Tuesday, October 10, 2006

Περίοδος παχιών αγελάδων

Ούτε η περίοδος των εορτών ούτε το καλοκαίρι ούτε οι άλλες διακοπές ούτε τίποτα. Δε δέχομαι κουβέντα: η καλύτερη περίοδος της ζωής μας είναι η προεκλογική. Για όλους. Και για τους ψηφοφόρους και για τους ψηφοθήρες. Και για τους φωτογράφους και για τους τυπογράφους. Και για τους ζαχαροπλάστες και για τους εστιάτορες. Ό,τι και να κάνεις κατά την προεκλογική περίοδο, είναι βέβαιο ότι θα βρεις συμπαραστάτες, βοηθούς, χειροκροτητές, ανθρώπους να γελάσουν με το ανέκδοτό σου, βρε αδερφέ. Χώρια ότι θα ζήσεις μια περίοδο ευφορίας. Με την πόλη σου να αναγεννάται εκ της τέφρας, να γεμίζει φανταστικά πάρκα, πλατείες, δρόμους, παιδικές χαρές, κέντρα νεότητας, πάρκινγκ υπόγεια και εναέρια, νεροτσουλήθρες, αγάλματα, τα πάντα. Όμως, δεν πρέπει να σταθούμε στα όνειρα, γιατί όλοι έχουμε την εμπειρία της μετεκλογικής περιόδου κατά την οποία η προσγείωση από τα εναέρια πάρκινγκ είναι ανώμαλη. Ας περάσουμε, λοιπόν, στην πραγματικότητα, σ’ αυτά που ζούμε σ’ αυτή την περίοδο, και ας τα δούμε ένα-ένα.

Μήπως η προεκλογική περίοδος δεν είναι η καλύτερη περίοδος για να παντρευτείς; Τέτοιες πιένες στο γάμο σου είναι δύσκολο να πετύχεις οποιαδήποτε άλλη στιγμή του χρόνου. Δήμαρχοι –πρώην, νυν και επόμενοι-, αντιδήμαρχοι, σύμβουλοι και συμβουλάτορες, νομάρχες και αντινομάρχες, υποψήφιοι κάθε παράταξης, άνθρωποι που τους έχεις δει μόνο σε φωτογραφίες στις εφημερίδες θα έρθουν και μέσ’ απ’ την καρδιά τους θα σου σφίξουν το χέρι -μερικοί τολμηροί θα σε φιλήσουν κιόλας- και θα σου ευχηθούν βίον ανθόσπαρτον. Αν γιορτάζεις αυτή την περίοδο, τα λουλούδια και οι ευχετήριες κάρτες θα σε κάνουν να νιώσεις τόσο αγαπητός και απαραίτητος στη μικρή κοινωνία, που θα τονώσουν και θα φτάσουν σε ύψη την καταρρακωμένη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή σου. Αν δίνεις κάπου διάλεξη, είναι βέβαιο ότι αυτή τη φορά όχι μόνο οι πρώτες θέσεις, αυτές των επισήμων, θα γεμίσουν από ορίτζιναλ επίσημους, αλλά και το μισό αμφιθέατρο θα καταληφθεί από ακροατές υποψηφίους που θα σε κοιτούν στα μάτια γεμάτοι ενδιαφέρον γι’ αυτά που λες, θα σε χειροκροτήσουν στο τέλος και θα πουν τα καλύτερα λόγια για την επιστημονική σου συγκρότηση. Αν κάνεις εγκαίνια στο νέο σου μαγαζί, η επιτυχία βέβαιη. Τα αυτοκίνητα θα κάνουν ουρά, ο κόσμος θα συρρεύσει για να δει και να τον δουν. Για να χαιρετίσει, για να ευχηθεί, για να τον χαιρετίσουν και να του ευχηθούν. Αλλά και για να πεθάνεις ακόμη είναι η πιο πρόσφορη περίοδος. Τα στέφανα, οι επικήδειοι και το πλήθος θα σου κάνουν το τελευταίο ταξίδι λιγότερο επώδυνο.

