Ο εφιάλτης

.
Να που ξανάρθε στον ύπνο μου ο εφιάλτης. Πάνε κοντά δυο χρόνια που έχω να τον δω και πίστεψα ότι είχα ηρεμήσει, όμως αυτός έκανε πάλι την εμφάνισή του χτες το βράδυ, ίσως σήμερα το πρωί, τα ξημερώματα εφόσον τον θυμάμαι τόσο καλά. Έτρεχα, λέει, κυνηγημένος, κάποιος ή κάποιοι με κυνηγούσαν, ποιοι και για ποιο λόγο είναι άγνωστο, ο εγκέφαλός μου ή δεν τους θυμάται ή δεν έδωσε σημασία σ’ αυτό το μέρος του ονείρου. Εγώ τρέχω να σωθώ, τρέχω σαν τρελός, ώσπου βρίσκομαι στο χείλος ενός γκρεμού. Κοιτάζω κάτω, ο γκρεμός κομμένος λες με ξυράφι, απύθμενο βάθος, αλλά λαμπυρίζει το γαλάζιο της θάλασσας. Τι να κάνω, από το να πέσω στα χέρια των αγνώστων διωκτών, βουτάω. Πέφτω, πέφτω, πέφτω, περιμένω την απότομη επαφή με το νερό που θα δώσει ένα τέλος, αλλά ξαφνικά ένα πλοιάριο, μικρό καρυδότσουφλο εμφανίζεται από το πουθενά για να με σώσει. Είναι μια λέξη, μια τοσοδούλα, τρισύλλαβη ίσως, λέξη στη μέση του γαλάζιου που σπεύδει, με αρπάζει καθώς πέφτω και με ταχύτητα ιλιγγιώδη με αφήνει σώο και αβλαβή στην παραλία. Μια λέξη με έσωσε.

Τόσες φορές μια λέξη, η ίδια λέξη –είμαι απολύτως σίγουρος γι’ αυτό- τελευταία στιγμή εμφανίζεται από το πουθενά και με σώζει. Προσπαθώ να τη διαβάσω, να διακρίνω τα γράμματα, τις συλλαβές, τα φωνήεντα, τα σύμφωνα. Τίποτα. Την άλλη φορά, την άλλη φορά, λέω στον εαυτό μου, θα την διαβάσω, θα την προλάβω. Αλλά και την επομένη τα ίδια. Μια λέξη, η ίδια λέξη με σώζει. Ποια λέξη δεν ξέρω.