Friday, September 28, 2007

Το μήνυμα της αισιοδοξίας

Αισιοδοξία, σύμφωνα με τα χαρτιά, είναι η ευνοϊκή αντίληψη του ανθρώπου για τον κόσμο και τη ζωή, η πίστη και η προσδοκία για τη θετική έκβαση όλων των ζητημάτων που τον απασχολούν. Αυτό στα χαρτιά. Στην καθημερινή ζωή, στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει, προσωποποίηση της αισιοδοξίας αποτελεί ο Νεοέλληνας. Και στην περίπτωσή του σημαίνει το μόνιμο χαμόγελο απέναντι σε όλους και σε όλα, σημαίνει την αποδοχή ότι ο αυτός είναι το μόνο «λογικό» ον του πλανήτη που μπορεί ακόμη να πιστεύει ότι όλα τα πράγματα του κόσμου βρίσκονται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
Το ταγάρι του Νεοέλληνα, αυτό που σε παλαιότερες εποχές ήταν γεμάτο λούπινα, ελιές, κάνα-δυο κρεμμύδια και λίγα ξερά σύκα, σήμερα σφύζει από την πίστη πως όλα πηγαίνουν προς το καλύτερο. Ένας μεγάλος αριθμός επιστημόνων, φιλοσόφων και ψυχολόγων προσπάθησε να βρει από πού πηγάζει αυτή η άμετρη αισιοδοξία, πλην όμως όλοι βρίσκονταν και συνεχίζουν να βρίσκονται σε πηχτό σκοτάδι. Ούτε η σωματική υγεία και οι πνευματικές του ικανότητες ούτε η ανατροφή και το κατάλληλο περιβάλλον ούτε η ψυχραιμία και η θετική του σκέψη αλλά ούτε και η, υπό τη γενική έννοια, προοδευτική αντιμετώπιση της ζωής δικαιολογούν μια τέτοια στάση. Ίσως ο μεσογειακός χαρακτήρας κι ο ζαμανφουτισμός του θα μπορούσαν να προσφέρουν μια λύση στο πρόβλημα, αλλά πάλι κι αυτά αποτελούν αναγκαίες και όχι επαρκείς αποδείξεις για τη στάση ενός ολόκληρου λαού που βλέπει τα πράγματα να πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο κι αυτός, όχι μόνο το ηλιθίως μόνιμο χαμόγελό του δε σκουπίζει, αλλά συνεχίζει αφειδώς κι αδιακρίτως να το σκορπίζει προς όλες τις κατευθύνσεις. Και έχει, φαίνεται, τους λόγους του, τέτοιους που δεν μπορούν να τους επισημάνουν, να τους ξεχωρίσουν και να τους μελετήσουν ούτε οι επιστήμονες της ψυχής ούτε και τα τέλεια σύγχρονα μηχανήματα.
Διότι ο Νεοέλλην τι χρειάζεται για να' ναι ευτυχισμένος και αισιόδοξος; Την Κυριακάτικη σιέστα του, το καλό του ξύπνημα και το κόντρα ξύρισμά του την ώρα που ακούει στην ΕΡΑ Σπορ την ομαδάρα του βάζει το ένα γκολ πίσω απ' τ' άλλο; Το έχει. Τους κυβερνήτες του να τον κοιτούν κατάματα από το γυαλί, χαμογελαστοί κι αυτοί, και να του κλείνουν πονηρά το μάτι σαν να του λένε «κι αυτό θα περάσει»; Τους έχει. Υπομονή, ευρωπαϊκά πακέτα, πολυκομματική βουλή με πολιτικούς που θέλουν να του πιάσουν το χέρι; Έχει. Λύσεις; Τις έχει και σε υπεραφθονία μάλιστα. Σωστό υπερκατάστημα λύσεων η ζωή