σάκους, στους νυσταγμένους στρατιώτες που επιστρέφουν απ’ την άδεια, στις γριές με το τσεμπέρι, στα χαραγμένα πρόσωπα αλλά και στους μετανάστες που γυρίζουν την Ελλάδα για ξεροκόμματα δουλειάς. Τα τρένα τα δικά μας δεν έχουν κουστουμιές, γραβάτες κι εφημερίδες πρωινές, δεν έχουν νέους με walkman και cd και μπαρ και καφετέριες. Έχουνε πέτρινους σταθμούς με δυο δεντράκια απ’ έξω, έχουνε ποίηση πολλή και πόνο πολύ ανθρώπινο, έχουν και τη φτωχολογιά που την πηγαινοφέρνουν, όταν δεν τρέχουν άδεια.
Τότε πια κλείνω τα βιβλία μου και πάω να βρω τον ύπνο. Λίγο πριν κοιμηθώ περνούν ολόφωτοι απ’ τη σκέψη μου οι «Πέρσες» κι οι στίχοι του άλλου ποιητή, του Έκτορα Κακναβάτου, ανάκατοι όλοι μέσα στο ίδιο το βαγόνι του φωτισμένου τρένου».
Αυτά έγραφα πριν χρόνια τέσσερα, όταν περνούσαν από δω ολόφωτα τα τρένα. Και τα περίμενα για να με σπρώξουνε αυτά, με τα σφυρίγματα και τις ατμομηχανές, προς τη μεριά του ύπνου. Τώρα κοπήκαν οι γραμμές, τάχαμου θα τις φτιάξουν. Και τόσα χρόνια προσπαθούν να συναρμολογήσουν ράγες, διαπήγματα (τραβέρσες από ξύλο αφρικάνικο), βίδες τεράστιες και γιγάντια παξιμάδια, κλειδιά, πέτρινα υποστρώματα, λιθάρια σαν σίδερο σκληρά (κάποιοι τα λένε δολομίτες).
Μπορεί κάποτε τρένα να ξαναπεράσουν. Μπορεί όμως τότε να είν’ αθόρυβα, ταχύτατα, μοντέρνα, να τρέχουν απαλά πάνω στις γραμμές, να μη μας ενοχλούν. Να λέγονται προαστιακά, τεζεβέ, ηλεκτροκίνητα, γιούροσταρ, μητροπολιτικά και τέτοια.

Όμως εγώ θα πεθυμώ και στα κρυφά θα ζωγραφίζω στου νου μου τους καμβάδες ταχείες και εξπρές. Και πάνω απ’ όλα το παλιό και ξεχασμένο ωτομοτρίς.

21 comments:

scalidi said...

"Η ζωή σε ράγες", ε;

el-bard said...

Τι είσαι εσύ, βρε παιδί μου. Δεν πρόλαβα καν να ολοκληρώσω το ανέβασμα του ποστ, ακόμη το διορθώνω και τσουπ. Παγκόσμιο ρεκόρ.
Στην ουσία τώρα: η ζωή σε ράγες, ναι. Η ζωή σε ταξίδι, καλύτερα. Διότι, ως γνωστόν (αυτό το γνωρίζει πια κάθε εργοδηγός ή και κλειδούχος), με το τρένο ταξιδεύεις. Δε μεταφέρεσαι!

scalidi said...

ουπς, τώρα είδα και τη συνέχεια...τυχαίο συναπάντημα ήταν πάνω στις ράγες, ο δικός μου συρμός έφευγε και ο δικός σου ερχόταν. ωραίο κείμενο "ταξιδευτικό" και "μεταφορικό"...

scalidi said...

άσχετο, αλλά πρώτη φορά άκουσα τη λέξη "συρμός" να χρησιμοποιείται στην κυριολεκτική της σημασία από έναν συνσπουδαστή μου στη σχολή ο οποίος ήταν από την Κύπρο. εμείς οι ελλαδίτες λέγαμε τρένο σκέτο-ηλεκτρικός-, ενώ εκείνος έλεγε "συρμός".

paroussa said...

"Η ζωή σε ράγες..."

