.
Μπροστά στον καθρέφτη ανεπιγνώμων κινούμαι. Διορθώνω το πρόσωπο και την προσωπικότητα. Μπορεί ένα τσιμπίδι, μια κρέμα, μια γραμμή να αλλάξει τη μορφή; Χρόνους αγωνίζομαι μπροστά στον καθρέφτη, όχι να καταργήσω και να νικήσω το χρόνο. Να κοροϊδέψω την όραση, να χλομιάσω ολίγον την ορατότητα. Τα καταφέρνω καλά. Έφτιαξα μια γέφυρα να συνδέει την εξωτερική πραγματικότητα με τη μακρινή βασιλική κόρη στον οφθαλμό του Αγίου Αχιλλείου· διόρθωσα λίγο τον υδροβιότοπο των δακρύων· απαγόρευσα και τη λαθροθηρία στο τριχωτό, για να μπορούν τα πουλιά και οι σκέψεις ελεύθερα να βρίσκουν καταφύγιο. Έχτισα και δυο κρυφά σχολειά, ένα σε κάθε εσωτερικό αυτί με μια μικρή αίθουσα διδασκαλίας στο καθένα. Φτάνει. Δεν είναι πολλά τα παιδιά μου εδώ που μαθαίνουν τα γράμματα. Μου φτάνει μόνο να ακούν τις μακρινές κραυγές της ιστορίας μου, τις λέξεις τις ελληνικές. Σκούπισα και τις ρυτίδες στο πλάι της στοματικής κοιλότητας. Οι ανάσες κι οι αναστεναγμοί διαφεύγουν πια ολοκάθαροι, όπως ακριβώς φαίνονται στα ντοκιμαντέρ που γυρίζουν για την τηλεόραση με αφορμή τη διατήρηση της ταυτότητάς μου.
Αμοντάριστα πλάνα όλο το βόρειο πρόσωπό μου.
5 comments:
Μπορώ να πω πως είναι το πιο συγκινημένο σχόλιο που έχω διαβάσει.
Ξέρεις... συγκινημένο... το σχόλιο to ίδιο... σαν άνθρωπος... όχι απλώς συγκινητικό. Εννοώ είναι κι αυτό μια ουσία, ένα ον, κάτι ζωντανό τελοπάντων.
Ναι, να είναι τα τζάμια τουλάχιστον καθαρά. Κι όπου μας βγάλει ο αέρας. Κι οι μηχανές μας, pythia.
Oταν διαβάζω τέτοια κείμενα και τέτοια σχόλια, εγώ... βουβαίνομαι.
Μπράβο και στους δύο!
"Προτιμώ μια χρεοκοπία με δικούς μου όρους, παρά επιτυχία με όρους άλλων. "
Πόσο δίκιο έχεις...Δικαιώνεται η Πυθία για την εκτίμηση που σου τρέφει...
paroussa
Σε σκέφτομαι, περνώ από το γνωστό μέρος, δε βλέπω κάτι καινούργιο. Έχω όμως την παρουσία σου εδώ...
Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή. Είμαι ευτυχής που σε βλέπω εδώ ή στη Σταυρούλα ή στον Δήμου.
Τειρεσία
Η εκτίμησή μου και για τους δυο σας είναι μεγάλη. Μου κάνει χαρά να περνώ από το ιστολόγιό σας, να διαβάζω, έστω και αν δε σχολιάζω πάντα. Αυτό είναι το πρόβλημα με τα ωραία κι αυθεντικά κείμενα. Μερικές φορές δεν ξέρεις τι να πεις. Ίσως μόνο ένα θαυμαστικό, όπως λέει και ο dodos.
Ένα λουτρό εκεί, διαβάζοντας τους χρησμούς και τα ποιήματά σας, μου αφαιρεί την καθημερινή γλίτσα, με καθαρίζει. Με καθαίρει.
Είμαι εδώ, διαβάζω και σιωπώ...
Post a Comment