Τα μέρη του λόγου

.
Σήμερα έγινε πολύς λόγος για τους συνδέσμους των φιλάθλων. Βαρεθήκαμε να ακούμε για συνδέσμους και συνδέσμους, λες και οι νεοέλληνες είναι ποτέ δυνατόν να συνδέονται με κάποιον τρόπο.
Καλό θα είναι πάντως, πριν μάθουμε τα άρθρα των νέων κανόνων και νόμων που προετοιμάζει η κυβέρνηση για τον χουλιγκανισμό και τη βία μέσα κι έξω από τα γήπεδα, να μαθαίναμε τις προθέσεις αυτών των συνδέσμων, τις ουσιαστικές, όμως, προθέσεις τους.
Τα γνωστά επιφωνήματα και τα «σκοτεινά ρήματα» -για να θυμηθούμε και λίγο τον Ελύτη- των τηλεοπτικών εκπομπών δε φέρνουν λύσεις, όπως δεν έφεραν λύσεις και τα επιρρήματα των πολιτικών «εδώ και τώρα» και τα τοιαύτα. Το εδώ και το τώρα έγιναν, με το πέρασμα του χρόνου «αλλού και κάποτε ίσως».
Οι άνθρωποι χωρίς επίθετο, με τις κουκούλες και τα κράνη διατηρούν την ανωνυμία τους, δρουν στο σκοτάδι και συνεχίζουμε να αναφερόμαστε σ’ αυτούς με αντωνυμίες αόριστες, «κάποιος» ας πούμε, και όχι οριστικές ή δεικτικές (αυτός, εγώ, εσύ, ούτος εκείνος). Η συμμετοχή τους στα γνωστά επεισόδια απλώς αύξησε τις μετοΧΕΣ ΤΟΥΣ στον τηλεοπτικό χρόνο, πράγμα που επεδίωκαν από την αρχή.