Monday, October 08, 2007

Ο Βασιλιάς της Ασίνης (Ι)

…τε

Γράφουν οι νέες Ελληνικές εγκυκλοπαίδειες ένα σωρό λέξεις και στήλες και σελίδες για αξιόλογους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών, που λέμε. Τα βιογραφικά λεξικά δίνουν τα ρέστα τους με αναλυτικές παρουσιάσεις και φωτογραφίες για τις διάφορες προσωπικότητες. Γράφουν π.χ. για τον Παναγιώτη Μουλά που γεννήθηκε στο Κιλκίς το 1935, μαθήτευσε κοντά στο Λίνο Πολίτη και υπήρξε, από το 1961 μέχρι το 1966 επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, που σπούδασε με υποτροφία στη Γαλλία ιστορία της Γαλλίας και Λογοτεχνία και –για να μην πολυλογώ- εκλέχτηκε παμψηφεί τακτικός καθηγητής στην έδρα της Νεότερης Ελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πράγματα αξιόλογα και κατανοητά. Γράφουν για τον Σπυρίδωνα Μουλόπουλο, το γνωστό καρδιολόγο και καθηγητή της Θεραπευτικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για τον Ματθαίο Μουντέ, το γνωστό –επίσης- λογοτέχνη που ασχολήθηκε και με το ραδιόφωνο ως παραγωγός εκπομπών σχετικών με τη λογοτεχνική και λαογραφική μας παράδοση. Συνεχίζω –υπ’ όψιν ότι βρίσκομαι στο Μ, λήμματα αυτού του γράμματος με ενδιαφέρουν- και πλησιάζω το στόχο μου: Λουκάς Μούσουλος, μεταλλειολόγος, καθηγητής του Ε.Μ.Π., μέλος και πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών· Μουσούρης Κώστας, ο γνωστός ηθοποιός, όχι τίποτα σπουδαίο, αλλά μια φορά ηθοποιός, θιασάρχης και σκηνοθέτης. Γράφουν για την Καλλιόπη Μουστάκα, παιδαγωγό και εκπαιδευτικό (Άνδρος 1918-Αθήνα 1978). Για τον Ευάγγελο Μουτσόπουλο τόσα πολλά και βαρύγδουπα, για όσους δεν ξέρουν… Εγώ που υπήρξα φοιτητής του γνωρίζω πολύ καλά ότι ο άνθρωπος είναι καθηγητής πανεπιστημίου, μέλος και πρόεδρος αρκετών επιστημονικών σωματείων κ.λπ. κ.λπ., τίποτα δηλαδή τόσο σπουδαίο για να υπάρχουν τρεις στήλες και έγχρωμη φωτογραφία· ούτε καν καλός δάσκαλος για τους φοιτητές του δεν υπήρξε, κατά την προσωπική –άρα και υποκειμενική- φτωχή μου γνώμη. Τέλος πάντων. Επισπεύδω –το ξέρω ότι μακρηγορώ, αλλά είναι ίσως πάνω από τις δυνάμεις μου. Αν σκεφτεί μάλιστα κανείς ότι επιλέγω μόνο «προσωπικότητες» εξ Ελλάδος, μπορεί να καταλάβει τη δυσχερή θέση μου: να πολυλογώ και να γνωρίζω ότι πολυλογώ. Να διαβάζω άχρηστα λήμματα, να τα σχολιάζω και να ξέρω ότι είναι άχρηστα. Ουίλλιαμ Μπαζιώτης (1912-1963), αμερικανός ζωγράφος ελληνικής καταγωγής, συν φωτογραφία… Φτάνω! Γιώργος Μπακαλάκης, αρχαιολόγος, καθηγητής Πανεπιστημίου, τρεις στήλες κι αυτός κι έγχρωμη φωτογραφία, Μπαλής Γεώργιος, Μπάλλας Παναγιώτης, Μπαμπινιώτης Γεώργιος, όλοι καθηγητές Πανεπιστημίου με αξιόλογο (αλίμονο) έργο, ο καθένας στην ειδικότητά του, και με έγχρωμες φωτογραφίες άπαντες. (Θα πρέπει να έχει πάντως κάποια ιδιαίτερη σημασία να μου παρέχεται και η φωτογραφία του Μπαμπινιώτη κι όχι μόνο το επιστημονικό του έργο, με τόσες λεπτομέρειες μάλιστα.). Μπάντεν-Πάουελ (όχι ο μουσικός), ο άγγλος στρατιωτικός που ίδρυσε τον προσκοπισμό. Να, όπου να ’ναι θα παρουσιαστείς κι εσύ, κάπως στριμωγμένος αλήθεια ανάμεσα σε καθηγητές, πολιτικούς, και στρατιωτικούς… Μπαρζανί… Μπαρίσνικωφ (σε περάσαμε; Όχι, είσαι με δύο ρ εσύ). Παρακάτω, λοιπόν: Μπάρμπερ, Μπάρνετ, Μπαρντό, Μπαρόν, Μπαρόχα, Μπαρράς, Μπαρρές, Μπάρρι… Εδώ είμαστε, στην επόμενη σελίδα. Μπάρρι συνέχεια, Μπάρροουζ Ουίλλιαμ, Μπάρρυ, Μπάρρυμορ, Μπαρρώ, Μπαρτ…!!!
Τίποτα! Ούτε μια γραμμή για σένα, Ωγκυστίν! Κρίμα! Θα ήσουν τόσο ωραίος στη γυαλιστερή σελίδα με την πολύχρωμη ινδιάνικη φορεσιά σου. Γιατί, αν σε γνώριζαν και σε έκριναν και σένα αξιόλογο, όπως τόσους άλλους Μουτσόπουλος, Μουλόπουλους, Μουλάδες και λοιπούς, θα σου είχαν και φωτογραφία, δεν μπορεί. Μέχρι και εξώφυλλο… Αν σε ήξεραν. Όμως τίποτα.
Ούτε μια γραμμή για σένα, Ωγκυστίν Μπάρριος Μαντζορέ.

2 comments:

scalidi said...

Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα από τη μία πλευρά.
Από την άλλη ούτε εγώ τον ξέρω τον Ωγκυστιν :((((((
Και από την παράλλη πλευρά, ο Μπαρίσνικοφ δεν έχει φωτογραφία; Τουλάχιστον αυτός την έχει κερδίσει επάξια με το κορμί και τη μορφή του...

(Και έχω και ένα πρόσφατο με φωτογραφίες που θα διηγηθώ κατ' ιδίαν και με αιφνιδιάσε ο αυτόματος παραλληλισμός που έκανα)

el-bard said...

Δεν είναι υποχρεωμένος κανείς (πέρα από τους κιθαρίστες και τους λάτρεις της κιθάρας) να γνωρίζει τον Μπάρριος, ίσως το μεγαλύτερο συνθέτη κλασικών έργων για κιθάρα του 20ού αιώνα. Η εγκυκλοπαίδεια όμως (Βιογραφικό λεξικό, 8 -νομίζω- τόμοι της Εκδοτικής Αθηνών) θα έπρεπε.