Αν ρίξει ο Μάρτης δυο νερά...

Η σοφία του λαού μάς έχει πλουτίσει μ’ ένα σωρό παροιμίες ικανές ν’ αντιμετωπίσουν και να σχολιάσουν κάθε περίπτωση. Αυτού του λαού που δε διστάζει και δεν ντρέπεται να φτιάξει απόφθεγμα την πιο μικρή του πίκρα αλλά και την πιο μεγάλη του χαρά, την αμυδρότερη ελπίδα αλλά και την πιο σφοδρή του επιθυμία. Κι η επιθυμία του -ηλίου φαεινότερον- σ’ αυτό τον άνυδρο τόπο, άνυδρο από κάθε άποψη, είναι η βροχή, το νερό.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια βλέπαμε, άλλοι με συγκατάβαση, άλλοι με αδιαφορία, αλλά όλοι χωρίς να μπορούμε να εκτιμήσουμε σωστά το πρόβλημα, τη στάθμη των νερών να κατεβαίνει. Όλον αυτό τον καιρό ούτε τους υπεύθυνους αναζητήσαμε ούτε κι ενδιαφερθήκαμε για τον εμπλουτισμό των υπόγειων στρωμάτων. Πρόσφατα άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια, οι νεροφίδες. Τότε καταλάβαμε πια ότι το νερό είναι σαν το στάνταρ στο στοίχημα: όσο περισσότερο το ζητάς τόσο αυτό σου ξεφεύγει και σ’ αφήνει στην ξεραΐλα, όσο περισσότερο καμαρώνεις και κομπορρημονείς ότι το έχεις σίγουρο, τόσο αυτό σου γλιστρά σα νερό μέσα απ’ τα δάχτυλα και σ’ αφήνει ξερό. Κι αυτή η ξεραΐλα, η ξηρότης τόπων κι ανθρώπων, παρελαύνει καθημερινά στα σαλόνια των εφημερίδων και των τηλεοπτικών σταθμών: άνυδρες συνεντεύξεις, άδροσες απαντήσεις σε ερωτήσεις διψαλέες, αποξηραμένες και στεγνές αναλύσεις εκεί όπου θα χρειαζόταν όχι απλώς ραντισμός και νότισμα, αλλά εμποτισμός και κατάβρεγμα. Καταλαβαίνουμε πια: όσο πιο πολύ θέλεις το νερό -έστω και υφάλμυρο-, τόσο πιο βαθιά πρέπει να σκάψεις. Το ζήτημα είναι πού θα σκάψεις! Ποιος είναι ο τόπος ο χλωρός που' χει στις φλέβες του ακόμη ρέον το αίμα της γης και της ζωής! Σ’ αυτό το εναγώνιο ερώτημα απαντούν οι σύγχρονοι Τειρεσίες, οι υδροσκόποι και οι υδροφάντες, οι ραβδοφάντες και οι ραβδοσκόποι. Πολλές ονομασίες –υπάρχουν κι άλλες- για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Οι μέρες μας, βέβαια, έχουν να επιδείξουν πολλούς τέτοιους ραβδοφάντες και ιεροφάντες, οι οποίοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας φέρουν με τα νερά τους. Κι όλοι ανεξαιρέτως γνωρίζουν πού βρίσκεται το υδατόστρωμα. Μας υπόσχεται ο καθένας τους να μας ανοίξει τους κρουνούς τ’ ουρανού αρκεί να τον...επιλέξουμε, να του αναθέσουμε εν λευκώ και αυτοδύναμα την εργολαβία της ύδρευσής μας. Οι υδραυλικοί του δημοσίου συμφέροντος είναι έτοιμοι να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Με λίγα λόγια, δέχονται να μας εξυπηρετήσουν και να μας υπηρετήσουν κάνοντάς τα, όπως και στο παρελθόν, όλα μούσκεμα. Το ερώτημα τώρα που προβάλλει αμείλικτο σ’ όλους εμάς, που δεν είμαστε υδραυλικοί ούτε καν αυλικοί, χωρίς όμως αυτό να μας εμποδίζει να νοιαζόμαστε πολύ για το δημόσιο συμφέρον, είναι αν θα συνεχίσουμε να παίζουμε το ρόλο του νεροκουβαλητή. Αν θα ρίξουμε για άλλη μια φορά νερό στο κρασί μας και, χάνοντας τα νερά μας, δώσουμε κι άλλες ευκαιρίες σε καπετάνιους του γλυκού νερού ν’ αποφασίζουν πριν από μας για μας. Σήμερα που το καράβι άρχισε να μπάζει νερά από παντού. Σήμερα που αντιληφθήκαμε επιτέλους ότι η συνεχής τα τελευταία χρόνια υδροληψία εξάντλησε και τα τελευταία αποθέματα των βαθύτερων στρωμάτων με αποτέλεσμα να στραγγίξουμε οικονομικά, να αφυδατωθούμε πολιτιστικά και να σουρώσουμε πολιτικά. Με τέτοια αυχμηρότητα και λειψυδρία, με τέτοιο ιδεολογικό στέρεμα και ξήρανση, χρειάζεται μια γερή νεροποντή, μια κατεβασιά, ένας κατακλυσμός όχι μόνο για να μας ποτίσει και να μας μουλιάσει, αλλά και για να μας ξεπλύνει.

Ο Μάρτης δυστυχώς δε φαίνεται να πληροί τις προδιαγραφές του: ούτε καταιγίδα και καρεκλοπόδαρα, ούτε ψιλή ποτιστική, τοπική κι ευγενική βροχούλα. Ήρθε με λιακάδες. Αναβροχιά χωρίς χαλάζι. Κι επειδή Ο Απρίλης που ακολουθεί είναι ο μήνας ο σκληρός που γεννά πασχαλιές μέσ’ από τη νεκρή γη, για καλό και για κακό από αυτό το Μάρτη αρχίστε να μαζεύετε νερό. «Το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία».