Είν’ οι πλατείες μου

Είν’ οι πλατείες των χωριών χριστουγεννιάτικα δεντράκια. Έχουν τα δώρα της παράδοσης να κρέμονται στολίδια. Μπάλες πολύχρωμες και φιόγκοι όσα μέσα στα χρόνια ακούστηκαν στον πλάτανο από κάτω. Λέξεις και ήχοι ελληνικοί και ποιοι απ’ αυτούς και τούρκικοι και ποιοι αλβανικοί γίνανε όλοι αυτοί αδέρφια μας με χιόνια και λιακάδες. Ζυμώθηκαν τα λόγια μας κι οι σκέψεις και το μέλλον στα σιδερένια τραπεζάκια της πλατείας, στις ψάθινες καρέκλες καφενείων.

Είν’ οι πλατείες των χωριών μας χριστουγεννιάτικα δεντράκια με τα φώτα. Αναβοσβήνουνε τα χρώματα και μας κρατούν το χέρι μες στη νύχτα, μέσα στα όνειρα ανοίγουν το σκοτάδι. Να μη φοβόμαστε. Είναι μια συντροφιά, όταν ουρλιάζει το τσακάλι, να έχουμε παρέα τους ανθρώπους μας με δυο πίκρες ελιές μέσα στα μάτια τους, μ’ ένα λουλούδι λέξεις μες στο στόμα. Να παίρνουμε τα ουζάκια μας και το γλυκό του κουταλιού, το υποβρύχιο που ανέλαβε να εξερευνήσει βάθη, να τορπιλίσσει τις βραγιές και να μας χτίσει άλλες.

Είν’ οι πλατείες των χωριών μας χριστουγεννιάτικα δεντράκια με τα χιόνια. Σαν πάπλωμα λευκό σκεπάζουν και χωνεύουνε μέσα στον πάγο τα τραγούδια μας, λες για να μείνουν στους αιώνες νέα. Μαζί μ’ αυτά και τα όνειρά μας, μαζί μ’ αυτά και τις ελπίδες μας. Και οι παππούδες έλεγαν -και λεν ακόμη- στα εγγόνια τους πως κάποια μέρα όλα μαζί θα τιναχτούν από την παγωμένη λήθη και θα το ρίξουν στο χορό λεβέντικα, όπως αρμόζει στους παλικαράδες ύπνους, όλα πιασμένα από το χέρι γύρω στ’ αλώνι. Πως κάποια μέρα σαν κι αυτή μες στη χειμερινή λιακάδα οι στρόγγυλες πλατείες μας κι όλες οι άλλες οι άμορφες κι οι κακογωνιασμένες, κι οι άλλες στα κατσάβραχα και στις αετοράχες, όλες μαζί θα γίνουνε καινούργια, πάνω στην παλιά, πατρίδα και αγάπη.

Είν’ οι πλατείες των χωριών μας χριστουγεννιάτικα δεντράκια με βαμπάκι. Και τόσα χρόνια τα χιόνια τους να λιώσουν περιμένω.