1. Ηχώ

.
Γιατί όλοι μου οι ήρωες είναι λαβωμένοι; Άλλος πρόσφατα κι άλλος από παλιά πολύ. Ένας είχε τη λαβωματιά ανάμεσα στα μάτια, θανατηφόρα. Πέθανε κι ανασταίνεται στην άλλη μεριά της Ελλάδας, τη σκοτεινή. Βγαίνει μεσάνυχτα και πιάνει φιλίες με τα πτηνά της Θράκης. Τους μαθαίνει τραγούδια άγνωστα, σ’ ένα βυζανιάρικο δεκαπεντασύλλαβο που κλαίει και οδύρεται με την πορτοκαλιά φωνή του όταν έχει λιακάδα. Με τη φωνή της ώχρας κάθε που ψιχαλίζει. Ένας άλλος –γύφτος αυτός- κατασπαράχτηκε απ’ την αρκούδα του. Τώρα γυρίζει αλλοπαρμένος στον κήπο με τις χορεύτριες, αγγίζει τα χείλια τους, τη στραπατσαρισμένη απ’ το χαλκά μύτη τους και κάτι προσπαθεί να πει το δάκρυ του. Κι ο τρίτος –αχ, αυτός ο τρίτος- μη δίνοντας σημασία σε σφυγμομετρήσεις και στατιστικές, μη γνωρίζοντας καν πολλαπλασιασμό και διαίρεση, συνεχίζει να πιστεύει –αφελής όπως όλη η μουσική- ότι η απέναντι πλαγιά γεννήθηκε για να πολλαπλασιάζει τις κραυγές. Κι ότι τα μάτια είναι για να μιλούν, τ’ αυτιά για να κλαίνε και το στόμα για να ρουφά γουλιές απ’ τα πολύχρωμα φώτα των μαζικών συναυλιών στην καλοκαιρινή παραμεθόριο.
.
Όμως αλίμονο! Όσο για τα μάτια, πια δε μιλούν μιλίτσα· τ’ αυτιά ξεχάσαν τα δάκρυα σε μια διασταύρωση προς τον πέρα κόσμο, κι οι πελεκάνοι πέταξαν μακριά τρομαγμένοι απ’ τα βεγγαλικά και τους προβολείς. Μόνο οι κραυγές πολλαπλασιάζονται. Και μας ξεκουφαίνουν. Όμως σε μια γλώσσα πιο ελληνική, που δεν την καταλαβαίνουμε καλά εμείς.