8. Ήχοι και σιωπές

.
Ήχος είναι η σιωπή της σιωπής. Το αναπαλαιωμένο χωριό είναι σιωπή. Το river party είναι σιωπή. Οι τουρίστες του καλοκαιριού το ίδιο. Οι παρέες στις ταβέρνες που καταβροχθίζουν τους τεράστιους ψητούς κυπρίνους και τις τηγανητές πέστροφες είναι σιωπή. Οι μπουλντόζες που ανοίγουν τους νέους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας είναι σιωπή. Όταν αυτές οι σιωπές σωπαίνουν, ακούγονται οι ήχοι. Η ανάσα της λίμνης, η χειμέρια νάρκη της ξεχασμένης αρκούδας, το χιόνι που σκεπάζει το φυλάκιο στην πέρα άκρη, το βλέμμα της αγελάδας που περνά αμέριμνη μπροστά μου είναι ήχοι. Ήχος είναι κι η σιωπηλή βροχή όταν ραντίζει τους Αλβανούς κάθε που παίρνουν την κατηφόρα ψάχνοντας ένα κουρέλι ζωής. Πολύχρωμο βουητό για τ’ αυτιά και τα μάτια. Ήχος με τα όλα του. Δεν απαιτεί οξυτάτη ακοή. Το μόνο που ζητάει είναι λευκή συνείδηση χωρίς εθνικούς ή άλλους ιδιοτελείς σπασμούς. Καμιά φορά νιώθω στο νότιο στήθος μου τα τζιτζίκια ν’ αρχίζουν το τραγούδι τους. Τότε καταλαβαίνω ότι ήρθε η ώρα για τα άλλα τραγούδια, τα μέσα. Μαζεύω τα λίγα υπάρχοντά μου, τα βλέμματα που είχα αφήσει στις παραλίες, τα κυνηγετικά μου αυτιά, τα φυσίγγια του ανέμου και την παλιά επαναληπτική μου γκαμπαρντίνα και ξεκινώ για πάνω, κυνηγός λαθραίος των ήχων.
Μέχρι να φτάσω εκεί, θα έχουν σωπάσει και τα τζιτζίκια.