Κάποιοι, λέει, θυσίαζαν ένα βόδι σ’ ένα χωράφι. Κάλεσαν,
λοιπόν, και τους γείτονές τους στην ευωχία. Ανάμεσά τους ήταν και μια
φτωχιά γυναίκα που έφερε μαζί και το παιδί της. Ε, φαγητό υπήρχε, γυάλιζε και το ματάκι του παιδιού για κρέας, το πήρε κοντά να λαδώσει τ' άντερό του. Καθώς όμως συνεχιζόταν το φαγοπότι
και το παιδί έτρωγε ασυναίσθητα, φούσκωσε από τα
σπλάχνα κι από το κρασί που έπινε κι ήρθε μετά από λίγο η κοιλιά του και πρήστηκε
και το πονούσε. Τότε γύρισε στη μάνα του και της είπε: «Ωχ μάνα, θα ξεράσω τα
σπλάχνα». Κι αυτή του απάντησε: «Όχι τα δικά σου, παιδί μου, αλλά μονάχα εκείνα
που περιδρόμιασες».
Ο μύθος ταιριάζει σε άνθρωπο χρεοφειλέτη, που ενώ παίρνει
πρόθυμα τα ξένα, όταν πρέπει να τα επιστρέψει, στενοχωριέται τόσο, λες και
δίνει τα δικά του.
Βέβαια, τέτοιες ιστορίες λέγαν οι παλιοί και γελούσαν και,
αραιά και πού, διδάσκονταν απ’ αυτές. Σήμερα, όσα και να λέμε, δε μαθαίνουμε. Και
τώρα τελευταία μας έχει κοπεί και το γέλιο. Έτσι, αφήνουμε τις ιστορίες και τους
μύθους για άλλους καιρούς, αφήνουμε και τον παππού τον Αίσωπο στην ησυχία του.
Άλλωστε τ’ όνομά του δεν ταιριάζει. Κάνουν και τρομερή
κακοφωνία αυτά τα δυο. Αίσωπος-Τσίπρας, εννοώ.