Τι μου θυμήσες τώρα...
Τόν πατέρα μου,κοιλάρφανο πρόσφυγα από την ανατολική Θράκη, στην ηλικία που τα παιδιά πηγαίνουν στο δημοτικό σχολείο, μικρό μουτζούρη, εργάτη στον τότε ΣΕΚ να παλεύει, με τα δυσανάλογα για την ηλικία του εργαλεία, γιά την επιβίωση.Και δεν ήταν μόνο γιά τον ίδιο.Επρεπε να βοηθήσει μιά μάνα και τρεις αδελφές.
Το ταξίδι του πάντως(ηταν)ειναι
παράδειγμα εργατικότητας και τιμιότητας γιά τα παιδιά και τα εγγόνια του.

scalidi said...

αχ, παρούσα μου, με το δικό σου σχόλιο μου θύμισες μια ιστορία με το συγχωρεμένο παππού μου: 8 χρονών παιδάκι τον έστειλαν από το χωριό στην Αθήνα οι δικοί του για να παραστεί -ως εκπρόσωπος της οικογένειας- σε πολύ κοντινό συγγενικό γάμο. και τον έστειλαν με το τρένο. κρατούσε -όπως στις ελληνικές ταινίες- ένα καλάθι με καλούδια από το χωριό και μια γαλοπούλα δεμένη απ' τα πόδια της.
το μικρό αγοράκι-ο παππούς μου τότε- έφτασε στην αθήνα και κατέβηκε στο σταθμό, αλλά δεν βρήκε κανέναν να τον περιμένει, γιατί είχε κάνει λάθος. δεν έπρεπε να κατέβει στην αθήνα, αλλά στο σταθμό του Πειραιά. σκέψου, μικρό παιδάκι. δεν έχασε την ψυχραιμία του και έτσι όπως ήταν φορτωμένος ο μικρούλης, ακολούθησε παράλληλα τις ράγες και έφτασε το βράδυ τελικά στον πειραιά, όπου και βρήκε τους θείους πανικόβλητους και στεναχωρεμένους να τον περιμένουν ακόμα...

el-bard said...

Σταυρούλα,
Από την όλη ιστορία δεν κρατώ τα τρένα και τα καλάθια, αλλά το γεγονός ότι ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ.

paroussa
Καλό είναι να θυμόμαστε τα πάντα: και τον παππού μας που έχει σβήσει, και τον πατέρα μας που σβήνει όπου να'ναι ή που έσβησε και τον ΣΕΚ και τον ΣΠΑΠ και όλα.

Anonymous said...

Κι εγώ άκουγα κάποτε απ το σπίτι μου το τρένο. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου έφιαχνα ιστορίες για ταξίδια. Δικά μου και άλλων. Και το δικό μου τρένο έπαψε να περνάει. Χρόνια τώρα. Όμορφο κείμενο και πανέμορφος τίτλος!
"η"

kyriaz said...

Το τρένο κι ειδικά ο ηλεκτρικός έχει διαδραματίσει ένα σημαντικό ρόλο,νομίζω,στην ψυχολογία μου.
Δεν είναι της ώρας να το αναλύσω μα διαισθάνομαι πως αν δεν το χρησιμοποιούσα τόσο συχνά,ίσως να ήμουν ένας διαφορετικός άνθρωπος τώρα...
Ας είναι!...
Καλογραμμένο το κείμενό σου el-bard-απόλαυση να σε διαβάζω!

el-bard said...

"η"
Μπορεί να έπαψε να περνάει το τρένο, όμως είναι πάντα νωρίς για ταξίδια.

kyriaz
Σ' ευχαριστώ που περνάς.
Τα τρένα είναι αγάπη, υπάρχει Σύλλογος Φίλων του Σιδηρόδρομου και πολλοί τρέχουν να φωτογραφίσουν και να ταξιδέψουν μ' αυτά. Και πολλές παλιές ατμομηχανές σήμερα θεωρούνται έργα τέχνης.

Babis Dermitzakis said...

"Έχουνε πέτρινους σταθμούς με δυο δεντράκια απ’ έξω, έχουνε ποίηση πολλή και πόνο πολύ ανθρώπινο, έχουν και τη φτωχολογιά που την πηγαινοφέρνουν," Λευτέρη, μου αρέσει να ανιχνεύω μέτρο και ρυθμό σε πεζογραφήματα, αλλά εσύ είσαι το κάτι άλλο, όλο σου το κείμενο είναι απλωμένο σε ιαμβικές ράγες. Τέλειο.

dodo said...

