2. Πρωτεύουσα

.
Είμαι χωμένος σε μια χώρα που δε λέει να μ’ αγκαλιάσει. Χαϊδεύει τους θριάμβους μου, γελάει με τις σιωπές μου κι ακινητεί στο σκοτάδι που την κλείνει. Όταν καμιά φορά ανοίγει τα χέρια της να με θυμηθεί, ξεχνάει να βάλει μέσα τούς παλιούς μαστόρους της πέτρας, τους χαμένους μες στο χιόνι οδοιπόρους, τους πελαργούς στα καμπαναριά και στα απομακρυσμένα φυλάκια τους τροφίμους. Ξεχνά κι άλλους, ελάχιστους, που μένουν σιωπηλοί, φρουροί αυτοί αληθινοί χωρίς όπλα και παλάσκες, με μόνο το βλέμμα όλμο μεγάλου βεληνεκούς, ανάμικτο εγκατάλειψη κι ακινησία.
Τότε νιώθω κι εγώ τόσο μόνος σ’ αυτήν τη λυπημένη αγκαλιά. Μόνος μαζί με μερικούς άλλους –εκατομμύρια αυτοί- μόνους.