Δεν είχε καταλάβει τι γινόταν μ’ αυτό το παλτό. Ήταν μιας θειας της και της το έδωσε να το φοράει για το σχολείο στα κρύα του χειμώνα. Το πήρε η μάνα της και το πρώτο που έκανε ήταν να το βάψει. Από γκρι που ήταν –άχρωμο και γεροντικό- το ’ριξε στη λεκάνη και το έκανε κόκκινο. Ο Θεός να το κάνει κόκκινο, όμως. Χίλιες αποχρώσεις του κόκκινου είχε πάνω του. Οι συμμαθητές της τρόμαξαν μόλις την είδαν πρώτη φορά μ’ αυτό το πράμα πάνω της. Αλλού ήταν κόκκινο της φωτιάς, αλλού φαινόταν και το γκρι από μέσα, σε άλλα σημεία ήταν έντονο καφέ, σε άλλα μπλέδιζε…
Μ’ αυτό το παλτό έβγαλε όλο το δημοτικό. Ντροπή ξεντροπή, το κρύο δε λογάριαζε συναισθηματισμούς. Το φορούσε, έπαιρνε και την τσάντα της και περπατούσε τα τρία χιλιόμετρα για να φτάσει στο σχολείο. Περνούσε μέσα από τους βάλτους, στη χειμωνιάτικη ομίχλη κάθε πρωί.
Μετά, πολύ αργότερα της είπε η μάνα της το μυστικό. Κάθε πρωί έβγαινε στο χαγιάτι και την έβλεπε από μακριά να ξεμακραίνει. Στην αρχή την έβλεπε σχεδόν καθαρά. Μετά της έφτανε να παρακολουθεί αυτό το κόκκινο σημαδάκι να μακραίνει μέσα στη γκρίζα θολούρα του πρωινού.
Κι ήταν σίγουρη μέχρι να γυρίσει ότι δεν την είχαν καταπιεί οι βάλτοι.
12 comments:
Το πιο αληθινό κόκκινο...
Τα σέβη μου!
Καταπληκτικό κείμενο,συγχαρητήρια αγαπητέ.Τώρα γιατί μου θύμησε την σκηνή στην "Λίστα του Σίντλερ" την μοναδική έγχρωμη της ταινίας δεν ξέρω-άσχετος συνειρμός..Σας εύχομαι καλή χρονιά.
Εξαιρετικό!
Χαίρομαι που σε ανακάλυψα el-bard...,αλήθεια!
Τι ωραίο κείμενο!
Πόση τρυφερότητα και γλύκα κρύβει!
Τελικά έχουμε μεγάλη ανάγκη το κόκκινο στην ζωή μας, για να ζωηρεύει την ύπαρξη μας.
Nάσαι καλά!
Επανέρχομαι γιά να απαντήσω σε προηγούμενη ερώτηση.Τά βιβλία είναι:
Κινέζικα κουτιά.(Σώτη Τριανταφύλλου),
Άμερικάνικη φούγκα.(Αλέξης Σταμάτης),
Το μονοπάτι στη θάλασσα.(Αντώνης Σουρούνης)
Τρυφερό κείμενο. Μου αρέσει πολύ αυτή σου η πλευρά
meril
ioeu
Παρόλο που μπλέδιζε μεριές μεριές.
Καλή χρονιά και δημιουργική, φίλε.
librofilo
Θα ήθελα να μου θυμίσεις τη σκηνή. "Γέρος είμαι και ξεχνώ..."! Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Τειρεσία
Χρησμό, χρησμό. Καλή χρονιά.
paroussa
Η ιστορία είναι, βέβαια, αληθινή. Το κοριστσάκι με το κόκκινο παλτό είναι τώρα έτοιμη να βγει σε σύνταξη. Δασκάλα!
Σ' ευχαριστώ για τους τίτλους. Βλέπω δεν ξεχνάς τίποτα. Αλλά για να διαπιστώσεις πως κι εγώ βλέπω τα πάντα (και μερικά άλλα επιπλέον), θα σου πω ότι είδα τη συμμετοχή σου στο διαγωνισμό του don. Για τα ξενοδοχεία στην Κρήτη. Καλά να πάθεις. Αφού στηρίχτηκες μόνο στο κωλοδίκτυο χωρίς να ακούσεις την ανθρώπινη ζεστή φωνή να συμφωνεί και να κλείνει δωμάτιο!!! Απορώ μ' εσένα.
Αστειεύομαι, ασφαλώς! Εσύ καταλαβαίνεις. Να'σαι καλά.
meril
Χαίρομαι πολύ που (ξανα)πέρασες. Το (ξανα)λέω: θα ήθελα να (ξανα)διαβάσω κείμενό σου.΄Έχω διαβάσει -ξέρεις, αλλά δε θυμάμαι. Γέρος είμαι και ξεxνώ...!
Βλ. και απάντηση στο σχόλιο του librofilo.
Κόκκινο φιλί, δαγκωμένο ρόδο, πάνω στις λέξεις σου.
Ποτέ να μη κρυώσουν.
Ούτε την δική σου φωνή έχω ακούσει ακόμη Λεφτέρη, και δεν ξέρω κι αν θα την ακούσω ποτέ.Παρόλα αυτά αν δεν τολμούσα να μπω στο διαδίκτυο και να κάνω χρήση αυτού που προσφέρει, τώρα δεν θα είχα την χαρά της τόσο ζεστης σου γνωριμίας.
Στον κόσμο του εμπορίου όπου ανηκω, το ρίσκο είναι κινητήριος δύναμη.
ελ, παρατόνισες πάλι: όχι γέρος, γερός...
πολύ όμορφη ιστορία, συγκινητικά γραμμένη, κάτι μου θυμίζει, αλλά δεν μπορώ να το εντοπίσω με τίποτα, κάποια διήγηση που έχω ακούσει, αλλά αδυνατεί η μνήμη να με βοηθήσει, γερνάει...
Μια σημαιούλα κόκκινη, ελπιδοφόρα...
Post a Comment