Όμως δεν είναι μόνο σ’ αυτές τις εξαιρετικές περιπτώσεις που θα νιώσεις τον συνάνθρωπο δίπλα σου. Είναι και στις άλλες, τις απλές και καθημερινές, που θα παραδεχτείς ότι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου δεν είναι ο σκύλος, όπως πίστευες μέχρι τότε, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Γνωστός μου, π.χ. έπρεπε να μετακομίσει αυτή την περίοδο, την προεκλογική. Πώς εμφανίστηκαν τόσοι υποψήφιοι και τον βοήθησαν παραμένει πρόβλημα άλυτο. Και δεν ήταν πέντε ή έξι να πάρουν από ένα δέμα και να το ανεβάσουν στον όροφο. Οι υποψήφιοι ήταν τόσοι που έκαναν αλυσίδα από το φορτηγό μέχρι την πόρτα του διαμερίσματος και έδιναν ο ένας στον άλλο τις κούτες, τις σανίδες, τα πιατικά, τα κιβώτια με τα βιβλία. Και όταν τέλειωσαν, δεν έφυγαν. Έμειναν εκεί, στο νέο διαμέρισμα μέχρι το βράδυ αργά. Ένας να φέρνει με τη μπαλαντέζα φως από το διπλανό διαμέρισμα, άλλος πάνω στη σκάλα να κρεμάει τις κουρτίνες, ένας τρίτος να συνδέει την κουζίνα και τον απορροφητήρα, άλλος να συναρμολογεί το κρεβάτι. Στο τέλος, σκούπισαν, σφουγγάρισαν, μερικοί παράγγειλαν πίτσες και μπίρες και φάγαμε μια χαρά. Όλα στην εντέλεια, πλούσια κι αρχοντικά. Προχτές έμεινα με το ρημάδι στο δρόμο. Μερικές προσπάθειες να ξαναπάρει μπροστά άκαρπες. Τότε και πριν αρχίσω να απογοητεύομαι, να βρίζω και να παίρνω τηλέφωνα, εμφανίστηκαν ως διά μαγείας δυο υποψήφιοι και άρχισαν να με σπρώχνουν μέχρι το κοντινότερο μηχανουργείο. Το εντυπωσιακό ήταν που γρήγορα φάνηκε και τρίτος υποψήφιος -αυτός ήταν μηχανικός αυτοκινήτων- με το βαλιτσάκι του, τη φόρμα της δουλειάς και το έφτιαξε σε πέντε λεπτά. Και χωρίς να πάρει λεφτά. Ας είναι καλά ο άνθρωπος! Θέλεις υδραυλικό στο σπίτι για το καζανάκι που τρέχει; Να η ευκαιρία! Δεν τρέχεις στο Χρυσό Οδηγό, αλλά στις εφημερίδες με τους υποψηφίους. Βλέπεις ποιος από όλους είναι υδραυλικός και τον καλείς. Είναι βέβαιο ότι θα έρθει μέσα στην επόμενη ώρα, θα σε τακτοποιήσει στα γρήγορα, θα πάρει –αν πάρει- τα λιγότερα, θα σου αφήσει την κάρτα του και το φέιγ-βολάν του και θα φύγει ικανοποιημένος.
Περπατάς στο δρόμο και διακρίνεις το ενδιαφέρον στα μάτια των συμπολιτών σου. Είναι βέβαιο ότι όλοι αυτοί –κι ας μην το ξέρεις- είναι υποψήφιοι. Την πεθερά μου την βοηθούν ανελλιπώς Τετάρτη και Σάββατο να κουβαλήσει τα ψώνια από τη λαϊκή. Την περιμένουν στη γωνία και μόλις εμφανιστεί σπεύδουν ακάθεκτοι. Την καημένη τη γιαγιά που άλλες φορές περίμενε με τις ώρες στο πεζοδρόμιο να σταματήσει η ροή των αυτοκινήτων για να περάσει με χίλιες προφυλάξεις απέναντι, βρέθηκαν δύο υποψήφιοι και έκαναν την πράξη φετίχ των παιδικών μας χρόνων, την πράξη φετίχ κάθε ενσυνείδητου προσκόπου: την πέρασαν απέναντι, την ανέβασαν στο πεζοδρόμιο, της είπαν και μια καλή κουβέντα, συστήθηκαν και μετά έφυγαν. Πήγαν πάλι απέναντι να περιμένουν την επόμενη.