μας. Δεν πάει καλά η δημόσια παιδεία; Θα την ιδιωτικοποιήσουμε! Δεν παν καλά τα ναυπηγεία; Θα τα αποκρατικοποιήσουμε! Δεν πάει καλά η κυβέρνηση; Θα την αναδομήσουμε! Δεν έχει φτερά; Έχει πούπουλα! Καίγονται τα δάση και τα σπίτια μας; Θα βρεθούν τα χρήματα να τα ξαναφτιάξουμε καλύτερα! Πλημμύρες; Αντιπλημμυρικά έργα! Τα σπίτια μας γκρεμίζονται με τους σεισμούς; Τα καινούρια θα τα χτίσουμε αντισεισμικά! Παλιώνει ο αρχηγός; Θα εκλέξουμε άλλον! Παντού και πάντοτε η λύση, η τέλεια απάντηση, η αισιοδοξία, το χαμόγελο.
Αλλά και το γεγονός ότι όλοι στην Ελλάδα θέλουν να πάρουν το τιμόνι του καραβιού στα χέρια τους και να το κυβερνήσουν μέσα στην τρικυμία τη στιγμή που έχει μπατάρει κι άρχισε να μπάζει από παντού νερά δεν είναι στοιχείο της αισιοδοξίας μας; Ποιος νοήμων καπετάνιος θα ήθελε τέτοιο ξοφλημένο σκαρί με το τσούρμο να κάθεται στο αμπάρι, να μην κάνει τίποτα και να...χειροκροτεί τις στραβοτιμονιές; Εδώ οι καπετάνιοι μας σκοτώνονται ποιος θα πρωτοκυβερνήσει.
Σάμπως και το κάπνισμα; Δεν είναι κι αυτό αισιόδοξο μήνυμα για το μέλλον; Ενώ όλοι ισχυρίζονται -και το Υπουργείο Υγείας το επαναλαμβάνει σε κάθε πακέτο και σε όλες τις διαφημίσεις- ότι το κάπνισμα βλάπτει την υγεία, εμείς συνεχίζουμε να καπνίζουμε αρειμανίως. Το νέφος της πρωτεύουσάς μας από το κάπνισμα του Νεοέλληνα προήλθε κι όχι από τα αυτοκίνητα ή τις κεντρικές θερμάνσεις. Από τις εξατμίσεις τις προσωπικές μας. Σπάσαμε όλα τα ρεκόρ στην Ευρώπη. Είμαστε οι πρώτοι. Αισιοδοξούμε. Πιστεύουμε ότι εμείς δεν πρόκειται να πάθουμε τίποτα κι από κανένα. Ούτε κι απ' το Υπουργείο.
Κι η αισιοδοξία συνεχίζεται με τον κρατικό, το νόμιμο, αλλά και με τον παράνομο τζόγο. Θα φτιάξει η κατάσταση. Κι αν δεν είναι τη Δευτέρα, έρχεται ηΤρίτη, η Τετάρτη, θα' ναι το Σάββατο ή η Κυριακή. Κι αν όχι αυτή η βδομάδα, τότε σίγουρα θα είναι η επόμενη.
Όλα αυτά, και άλλα πολλά, δείχνουν μια στάση ζωής. Και τη στάση αυτή της ζωής μας δεν την αλλάζουμε με τίποτα. Είμαστε αισιόδοξοι και φαινόμαστε, τιμή μας και καμάρι μας. Γι' αυτό και ένας Ευρωπαίος φίλος μου δεν μπόρεσε να καταλάβει το μήνυμα που μαζί διαβάσαμε στις αγγελίες μιας εφημερίδας: «ΑΝΑΖΗΤΑ 47χρονος τη Μαίρη (γενν.1967), καλοκαίρι 1987, φιλοξενούμενη στο εξοχικό της Λ.Τ., τότε λίγο εύσωμη, τότε μακρυμάλλης με μπλουτζίν». Μετά από είκοσι χρόνια ο τότε μακρυμάλλης αναζητά την τότε εύσωμη. Κι έχει ελπίδες πως θα τη βρει.
Δεν είναι μόνο δικές του, όμως, οι ελπίδες. Είναι και οι ελπίδες ενός ολόκληρου λαού που τον στηρίζουν και του κλείνουν το μάτι χαμογελαστά και αισιόδοξα.

