12. Το Μαύρο

Από πού έρχεται το μαύρο; Κι όταν καταφθάνει –γιατί πολλοί πιστεύουν ότι φθάνει- πού στρατοπεδεύει; Εδώ ή εκεί; Στο χρόνο που λυγίζει κάτω από το βάρος μιας σκοτεινής γλώσσας ή στον τόπο όπου αφαιρούν το δίχτυ κάτω από τον ακροβάτη την ώρα του άλματος; Εγώ το μαύρο το είδα αμέσως μόλις άνοιξα τα μάτια μου. Ήταν κάτι σαν ζωή, μπορεί κι ακόμη λίγο πιο επώδυνο. Δεν το κατάλαβα αμέσως, γι’ αυτό και έπαιζα με όλα τα παιχνίδια που μου χάριζαν, γι’ αυτό κι έψαχνα σε ντουλάπες και συρτάρια όταν οι Άλλοι έλειπαν. Να βρω τι; Και να το κάνω τι; Το μόνο που βρήκα πάντως ήταν κάποιες ξεχασμένες ακτινογραφίες· σπασμένα κόκαλα, ύποπτες σκιές, καμπυλώσεις του χρόνου που σου χτυπάν κάποτε την πόρτα και σε καλούν εν ονόματι του μαύρου να ανοίξεις. Δεν άνοιξα. Ήμουν αθώος.
Από πού έρχεται, κύριοι ένορκοι; Από τα σπλάχνα του σκοτωμένου κύκνου ή κατευθείαν από τις πηγές του πένθους; Κι ο Θεός νομίζω ότι προβληματίζεται, αλλά η λύση που δίνει είναι εντελώς προσωπική. Δεν μας αγγίζει, εννοώ. Εμείς πάντοτε στοιχηματίζουμε κάτω από τους σταυρούς. Τον δεξί ή τον αριστερό; Ποιος θα συγχωρεθεί αυτή τη φορά; Κι όταν άνοιξαν τα σύνορα, όρμησαν τα ποτάμια κι έπλυναν όλες τις ξεραμένες κοίτες. Κάτι δηλαδή σαν γυναίκα που δένεται σφιχτά γύρω από το αντρικό κορμί. Και χτύπησαν ξανά τα νερά την πόρτα: εν ονόματι του μαύρου ανοίξτε. Και πάλι δεν άνοιξα. Ήμουν ακόμη αθώος.
Από πού έρχεται, λοιπόν, κύριοι; Από την ελπίδα ή από τον έλεο; Από το φόβο ή από το θρήνο; Κρυώνω. Δώστε μου το πανωφόρι σας. Έστω τα γάντια σας. Μπλέκονται τα μέλη μας σ’ αυτό τον χορό. Έχτισα το σπίτι σ’ αυτή την πλευρά της ιστορίας και νιώθω τόση μοναξιά. Το ένα μόνο γάντι; Και κάθε που η θάλασσα αγγίζει τον ουρανό πιστεύω πως ήρθε η στιγμή να ταξιδέψω. Τόσα και τόσα ταξίδια κι όμως είμαι αθεράπευτα αγκυροβολημένος εδώ, σ’ αυτή την πλευρά. Κι ελπίζω και φοβάμαι. Και το μαύρο πλησιάζει, έρχεται, έρχεται συνεχώς. Και μου χτυπά την πόρτα. Εν ονόματι! Έρχεται κι η ώρα ν’ ανοίξω. Είμαι ένοχος.