Αχ, αυτή η προεκλογική περίοδος πόσο κοντά μας φέρνει με τους συνανθρώπους μας! Ακόμη κι αν δε βγαίνεις έξω, ακόμη κι αν δεν επιδιώκεις τις παρέες και τις κοσμικές συγκεντρώσεις και κάθεσαι –όπως εγώ- μονήρης, παρέα με τα βιβλία, την τηλεόραση και τις εφημερίδες. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πόσους παλιούς συμμαθητές, φίλους ξεχασμένους και γνωστούς βλέπω αυτήν την προεκλογική περίοδο στις εφημερίδες. Και τα αναλυτικά βιογραφικά μάλιστα που παραθέτει ο καθένας, με βοηθούν να επανασυνδέσω και να επανασυνθέσω τις μνήμες. Η αλήθεια είναι ότι με μπερδεύουν λίγο αυτά τα βιογραφικά, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία τέτοιες στιγμές. Να ο Γιώργος, που τελειώσαμε μαζί το γυμνάσιο. Βρε, τον άτιμο, αγέραστος σ’ αυτή τη φωτογραφία. Γράφει ότι τέλειωσε με άριστα (τέλος πάντων, το ξεπερνάμε αυτό, μπορεί και να μη θυμάται καλά). Μπράβο, παντρεύτηκε, νοικοκυρεύτηκε απ’ ό,τι βλέπω. Έχει δυο παιδιά, το ένα στο γυμνάσιο και το άλλο στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού. Τώρα η γυναίκα του περιμένει και το τρίτο. Άντε, και καλή λευτεριά. Ασχολήθηκε με το εμπόριο και τα πήγε αρκετά καλά. Διακοπές στο εξωτερικό, ενδιαφέρεται για το θέατρο και τον κινηματογράφο και γενικά για τα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου. Μπράβο Γιώργο, αυτό δεν το ήξερα! Στο σχολείο αδιάφορος μου φαινόσουν κι αργότερα δε σε συνάντησα πουθενά, ούτε σε θέατρο ούτε σε κινηματογράφο ούτε σε εκδήλωση. Σε μια ταβέρνα σε είχα δει και δεν με είχες θυμηθεί. Σε χαιρέτησα με θέρμη, αλλά δεν κατάφερες να με ταυτίσεις. Τέλος πάντων. Ο Γιώργος γράφει στο βιογραφικό του στην εφημερίδα ότι πήγε και στο στρατό(!) και απολύθηκε έφεδρος ανθυπολοχαγός. Μάλιστα. Ο Μενέλαος όμως, ο Λάκης ο δικός μας, το δεξί μπακ της ομάδας, δεν αναφέρει τίποτα για φανταριλίκι. Αυτός τι έγινε; Δεν πήγε φαντάρος; Ούτε αν έκανε και πόσα παιδιά αναφέρει. Ο Λάκης γράφει μόνο ότι σπούδασε μηχανικός στη Ρώμη και τώρα ασχολείται με τα αγροτικά, σε κάτι κτήματα που του άφησε ο πατέρας του. Αυτός τονίζει ότι ασχολείται με το συνδικαλισμό και με τις ενώσεις τις αγροτικές. Και ότι όλοι γνωρίζουμε την πορεία του και τη συμμετοχή του στη λύση των αγροτικών προβλημάτων του τόπου (ποια λύση;). Κι ένα σωρό άλλοι, με σπουδές ή χωρίς, με αγώνες, με ομιλίες και με πανηγυρικούς, με επιτυχίες σε ό,τι ασχολήθηκαν, με παιδιά που σπουδάζουν στο εξωτερικό, με αδελφούς, ξαδέλφες και μπατζανάκηδες επώνυμους, με θέση αντιπροέδρων σε πολιτιστικά σωματεία. Και για πρώτη φορά φέτος βλέπω και τόσες γυναίκες στις φωτογραφίες. Παλιές συμμαθήτριες που έμειναν αγέραστες στο πέρασμα του χρόνου. Έκοψα πολλές φωτογραφίες και συμπλήρωσα ένα άλμπουμ αποφοίτων της τάξης του ’72 κι από κάτω τα βιογραφικά τους. Πώς θα ήθελα όλοι αυτοί να πετύχουν και να εκλεγούν. Τέτοιοι πολίτες, με τέτοιες ευαισθησίες και τέτοια βιογραφικά! Εγώ θα τους βοηθήσω. Θα τους ψηφίσω όλους.

Το δυσάρεστο όμως είναι ότι όσο μακρά και να είναι μια προεκλογική περίοδος περνά γρήγορα. Και δυστυχώς τέτοιες περιόδους έχουμε τώρα πια μια φορά στα τέσσερα χρόνια.

12 comments:

el-bard said...