Από εδώ και πέρα, κάθε φορά που θα αναμένω σε διάβαση ή σε σταθμό το τρένο να περάσει, ξέρω πως θα ακούω να κυλούν στο μυαλό μου αυτοί οι στίχοι σου -στίχοι, ναι.

pythia said...

με έχεις τόσο συγκινήσει που το μόνο που μπορώ να κάνω
αντί για σχόλιο θ' αφήσω
ένα ηλιόφωτο φιλί!

Να είσαι καλά!

el-bard said...

Μπάμπη,
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μερικές φορές αποια κείμενα βγαίνουν πεζά, άλες φορές μιξοπεζά. Αυτό βγήκε έτσι. Έχει ρυθμό, σαν το ρυθμικό κούνημα των τρένων, όταν υλάνε πάνω στις ράγες.

dodos
Χαίρομαι που ταξιδεύεις με τρένο.

pythia
Σ' ευχαριστώ! Πάντοτε γενναιόδωρη.

Anonymous said...

Δυστυχώς, el-bard, το ξέρεις, ούτε προαστικός ετοιμάζεται ούτε τεζεβέ θα έρθει ούτε ηλεκτροκίνητο τραίνο θα δεις λίαν προσεχώς. Ο συρμός στη νέα επιδιορθωμένη γραμμή θα τρέχει 5-10 χιλ. περισσότερο από τον προηγούμενο. Εστω και αν, τα διαπήγματα πια είναι από μπετόν προκατασκευασμένο(τέρμα το ξύλο από την ήπειρο με τους ελέφαντες), οι βίδες και τα παξιμάδια από χάλυβα έχουν πιστοποίηση ΙSSO. Οι ράγες παραμένουν σταθερά κολημένες στο έδαφος πάνω σε χοντρά σκληρά χαλίκια.
Οι συρμοί των τραίνων είναι για ταξιδιώτες σαν και μας. Τα λόγια του συρμού για κάτι τύπους που προσπαθούν να γλυτώσουν από την γήινη βαρύτητα.

ioeu said...

είναι κάποια κείμενα στα μπλογκομέρη που με δυσκολία βρίσκω δυο λόγια να γράψω. ανεβαίνουν οι λέξεις, γίνονται κόμπος και με πνίγουν. κι είναι συνήθως στα κείμενα τα δικά σου. τόσο δυνατά...

scalidi said...

όμορφο κείμενο, μπράβο

el-bard said...

somis
Σ' ευχαριστώ. Όμορφα το γράφεις. Ώστε δε θα έχουν μεγάλες αλλαγές τα τρένα μας. ΄΄Ωστε θα τα ακούμε πάλι μέσα στη νύχτα να σφυρίζουν και να τρέχουν πάλι στις ράγες! Πάλι κάλα!
Άντε να δούμε πότε θα φτιάξεις το δικό σου μπλογκ.

ioeu
Σ' ευχαριστώ πολύ!!!

vasiliki
Χαίρομαι που ανακάλυψα τα ποιήματά σου. Θα περνώ...

Καπετάνισσα said...

Πολύ σ' αγαπώ εσένα.
Να τη θυμάσαι τούτη τη κουβέντα και να την προσέχεις.

Κυλούσα στα γραφτά σου κι άκουγα εντός μου εκείνο το θαυμάσιο του Σπανού απ' την "οδό αριστοτέλους":
"Γύριζαν τα τρένα
κι έφερναν κι εσένα
μέσ' από της νύχτας την ντροπή"...

Όχι με πονάνε, λεπίδες με κόβουν και σπαράζω, τα τρένα και τα περί αυτών. Κι είναι κι οι νύχτες κι οι ντροπές κι οι καημοί του ανθρώπου και του έρωτα, όλα σ' ένα βαγόνι.
Ποιό όνειρο να πρωτοχωρέσει εκεί...

el-bard said...

Καπετάνισσα,
θα τη θυμάμαι. Και θα την προσέχω.

Anonymous said...

καλό κείμενο, ποιητικό.