11. Αστυάναξ

.
Μερικές φορές δε μιλάμε. Κοιταζόμαστε στα μάτια κι αρχίζουμε τις ιστορίες τις άλλες. Μια λέξη ο ένας, μια λέξη ο άλλος ξαναχτίζουμε το χωριό μας από τα θεμέλια. Φτιάχνουμε την πλατεία δίνοντας αντιπαροχή το στήθος μας. Η ράχη μας σηκώνει τα σπίτια, δίπατα. Στο κατώι τα ζώα κι απάνω οι νοικοκυραίοι. Τότε, μετά τη γέννηση των ανθρώπων, δοκιμάζουμε το γέλιο. Στην αρχή χαμόγελο κι όσο περνούν οι λέξεις, όσο ανεβαίνουν τον ανήφορο, τόσο κι αυτό αρχίζει τα δάκρυα. Ποτάμι τα δάκρυα. Έτσι ποτίζουμε τα δέντρα μας χιλιάδες χρόνια, με το αλμυρό νερό, το δύσκολο νερό. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, τα κηπευτικά και τα οπωροφόρα μας μ’ αυτό το νερό. Ροδάκινα της καρδιάς και τομάτες ολοκόκκινες οι ρόγες των κοριτσιών μας. Κι οι δάφνες κι οι ελιές μας μεγάλωσαν και ζουν στην αρμύρα. Αιωνόβια όλα γύρω μας, το ίδιο μ’ εμάς, το ίδιο με τις ιστορίες μας.
Στην υπομονή μας πάνω ξεφύτρωσαν κι οι πέτρες. Χιλιάδες χρόνια υπομονής και γίναν κατσάβραχα τα χωράφια μας. Ματώνουμε τις λέξεις μας κάθε που τα ξελιθαρίζουμε. Τόσο αίμα, σε κάθε γωνιά, σε κάθε βράχο σαν επίμονο κτηματολόγιο, που προσπαθεί να περιφράξει το βλέμμα μας, να εξασφαλίσει τις καρδιές μας να μην πετούν μακριά, στην άλλη πλευρά.
Τέτοιες ιστορίες διηγούνται τα μάτια μας στα εγγόνια μας. Για να γνωρίζουν. Όμως, πού και πού, όχι τα χειμωνιάτικα βράδια με το χιόνι που μας θάβει και μας ξεχνούν, αλλά την άνοιξη, μέσα στα πράσινα και στις παπαρούνες, ξεπετιέται ο Αστυάνακτας μετά από χιλιάδες χρόνια εγκλεισμού και το βάζει στα πόδια. Τρέχει στις ραχούλες και φωνάζει αρχαία ρήματα, ακατανόητα.
Στεκόμαστε ακίνητοι και τον παρακολουθούμε να μικραίνει.