ληρους. Μια εμείς, μια οι άλλοι. Με τις ζαβολιές μας, τα μικροκλεψίματα, τις κομπινούλες μας. Κάποτε έφτασε και η ώρα των θυσιών. Έδωσαν αυτοί ένα άλογο. Εμείς έναν τρελό. Σιγά-σιγά σφίξαν τα πράγματα, μείναμε με δυο-τρία πιόνια ο καθένας, λίγο νερό κι άνεμο πολύ μέσα στα μάτια μας. Είχαμε την προσοχή μας τεταμένη. Αν καταφέρναμε να μπούμε στην περιοχή τους, βγάζαμε ερωτευμένη βασίλισσα. Οι άλλοι το ίδιο. Όμως οι κινήσεις μας γίνονταν όλο και πιο δύσκολα. Κολλούσαν τα χέρια μας, το νερό τελείωνε και στα μάτια μας λυσσομανούσε ένας αέρας που σήκωνε τα πάντα στο πέρασμά του. Μνήμες, παλιές φιλίες, επιμιξίες κι ανακατέματα, ανάγκες.Εντωμεταξύ, η ομορφότερη είχε φύγει από κοντά μας κι έπαιζε πέρα στις καλαμιές. Όταν πήγαμε να την πάρουμε εμείς οι νικητές, βρήκαμε μόνο το ρούχο της.
Κι από πολύ μακριά ακούσαμε τις κραυγές από τα σφαγμένα πιόνια.
9 comments:
!!!
Συνειρμικό: παρτίδα, στα ισπανικά, η αναχώρηση...
Σημαντικό, dodos. Σ' ευχαριστώ!
παρτίδα η κάθε μέρα μου
κι αν σπάνια κερδίζω
μαθαίνω μέσα στο χαμό
να αντέχω να ελπίζω...
Τώρα καλό είναι να αφήνει κανείς αυθόρμητα σχόλια στα blogs των άλλων;
Καλό, πολύ καλό!!!
Σφαγές κι εδώ...και πάντα για το αδειανό πουκάμισο.
Φαντ'ασου, Σταυρούλα, να ήταν γεμάτο τι θα γιν'οταν!
Θα σου διηγηθώ μια ωραία εικόνα. Μες στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα πανάθλιο σκηνικό από συστοιχίες πολυκατοικιών, ακούγεται μια φωνούλα επίμονη για ώρες να φωνάζει "Ελένη". χρόνια τώρα τον ακούω το μικρούλη τον πιτσιρικά από τις απέναντι πολυκατοικίες να καλεί την "Ελένη" του...το αδειανό του πουκάμισο
Πολύ όμορφο...
Μου θύμισε το ποίημα του Μ. Αναγνωστάκη:
Το σκάκι
Έλα να παίξουμε .
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου .
( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
Τώρα δεν έχω πιά αγαπημένη )
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
( Τώρα πιά δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω ;
( Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα )
Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.
Απ΄ τη συλλογή « Η συνέχεια Ι »
Κάποιος κάποτε θα πρέπει να γράψει κάτι για ΤΟ ΣΚΑΚΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ...
Ετοιμαζόμουν να φύγω, μόλις ανέβηκες στο λεωφορείο, kyriaz. Ωραία, ας μείνω λίγο ακόμη εδώ. Η διαδρομή με ζαλίζει, αλλά... ας μείνω λίγο ακόμη.
Σ' ευχαριστώ.
Post a Comment