Η καινούργια μας φιλόλογος

Πριν δυο χρόνια ήρθε στο σχολείο μας μια καινούργια φιλόλογος, η Μαρίνα. Πολύ καλή κυρία, σοβαρή και λιγομίλητη. Συνεπέστατη στη δουλειά της, ευγενέστατη με όλους, συγκαταβατική –για να μην πω υπερβολικά ανεκτική- με τα παιδιά, τους μαθητές μεγάλους και μικρούς, που βάλθηκαν αυτά τα χρόνια να κάνουν τη ζωή της δύσκολη. Βέβαια, φάνηκε απ’ την αρχή ότι ήταν κλειστός άνθρωπος. Δεν είχε πολλές κουβέντες με κανένα μας, ούτε συναδέλφους ούτε διευθυντές ούτε ακόμη και με τα ίδια τα παιδιά, τους μικρούς τυράννους. Εκτελούσε το καθημερινό της καθήκον, το χρέος της χωρίς να βαρυγκομήσει ποτέ και δε νοιαζόταν για όλους εμάς που ζούσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε με τις μικροφαγωμάρες, τις γκρίνιες, τις κλίκες, τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές μας. Πέρα από μια ευγενική καλημέρα και τα απολύτως απαραίτητα για την καθημερινή συνεννόηση και συμβίωσή μας, δεν ακούστηκε να λέει ποτέ τίποτα σε κανέναν.

Ο σύλλογος των διδασκόντων, παρόλο τον κλειστό χαρακτήρα της, παρόλο που δεν έμαθε τίποτα για την οικογένειά της, για τον άντρα της, για τα παιδιά της, τη συμπάθησε αμέσως. Κάτι στο ευγενικό παρουσιαστικό της, κάτι στα ελάχιστα λόγια που ψέλλισε μπροστά μας, επέβαλλαν μια άποψη: «Η Μαρίνα είναι καλή». Κι αυτό το «καλή», όταν πέρασε λίγος καιρός και διαπιστώσαμε τα αποτελέσματα της δουλειάς της, έγινε «σπουδαία». Βέβαια, πληροφορηθήκαμε για το σπάνιο ποδοσφαιρικό ταλέντο του γιου της. Κάποιος, ίσως ο συνάδελφός μας ο Δημήτρης, που είχε περισσότερα πάρε-δώσε με τη Μαρίνα, μας είπε ότι ο γιος της –μαθητής άλλου κοντινού γυμνασίου- έγινε περιζήτητος ξαφνικά από τις μεγάλες ομάδες του κέντρου, που πάντοτε ψάχνουν για ταλέντα, μετά το ετήσιο ποδοσφαιρικό τουρνουά των σχολείων. Κι ότι έχει φύγει από πέρσι και βρίσκεται στην Αθήνα. Η ομάδα τού νοικιάζει σπίτι, τον στέλνει να τελειώσει το σχολείο, του πληρώνει όλα τα έξοδα και του δίνει κι ένα χαρτζιλίκι. Και μένει αναμμένη η ελπίδα ότι τελειώνοντας το σχολείο θα παίξει στη μεγάλη ομάδα, επαγγελματικά πια. Η ίδια η Μαρίνα, η οποία –απ’ ό,τι ψιθυρίζεται- πρέπει να έχει κάνει και κάποια μεταπτυχιακά στην ιστορία, φαίνεται πως ήταν ανένδοτη: το παιδί πρέπει να τελειώσει πρώτα το σχολείο. Όλοι χαρήκαμε κι όλοι ευχηθήκαμε να πετύχει το παιδί της στο δρόμο που ανοίχτηκε μπροστά του. Κατά τα άλλα, ποτέ δεν την καλέσαμε σε τραπέζι, σε γιορτή, δεν την σκεφτήκαμε στα μπαρ, στα κέντρα και στα ξενυχτάδικα, στους χορούς που πηγαίναμε, τις Απόκριες, ας πούμε· αλλά κι εκείνη δε μας άνοιξε ποτέ το σπίτι της, δεν κάθισε μαζί μας να κουτσομπολέψει. Κι αν ακουγόταν κάποια κακία από κάποιον, δεν την σχολίαζε. Κούναγε το κεφάλι της κι απομακρυνόταν γρήγορα μη θέλοντας να βρεθεί μπροστά στα επόμενα σχόλια.

Δυο χρόνια τώρα δε δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα. Πάντοτε στην ώρα της, να δουλεύει με το παραπάνω, να ενδιαφέρεται για το αντικείμενό της. Με λίγα λόγια, μια άψογη επαγγελματίας. Σε τέτοιο σημείο άψογη που ήθελε –άκουσον άκουσον- να αναπληρώνει τη δουλειά της, αν κάποτε έπρεπε να απουσιάσει. Έτυχε π.χ. την περασμένη εβδομάδα να αρρωστήσει ο γιος της στην Αθήνα και να μπει εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Όλη την ημέρα βρισκόταν εκεί, στο προσκεφάλι του, και τη νύχτα κατέβηκε με τον άντρα της στις έντεκα και μισή και μέχρι τις δύο το πρωί έκαναν το σχολείο λαμπίκο.

Ναι, ακριβώς! Λαμπίκο! Γιατί η Μαρίνα, που έχει σπουδάσει φιλολογία, είναι η καθαρίστρια του σχολείου μας, από τη Γεωργία.