8 comments:

scalidi said...

Αυτό που λες ότι "δεν έχει φτερά αλλά έχει πούπουλα", είναι όλη η ουσία.
Έτσι είναι ακριβώς. Ξέρεις τι σκέφτομαι; Αν όλοι οι άνθρωποι που ζουν στην Ελλάδα και είναι από ξένες χώρες και ήρθαν εδώ για να επιβιώσουν, αν όλοι αυτοί θέλουν να γίνουν Νεοέλληνες... Αναρωτιέμαι πώς βλέπουν τους Νεοέλληνες...

el-bard said...

scalidi
Μη νομίζεις ότι θέλουν πολύ να γίνουν Νεοέλληνες. Τα δικαιώματα θέλουν. Και με το δίκιο τους.

meril said...

Ένα απωθημένο με τη δημοσιογραφία το χω. Πώς να τ' αρνηθώ; Ήρθες και συ με τα γραφτά σου κι έγινες (καλά μη σε βαρύνει κιόλας) το πρότυπό μου στα blogs. Έτσι αιχμηρό, που το βρήκα, σαρκαστικό με υπόγεια τρυφεράδα, να φαίνεται χύμα μα στην ουσία πολύ συγκροτημένο... Έτσι το θελα και το δικό μου-λέει-.
Καλά εννοείται πως παρασάγγας απέχει και το μόνο που μου μεινε είναι να χαίρομαι το λόγο σου κάθε φορά
Να σαι καλά
Υ.Γ. Και δε χρειάζομαι (αλήθεια σου λέω) σημάδια επισκέψεων ....

Socrates Xenos said...

αγγίζουμε τ` αγκάθια και πονάμε οι τρύπιοι κι ο πόνος πάλι χιούμορ
τι ράτσα άνθρωποι της μόλις επιβίωσης ευτυχείς

μόνο που οι πονηροί μάς διαβάζουνε απέξω κι ανακατωτά και μας διπλαρώνουνε και μας εκμεταλλεύονται
αγρίως
Α! Εσείς οι Έλληνες, λένε οι ξένοι και φυσικά πού να βγάλουν άκρη
μέχρι κι αυτούς κουτόφραγκους τους ανεβάζουμε κουτόφραγκους τους κατεβάζουμε
σκέτος παραλογισμός
γελάς για δε γελάς
γελάμε βέβαια

ναι , μου άρεσε, Λευτέρη, πολύ

el-bard said...

meril
Τα σημάδια χρειάζονται, και να τα ζητάς. Τα ίχνη στην άμμο που γράφουν τ' όνομά μας, έστω κι αν σβύνονται από τον άτιμο τον μπάτη.
Μου έδωσες κουράγιο μια συγκεκριμένη περίοδο που με είχε ενοχλήσει συμπεριφορά ανθρώπων που δεν γνώριζα, και δεν το ξεχνώ. Αυτά είναι τα δικά σου σημάδια. Κι όχι στο blog το δικό μου, εννοείται, αλλά αλλού. ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΧΝΩ.
Αυτά και να είσαι καλά.

Σωκράτη,
Γιατί σε νιώθω τόσο κοντά μου κάθε φορά που διαβάζω ποίημα ή σχόλιό σου. Μου εξηγείς;

Socrates Xenos said...

Καλέ μου, Λευτέρη
Να, καίγομαι γι` Ανθρώπους.
Και συ ξέρεις να υπάρχεις και μάλιστα
μέσα και από τον ορθολογισμό ευλύγιστος των συναισθημάτων
Γι` αυτό

Καλό βράδυ σε σένα
και στους εκλεκτούς που σε διαβάζουν

meril said...

Τα σημάδια έχουν χαραχτεί εκεί που πρέπει. Τα άλλα το πες και συ σβήνονται...
Και δε χρειάζονται δηλώσεις -συμπάθησέ με νοιώθω λίγο άβολα - άλλωστε αν έχω blog εσύ ήσουν αυτός που μ' έσπρωξε

Babis Dermitzakis said...

Λεφτέρη, μήπως τα παραλές; Μήπως προβάλεις τη δική σου αισιοδοξία σε όλους τους νεοέλληνες;
Μπορεί όμως και να 'χεις δίκιο. Διάβασα κάπου ότι σημείο της αισιοδοξίας του νεοέλληνα είναι ότι δεν έχει βγει καλά καλά το διαζύγιό του και ψάχνει πάλι την τύχη του, αισιοδοξώντας ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Και αν δεν πάνε, δοκιμάζει και άλλη φορά. Και άλλη φορά.
Μπορεί η αισιοδοξία να βρίσκεται στα γονίδιά μας, όπως η ετοιμότητα για ψύλου πήδημα να αυτοκτονούν οι γιαπωνέζοι βρίσκεται στα δικά τους γονίδια. Πάντως το κείμενό σου και υφολογικά αποπνέει αισιοδοξία. Πολύ θα το ήθελα να μπαίνει στην "Έκθεση-έκφραση" στο Λύκειο. Θα το έχω υπόψη μου σαν παράλληλο κείμενο, τώρα που, φεύγοντας από τα επιτελικά, ξαναγύρισα μάχημος.