Sunday, May 04, 2008

Lost

.
Γελώ συνήθως
από μέσα μου
όσες φορές
φίλοι διάφοροι
που διαβάζουν
αυτές τις δυο σελίδες μου
την πρώτη με
τα κείμενά μου τα πεζά
και την άλλην
την πιο κρυφή
μ’ αυτά τα δόλια
τα –που λέω εγώ- ποιήματα
δηλώνουν περισπούδαστα
πως απ’ τις δύο
προτιμούν αυτήν
με τα πεζά
γιατί –πώς να το κάνουμε,
αυτή είναι
η εποχή μας-
ό,τι έχουν για να πουν
το λένε απερίφραστα
χωρίς να κρύβονται
πίσω από βαριές
κουρτίνες μεταφορικές
και άλλα κρούσματα του λόγου.
Πάρε παράδειγμα, μου λεν,
τα όμοια θέματά σου
για τον Παπαδιαμάντη
πόσο κομψά
στέκεται το πεζό σου
και πόσο λες ότι κάτι λείπει
από το άλλο, το ποίημα.

Γελώ υπογείως.
Γιατί γνωρίζω
πως υπάρχουνε οι κάμποι
κι οι πεδιάδες
με τους αγρότες τους
να σπέρνουν στάρια
και κριθάρια
παλιότερα και βρώμη
για τα ζωντανά
με τα ποτάμια τους
τα δάση –λιγοστά-
τα λιόδεντρα τις άλλες καλλιέργειες
όπως υπάρχουν
και τα βουνά με τις πλαγιές
και τις χαράδρες τους
-αυτά για τους ποιμένες.
Και ζουν εκεί και τα πονούν
φυτοζωούν
σπρώχνουνε τέλος πάντων
με κάποιο τρόπο κάθε φορά
τη ρόδα να γυρίσει.
Άλλος θα βρει νερό
άλλου θα του στερέψει το πηγάδι
σ’ άλλον κάποια αρνιά
θα φάει ο λύκος
άλλον θα τον ρημάξουν
οι ακρίδες.
Μερικοί κέρδισαν το λαχείο
με των συναισθημάτων
τις τελευταίες ανατιμήσεις
κι άνοιξαν ξενυχτάδικο
στην επαρχιακή οδό
να σιγοντάρουν τους καημούς
της νέας ρωμιοσύνης.

Αλλά ποιος απ’ αυτούς
τους –λέω εγώ- αγροτοποιμένες
αλύχτησε ποτέ
περισσότερο
ή ένιωσε πιο έρημος
και πιο απελπισμένος
πιο σύντροφος στο θάνατο
από το ναυαγό σε ένα
ξερονήσι;

Μένα μ’ αρέσουν τα ποιήματα
γιατί είναι ξερονήσια
ή διότι
μ’ αυτά ξεκίνησα να ζω
κι εδώ ξαναγυρίζω τώρα.

19 comments:

scalidi said...

Lost στη μετάφραση.
Αν βρεις νερό στα ξερονήσια, καλώς.

Μόνο μην τα καλλιεργήσεις
και γίνουν εύφορες πεδιάδες
για χαμένους ναυαγούς.

Άστα ξερά και νησιά.
Με αλάτι μπόλικο
που ανεβάζει την πίεση,

την ποίηση, βρε παιδί μου.

doctor said...

Τα ξενυχτάδικα της εθνικής οδού, τα ξενυχτάδικα της πολιτιστικής παρακμής, της πνευματικής απονέκρωσης του μέσου νεοέλληνα, ανάμεσα σε καπνούς και ουίσκυ, το χαράμισμα της ζωής υπό τους ήχους μιας ξεκούρδιστης μπάντας και της φωνής μιας κυτταριδούχας με τη ρίζα στο μαλί να φαίνεται τραγουδιάρας...

doc

meril said...

Ξέρεις πως σ' έχω στα λινκς μου;
"Ένας βάρδος"
Αυτό είσαι. Ένας βάρδος
Καμιά φορά γίνεσαι τρυφερός τροβαδούρος κι άλλοτε τραγουδοποιός

Αυτός σου ο εαυτός....Αυτόν που αγαπάς περισσότερο κι ας μην γίνεται κατανοητός κι ας αγαπιέται ο άλλος που φαίνεται στέρεος γιατί οι άνθρωποι θέλουν ν' ακουμπούν και να στηρίζονται
Λες και σε ξέρω κι όποτε σε διαβάζω χαμογελώ μην το παίρνεις στραβά
Μα είναι σαν να συναντώ φίλο και στήσαμε κουβέντα
(πολλά είπα ναι;)
Να σαι καλά

Anonymous said...

θελουν κοπο τα ξερονησια, κι εχουν και μοναξια αλλα χαλαλι τους...και παλι ευχαριστουμε

ellinida said...

