Η επιφάνεια των Επιφανείων

.
Πριν αρκετά χρόνια κι αφού είχαν χαθεί αρκετοί σταυροί στο βυθό της θάλασσας κατά την ημέρα του αγιασμού των υδάτων, άρχισαν οι παπάδες να τους δένουν με κορδέλα, ώστε να τους έχουν σίγουρους. Και σε περίπτωση που δειλιάσει ο πιστός και δεν πέσει επί των υδάτων και σε περίπτωση που οι θαρραλέοι κολυμβητές δεν καταφέρουν να τον βρουν στο βυθό, ανάμεσα σε βράχια, φυτά και ψάρια, εκείνοι να τον έχουν του χεριού τους. Ακόμη και τους ξύλινους σταυρούς έδεναν μην τους πάρει το κύμα μακριά και τους κυνηγούν μετά με τις βάρκες.

Στο Κεφαλάρι, λοιπόν, της Αργολίδας καμιά εικοσιπενταετία πριν από το σωτήριό μας έτος, μόλις ο βουτηχτής έπιασε τον κορδελοδεμένο σταυρό, δεν τον άφηνε με τίποτα από τα χέρια του. Φοβήθηκε μήπως του αρπάξει το τρόπαιο κάποιος άλλος; Φοβήθηκε μήπως ο παπάς μπερδευτεί και δε δώσει τα εύσημα σ’ αυτόν; Δεν ξέρω. Από την άλλη μεριά, όμως, ο παπάς από τη στεριά τραβούσε την άκρη της κορδέλας με δύναμη. Γιατί να ήθελε κι αυτός να αποσπάσει το σταυρό από τα χέρια του πιστού κολυμβητή ούτε αυτό το γνωρίζω. Ειπώθηκε αργότερα ότι μεταξύ των δύο υπήρχε και κάποια κόντρα σε άλλο επίπεδο. Έτσι, από τη μια τραβούσε ο παπάς από τη στεριά, από την άλλη ο νέος. Μέχρις ότου, σ’ αυτή τη θεία διελκυστίνδα, υπερίσχυσε, όπως ήταν φυσικό, ο νέος. Μετά από ένα δυνατό, τελειωτικό τράβηγμα, ο παπάς, με μια απίθανη τούμπα βούτηξε στα κρύα νερά με όλα τα σέα και τα μέα του φωνάζοντας και σπαρταρώντας σαν ψάρι. Φούσκωναν τα ράσα κι επέπλεαν ενώ το σώμα σαν βαρίδι το ρουφούσε ο βυθός. Τελικά, κατάφερε να συγκρατηθεί στην επιφάνεια.
Τον έσωσε βέβαια, καθώς πιστεύουν όλοι, η μέρα η άγια, τα Επιφάνεια.