Ας ανοίξω το χορό εγώ (επιτρέπεται;)!
Μετά από τη μακρά απουσία, ένα μακρύ κείμενο, αντιblogικό αλλά αυτό είναι. Ας με συγχωρέσετε γι' αυτό, φίλοι, που -εδώ που τα λέμε-με κατασυγκινήσατε. Εδώ είμαι, όμως. Και... σας σκεφτόμουν όλους όλη αυτή την περίοδο, κι ένιωθα υπόλογος για κάτι χωρίς να μπορώ να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς. Το ξεκαάρισα μετά από τα μηνύματά σας κι άλλη μια φορά ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Ας φτιάξουμε -γαμώτο- μια παρέα... (ποιος το λέει!!! Αυτός που έκλεισε τν πόρτα του, το παράθυρό του... Τέλος πάντων...).
Το μακρύ κείμενο αφιερώνεται φυσικά στους υποψήφιους που είναι περισσότεροι κι από μας, τους ψηφοφόρους.
Δεν ξέρω αν κάποιος από την παρέα συγκαταλέγεται στον μακρύ κατάλογο των υποψηφίων... Αν ναι, έχει από μένα την αμέριστη συμπαράσταση, γνωρίζοντας (εγώ) πολύ καλά ότι αυτός θα είναι πραγματικά το κάτι άλλο, το εξαιρετικό.
Τα λέμε...

Anonymous said...

Εδώ είμαστε...Θα ρίξω σύρμα και στο Μαμαλούκα. Άπαιχτο το κείμενο, άσε το οπτικό υλικό, ανεπανάληπτο. Ιδίως αυτός ο γαϊδαράκος ο σαμαρωμένος με τα βάρη και τις ευθύνες του. Άκου "θα τους ψηφίσω όλους, θα τους βοηθήσω"...Η ειρωνεία σου έσφαξε με το βαμβάκι!

mamaloukas said...

γεια κι από μένα. τώρα θα διαβάσω με την ησυχία μου το κείμενο σου. Wellcame back pal!

paroussa said...

Καλωσόρισες Λευτέρη.
Επιτέλους! ξανάπιασες την διαδυκτιακή σου πένα!
Υπερβολικό το κείμενο, αλλα μήπως
δεν ειναι και όλα υπερβολικά αυτό τον καιρό;
Πάντως φαίνεται (ελπίζω) οτι τα πράγματα άρχισαν να πέρνουν το δρόμο τους, όσον αφορά τα προσωπικά σου, και χαίρομαι πολύ γι΄αυτό.

el-bard said...

Καλώς τους...καλώς τους... Καθίστε να ξαποστάσετε μια στιγμή. Τι θα πάρετε; Κεράσι γλυκό, σταφύλι, κανένα υποβρύχιο;;;
Ξέχασα τον ΣΟΜΙΣ που εκτίθεται (ξέχασα; είναι δυνατόν; αφού θα τον ψηφίσω! Τέλος πάντων...). Σόμις, αν διαβάσεις το κείμενο, θα καταλάβεις ότι δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με σένα.

Ευχαριστώ scalidi, χάρηκα που πέρασες από το blog κι έστειλες το σύρμα.

Μαμαλούκα αδερφέ μου, έρχομαι από κει.

paroussa γλυκιά μου, καλώς σε βρίσκω. Θα ήθελα ένα mail σου, για να δω πώς είσαι. Σε σκεφτόμουν. Εγώ είμαι πολύ καλά, φτου...φτου! Αλλά, βρε παιδί μου, πού βλέπεις εσύ την υπερβολή στο κείμενό μου; Εγώ νομίζω ότι είμαι πιο συγκρατημένος από αυτά τουλάχιστον που βλέπω στην τηλεόραση.

dodo said...

Επανήλθες... δριμύτατος!
Και αφού διάβασα το κείμενό σου, ένιωσα μιά συμπόνοια προς τους υποψηφίους, και αποφάσισα να μη τους ξαναβρίσω νοερά γιά την χαρτούρα που μού αφήνουν στην πόρτα με το έτσι θέλω!

mamaloukas said...

Καλημέρα Λευτέρη. αυτά είναι τα καλά στα μικρά μέρη. τουλάχιστον αυτόν που ψηφιζεις μπορείς να τον βρεις αργότερα να τον "σταυρώσεις" για ό,τι ανάγκη έχεις. εδώ στην Αθήνα, στο χάος...
Ελπίζω να μας κρατάς συντροφιά πιο συχνά

ellinida said...

