4. Πρέσπες

.
Τι ωραία που τραγούδησε ο Ελύτης το Αιγαίο! Τον ακούω και νομίζω ότι ο ήλιος δεν δύει ποτέ στη Σίκινο και στη Φολέγανδρο, στη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Υπολογίζοντας και τον ήλιο στα μάτια των ξανθών περαστικών από τους χώρους μου, βλέπω εκεί μιαν άλλη Ελλάδα, γεμάτη φως, χωρίς μυστικά. Με τζιτζίκια πολύχρωμα να σπρώχνουν το ξένοιαστο καλοκαίρι σ’ ένα διάλειμμα χειμώνος. Μιαν Ελλάδα να την πίνεις σ’ ένα ποτήρι ούζο με παγάκια σε μπλε καρέκλες καφενείου με τον αγαθό κουτσοδόντη γέροντα να σου γνέφει απ’ την αφίσα.
.
Τότε τι γυρεύει το σκοτάδι σ’ αυτήν εδώ τη λίμνη, αυτό το σκοτάδι του Ιουλίου απτόητο μέσα στο φως του μεσημεριού; Κι οι αγελάδες που ακίνητες λούζουν το βλέμμα τους στο σύννεφο του γλυκού νερού πόσο σκοτάδι κατάπιαν για να μη βλέπουν τους δολοφόνους ν’ ακονίζουν τις λεπίδες τους;
Κι αυτά τα χαλάσματα βασιλικής πάνω στο νησάκι με ποιο σκοτάδι χτίστηκαν για να λάμπουν τόσο;