Τα παιδία παίζει

Επιτέλους! Είδα έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και τον φχαριστήθηκα. Όχι τόσο για το επίπεδο της μπάλας που παίχτηκε όσο γι’ αυτά που ακολούθησαν μετά τη λήξη του αγώνα. Οι ποδοσφαιριστές πλακώθηκαν στο ξύλο. Σύρραξη, μπουνίδι άγριο και κυνηγητό, σφαλιάρα που πήγε σύννεφο. Μερικοί πιο ψύχραιμοι προσπάθησαν στην αρχή να συγκρατήσουν τους θερμόαιμους, αλλά φευ! Το κατς συνεχίστηκε και στη φισούνα κι έπεσαν κι εκεί πολλές χοντρές.
Βαλένθια-Ίντερ, δυο μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, απέδειξαν ότι έχουν παίκτες με ψυχή, που το λέει η καρδιά τους, παίκτες με πάθος. Όχι άνευρους επαγγελματίες, μισθοφόρους που σκέφτονται τα πριμ και τα προς το ζην, πώς να εξασφαλίσουν τα εκατομμυριάκια ευρώ των συμβολαίων τους μόνο, αλλά ανθρώπους με σάρκα που πάσχει, με σάρκα που θέλει και που πονάει –μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Μ’ άρεσε η κλωτσοπατινάδα, γιατί μου θύμισε κάτι που είχα ολωσδιόλου ξεχάσει: ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι τελικά. Και τα παιχνίδια τα παίζουν παιδιά. Και τα παιδιά στενοχωριούνται όταν χάνουν. Νευριάζουν, μιλούν για αδικία, τσακώνονται, έρχονται στα χέρια. Οι παίκτες των δυο ομάδων δεν υπολόγισαν καθόλου το ενδεχόμενο την επόμενη χρονιά μερικοί από τους νυν αντιπάλους να είναι συμπαίκτες. Ότι θα μπορούσε, δηλαδή, να τους αγοράσει η αντίπαλη ομάδα και να χτυπιούνται για άλλα συμφέροντα. Στη δεδομένη περίπτωση γρονθοκοπήθηκαν για δικά τους, προσωπικά συμφέροντα κι έγραψαν στα παλιά τους τα αντίντας ευγένειες, αγκαλιές και χειροφιλήματα. Χτυπήθηκαν γιατί, ίσως, ο ένας αγριοκοίταξε τον άλλον ή γιατί του έκανε ένα επικίνδυνο μαρκάρισμα ή γιατί του είπε κάτι για τη μάνα ή την αδελφή του. Ή, ακόμη, γιατί του έβγαλε τη γλώσσα. Για θέματα που ενοχλούν ανθρώπους με νεύρα κι όχι επαγγελματίες που κορώνα στο κεφάλι τους φορούν το επάγγελμα, το οικονομικό συμφέρον.
Και μήπως από ολόκληρο Ζιντάν θα μείνει κάτι άλλο άραγε πέρα από την κουτουλιά που έριξε στον Ματεράτσι; Μήπως θα θυμάται κανείς τις κεφαλιές του με τις οποίες νίκησε η Γαλλία στον τελικό τη Βραζιλία περισσότερο από την υπέροχη κουτουλιά που ξάπλωσε κάτω φαρδύ πλατύ τον αθυρόστομο Ιταλό; Κουτουλιά τιμής. Κι αυτή η κουτουλιά απέδειξε –σε μένα, τουλάχιστο- ότι ο πολύς Ζιζού πέρα από άριστος τεχνίτης της μπάλας είναι και άνθρωπος. Που χρησιμοποιεί, δηλαδή, το κεφάλι του και για άλλους λόγους πέρα από το να σημαδεύει μπάλες και δίχτυα.
Ή μήπως δε θυμόμαστε –εμείς οι παλαιότεροι- τον Κωνσταντίνου στο Καραϊσκάκη, μετά από μία φάση στα καρέ του Παναθηναϊκού, να παρατάει την μπάλα και να στρώνει στο κυνήγι τον Συνετόπουλο του Ολυμπιακού;
Ωραίες στιγμές που αποδεικνύουν ότι μιλάμε για παιδιά και για παιχνίδι. Αθρώπινα πράγματα, με πάθος. Τι να τον κάνεις τον ψυχρό Μπγιορν Μποργκ να παίζει τένις σαν ρομπότ, να μην ενοχλείται από κανέναν και από τίποτα, να επιστρέφει το μπαλάκι σαν τοίχος στον αντίπαλό του; Ένα κορμί με κόκαλα μόνο, χωρίς να φαίνεται ότι πονάει, ότι παθαίνει για κάτι. Είδαμε και τα καζάντια, βέβαια, του Μποργκ αργότερα, στη ζωή του. Άλλο το τένις θα πείτε, όμως, και άλλο το ποδόσφαιρο.
Γι’ αυτό, λέω ότι μου άρεσε η κλωτσοπατινάδα της περασμένης Τρίτης.