Τι θα γίνω, όταν θα μεγαλώσω όμως

Σκέφτομαι και Γράφω

Ένα πολύ ωραίο επάγγελμα για να γίνει κανείς, αφού πρώτα μεγαλώσει λίγο, είναι και ο βουλευτής. Βουλευτής είναι ένας άνθρωπος -σήμερα μπορεί να είναι ακόμη και μια γυναίκα- που κάθε τέσσερα χρόνια (στην Ελλάδα μπορεί και σε τρία, σε δύο, σε ένα ή και σε μερικούς μήνες) βγάζει πολλές αφίσες έγχρωμες με το πρόσωπό του επάνω αλλά σε μικρή ηλικία, και παρά πολλά χαρτάκια που γράφουν τ' όνομά του και που τα πετάνε δεξιά κι αριστερά, σε αυλές, σε δρόμους, σε πλατείες και σε πιλοτές. Αυτός ο βουλευτής λέγεται τότε υποψήφιος βουλευτής, γιατί περιμένει λίγο καιρό (όταν περιμένει ένα μήνα ο καιρός λέγεται ελάχιστος) μέχρι που να δει την ψήφο του λαού. Όταν η ψήφος του λαού έχει κάτι σταυρούς κοντά στο όνομα αυτού του υποψήφιου και αυτοί οι σταυροί είναι περισσότεροι από κάποιου άλλου υποψήφιου, τότε ο πρώτος υποψήφιος βουλευτής χαίρεται και χαμογελάει και χαιρετάει, γιατί από εκείνη τη στιγμή λέγεται βουλευτής σκέτος. Και τους περισσότερους σταυρούς έχει το όνομα εκείνου του υποψήφιου που τύπωσε τις περισσότερες αφίσες, που γέμισε όλους τους τοίχους και τις μάντρες των σπιτιών και που λέρωσε με τα χαρτάκια με το όνομά του όλους τους δρόμους.
Αλλά και το όνομα του υποψήφιου έχει μεγάλη σημασία. Αν λέγεται Σταύρος, ας πούμε, είναι κάτι πολύ θετικό γι' αυτόν. Με σύνθημα “σταυρό στο Σταύρο” ή “όπου Σταύρος και σταυρός” πολλά μπορεί να καταφέρει. Θετικό είναι να έχει ο υποψήφιος και όνομα με κάποιο αισιόδοξο μήνυμα ή το όνομά του να έχει πολύ ωραίο ήχο (Ευτυχίδης, Ευτυχόπουλος, Έλσα, Νίκη, Σωτήρης, Λευτέρης, Σωτηρίου, Σωτηρόπουλος) ή να είναι έξυπνο και τσαχπίνικο (Σκανδαλίδης, Λιάγκας, Μάγκας, Παπατζίκος ή Πριτσαπήδουλας, ας πούμε). Αντιθέτως, δεν είναι πολύ εύκολο να τα καταφέρει ο υποψήφιος αν έχει όνομα απαισιόδοξο (Ατυχίδης ή Αναπαραδιάς) ή όνομα με κακό ήχο (π.χ. Πράτσιακας, Πάρτσας, Τσούρνος, Πατσιάς ή Λαπάς κ.ά.).
Όταν, λοιπόν, γίνει βουλευτής, μπορεί να πηγαίνει και στο μεγαλύτερο κτήριο στην Αθήνα, που είναι η Βουλή των Ελλήνων. Αλλά αυτό δεν είναι και πολύ υποχρεωτικό. Ο βουλευτής μπορεί και να μην πηγαίνει στη Βουλή, αλλά να κάθεται στο σπίτι του και να φροντίζει την οικογένειά του αλλά και την περιφέρειά του μερικές φορές. Γιατί ξέχασα να πω ότι κάθε βουλευτής έχει και από μία περιφέρεια. Μόνο όταν ο βουλευτής είναι γυναίκα έχει δύο περιφέρειες που πρέπει να τις φροντίζει και τις δύο οπωσδήποτε.