Ουπς ! Επιτέλους ! Μας έλειψες βρε ! Καλά , πέθανα στα γέλια ... τόσο χάλι ;
Χμμμ αν είναι τόσο εξυπηρετικοί εκεί να μετακομίσω βρε !
φιλιά

el-bard said...

dodos
Κανονικά για τη χαρτούρα που αφήνουν πρέπει να πληρώνουν πρόστιμο στο δήμο. Αλλά...
Συνέχισε εσύ την καλή δουλειά σου στο δικό σου blog.

mamaloukas
Έλα, εσύ τα ξέρεις αυτά. Μπορείς να τους "σταυρώσεις" και να τους ξεστραβώσεις σε οποιοδήποτε μέρος, μεγάλο ή μικρό.

ellhnida
Δεν έχω αρχίσει ακόμη να επικοινωνώ με όλους. Θα γίνει μετά τις εκλογές, όταν πραγματικά και ουσιαστικά θα ασχοληθώ με το blogαρισμα.
Δεν μπορώ, βρε παιδί μου, εντωμεταξύ να μπω και στον λογόκηπο και στο ανεμολόγιο. Έχουν διαγραφεί οι κωδικοί μου κι ό,τι κι αν κάνω δεν μπορώ να τους επανακτήσω. Α,... τους έχω ξεχάσει, βέβαια...
Θα τα πούμε.

Ξέχασα να αναφέρω και το φίλο μου (που θα τον ψηφίσω, έτσι κι αλλιώς) τον rigo που κατεβαίνει στις νομαρχιακές. Καλή του επιτυχία. Και σ' αυτόν και στον σομις.

Το επόμενο κείμενο μπαίνει τη Δευτέρα.

Φιλιά σε όλους!

Anonymous said...

Το περιμένω με ανυπομονησία...

Anonymous said...

Ανοίγω το p.c., σε διαβάζω, Σάββατο, λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες, 21.34 ακριβώς, γελάω. Μόλις έφτασα από τα Μποζονελέϊκα, όπου είχα συνάντηση επί της ασφάλτου με δύο (2) ψηφοφόρους που θα κατέβουν το πρωϊ στην πόλη να με ψηφίσουν και να με σταυρώσουν, μονοκούκι όπως είπαν, και στους οποίους παρέδωσα το φάκελο με τα ψηφοδέλτια. Κατέβηκαν από το σπίτι τους που βρίσκεται ψηλότερα από το δρόμο, όπου δεν φτάνει αυτοκίνητο, στην άσφαλτο, μέσα στα μαύρα ατελείωτα σκοτάδια των γύρω βουνών και τους κατάλαβα όταν μου έκαναν σινιάλο οι δυό σκιές.
Στις 22.30, λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, με την ανατολή του ηλίου, (δεν είναι πολύ ωραία αυτή η πρόταση ;!), έχω ραντεβού με την οικογένεια Σουρού, στο τοπικό διαμέρισμα Λαδαραμάνας, στο σπίτι τους. Μετά το κεντρικό δρόμο, θα στρίψω δεξιά, στο πρώτο χωματόδρομο,θα διασχίσω τέσερα χωράφια με μεγάλες πορτοκαλιές (κάνει και υγρασία τώρα τον Οκτώβρη το ρημάδι !) και απέναντι από το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου θα δω τη σκάλα (από κάτω είναι αχυρώνας με μπάλες από σανό. Λες γι'αυτόν της φωτογραφίας;)με το κίτρινο φως της λάμπας που με περιμένει. Θα χτυπήσω το κουδούνι που δεν έχει όνομα (τι χρειάζεται;)και θα μπώ. Με περιμένουν η μάννα, οι δύο κόρες και ο ο γυιός. Είναι και η μισοανάπηρη γιαγιά (έχει σημασία το μισό, τούτο δε γιατί πηγαίνει και ψηφίζει, διαφορετικά ...)Σύνολον 7 ψήφοι μαζί με τη θεία και το γυιό της που λείπουν..

Συγγνώμη el-bar, εδώ σταματώ γιατί δεν προλαβαίνω. Τα υπόλοιπα μετά τις εκλογές.

el-bard said...

Ναι, σομις, αυτές είναι οι εκλογές. Έτσι είναι οι εκλογές. Ούτε οι ντουντούκες, ούτε τα τραπεζώματα ούτε οι φανφάρες. Οι πραγματικές εκλογές είναια αυτές: οι άνθρωποι που κατέβηκαν μέσα στο σκοτάδι απ' το χωματόδρομο, για να σε δουν και να σε ενθαρρύνουν. Κι εσύ που θα πας και θα ενθαρρύνεις κάποιους άλλους μέσα στη λασπουριά και στα σκοτάδια. Κι όλοι μας περιμένουμε το ίδιο: να ανάψει κάποτε το ΦΩΣ.