Όμως από τη στιγμή που ο υποψήφιος γίνει βουλευτής λύνονται όλα τα προβλήματά του και τελειώνουν όλα του τα βάσανα. Ούτε σε ουρές περιμένει πια ούτε ψάχνει να βρει εισιτήριο για το ματς ή για το σινεμά ούτε ψάχνει να βρει θέση στο θέατρο -αν πάει καμιά φορά. Αλλά ούτε και στην ταβέρνα πληρώνει ούτε και στο σουπερμάρκετ ή στη λαϊκή ψωνίζει (δεν έχω δει ποτέ βουλευτή στο σουπερμάρκετ με το καροτσάκι του ή στη λαϊκή να ψωνίζει στους γύφτους). Μπορεί ακόμη να αγοράσει πάμφθηνα και διαμέρισμα στο Κολωνάκι, στο Λονδίνο ή στο νησί της κυρά-Φροσύνης στα Γιάννενα και να το έχει για το παιδί του, όταν θα περάσει στις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο στην Αθήνα ή -αν δεν είναι και πολύ καλός μαθητής- στα Γιάννενα. Αλλά και αν δεν περάσει στην Ελλάδα μπορεί να το στείλει στο Λονδίνο να σπουδάσει Οικονομικά και να μένει στο διαμέρισμά του εκεί. Αγοράζει και πολύ φτηνά ένα αυτοκίνητο Μερσεντές και μετά από δύο μήνες το πουλάει ακριβά, και με τα λεφτά που παίρνει μπορεί να αγοράσει δυο καλύτερες Μερσεντές κ.ο.κ. Κάθεται πάντα στην καλύτερη θέση στο θέατρο, άμα πάει καμιά φορά, ή στο γήπεδο, που πηγαίνει πιο συχνά, και όλοι τον φωτογραφίζουν. Γι' αυτό ο βουλευτής πρέπει πάντα να φοράει γραβάτα.
Αλλά και όποιο πρόβλημα γενικότερο και αν υπάρχει, πάντα ζητούν τη γνώμη του βουλευτή. Ο βουλευτής ποτέ δε λύνει ένα πρόβλημα, ακόμη και αν ξέρει τη λύση του. Όμως πάντα δίνει τη γνώμη του για κάποιο πρόβλημα, ακόμη και αν δεν ξέρει τη λύση του. Κι έτσι εμφανίζεται στην τηλεόραση μαζί με την κυρία Έλλη ή με την κυρία Καπνικαρέα ή μιλάει στο ραδιόφωνο με τον κύριο Κακαουνάκη και λέει πολλά και έξυπνα πράγματα. Γι’ αυτό, όταν μετά από μερικά χρόνια (τρία, ας πούμε) αυτός ο βουλευτής ξαναγίνει υποψήφιος και θέλει να ξαναγίνει βουλευτής σκέτος, ο λαός τον ξέρει και δε χρειάζεται πια τόσες πολλές φωτογραφίες του κολλημένες στις κολόνες της ΔΕΗ. Γιατί ο λαός έχει ακούσει τα ωραία πράγματα που έλεγε παλιά στον κύριο Κακαουνάκη, όταν ήταν βουλευτής (όχι ο κ.Κακαουνάκης, ο άλλος) και τον θέλει πάλι (όχι τον κ.Κακαουνάκη, τον άλλο). Έτσι, αρκεί τώρα που είναι υποψήφιος για δεύτερη φορά να λέει μερικά ρήματα σε χρόνο μέλλοντα εξακολουθητικό ή στιγμιαίο, και είναι σίγουρο ότι θα πάρει τους πολλούς σταυρούς που θέλει. Γιατί άμα πάρει ένα μόνο σταυρό, το δικό του, θα την πατήσει όπως ο Χριστός, που πήρε ένα σταυρό, ήταν ασήκωτος και τον κουβαλούσε με πολλή δυσκολία. Όμως ο βουλευτής μοιράζει το βάρος σε πολλούς σταυρούς. Όσο πιο πολλοί είναι αυτοί οι σταυροί, τόσο μικρότερο το βάρος που κουβαλάει ο βουλευτής που σηκώνει το δικό του σταυρό, αλλά πολύ πολύ ελαφρό αυτή τη φορά. Σχεδόν πούπουλο. Γι' αυτό και είναι πιο εύκολη δουλειά να είσαι βουλευτής από το να είσαι χαμάλης στο λιμάνι του Πειραιά, ας πούμε, που σηκώνεις μεγαλύτερο βάρος.
Γι' αυτό κι εγώ προτιμώ να γίνω βουλευτής από το να γίνω χαμάλης, όταν θα μεγαλώσω όμως.