Αι αι κάπτεν!

Θ. Βοριάς said...

Την καλημέρα μου, στείλε τη δ/νση του mail σου στο logotexnika.epikaira@gmail.com

Να είσαι καλά!

Θοδωρής

scalidi said...

Πόσο εκνευρίζομαι που βλέπω αυτή τη σελίδα να μην ανανεώνεται, δεν λέγεται. Παρά μόνον γράφεται...

scalidi said...

Μπορώ και να το επαναλάβω επίσης... Άσε που προτιμώ μια χρεοκοπία με όρους δικούς μου παρά μια επιτυχία με όρους άλλων...Δηλαδή όχι μια χρεοκοπία με όρους άλλων...

el-bard said...

Σταυρούλα,
ΕΣΥ ξέρεις. Δυο άτομα στέκονται πλάι και μου φωνάζουν. Και έχουν δίκιο, το καταλαβαίνω. Το ένα από τα δύο είσαι εσύ. Το άλλο ...καταλαβαίνεις.
Αλλά...
Άσε να περάσει λίγο ο καιρός, να συνέλθω...

meril said...

Τι έγινε βάρδε μου; Τι σε πληγώνει;
Όχι, μην απαντάς λάθος που ρωτάω αλλά σε νοιάζομαι
Εμπιστεύομαι ωστόσο, εμπιστεύομαι το καθερό που υποψιάζομαι πως είσαι και ξέρω πως θα τα καταφέρεις κι όχι γιατί είμαστε εδώ οι χάρτινοι φίλοι μα γιατί εσύ είσαι από καλό υλικό
Όλα καλά κι αν είπα περίσσια έχεις το ελεύθερο. Διάγραψέ τα

scalidi said...

Κατέφυγα σε μια σίγουρη τεχνική, το ξαναδιάβασμα: στα κείμενα που είχες γράψει το 2006.
Και λέω καλά "με κορόιδεψε τόσο και πίστεψα ότι ήταν ωραία και συγκινητικά και ανατρεπτικά βουτηγμένα στην ανθρωπιά τα κείμενα;".
Ε, ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΘΑΛΛΟΝΤΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΑΙΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ συν-κινούν, απο-καλύπτουν, ευ-χαριστούν, χωρίς να χαρίζονται, επ-αναστατούν μεταφέροντας την ανάσταση στον αναγνώστη τους.
Εσύ ρίξε δολώματα και λιώσε σόλες σε βόλτες, κατά τα άλλα. Τα κείμενά σου ευδοκιμούν μόνα τους.
Τι Άγιο Πνεύμα ήταν αυτό σήμερα, δεν με φώτιζε;

dodo said...

Λείπεις.
Ελπίζω να είσαι καλά στα ξερονήσια σου...

doctor said...

Το νέο μου blog

christina said...

εμένα πάντως τα ποίηματα σου μ' αρέσουν...πιο πολύ

Babis Dermitzakis said...

Λευτέρη, μου άρεσε φοβερά το ποίημά σου, αν και ασχολούμαι μόνο με την πεζογραφία. Μόνο ποιήματα φίλων διαβάζω. Η πεζογραφία μου αρέσει όχι γιατί λέει τα πράγματα απερίφραστα, αλλά γιατί λέει ιστορίες. Δώσε μου ιστορίες με πολύ σασπένς και πάρε μου την ψυχή.
Τι έγινε, θεωρείς και συ την ενασχόληση με το blog χάσιμο χρόνου;
Και η φίλη μας η Σταυρούλα τι γίνεται; Τη μια αφήνει τα σχόλια ανοιχτά μόνο για τον κύκλο των μυημένων (εμείς είμαστε εκτός), την άλλη τα κλείνει εντελώς, κάποιες στιγμές τα αφήνει ανοικτά και τρυπώνουμε.
Ελπίζω να μπαίνεις στο blog σου πότε πότε, για να διαβάσεις τις ευχές μου για Καλό Χειμώνα. Δώσε τις ίδιες ευχές και στη Σταυρούλα.

meril said...

Ακόμα; Ακόμα εκτός;

Καλό μήνα κιόλας

Anonymous said...

Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΕΪΤΟΝ
Κάθε που λέω
τι έχω να κάνω προσεχώς
ο Λέιτον ανησυχεί στα σοβαρά:
Λέοναρντ,είσαι βέβαιος
πως παίρνεις την λάθος απόφαση;

ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΚΟΕΝ
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ

ΑΓΓΕΛΙΚΗ

el-bard said...

Ω, Αγγελική,
Και τι να πει κανείς σήμερα, σήμερα που σπανίζουν πια τα μαγαζιά που φτιάχνουν πραγματικά κακό καφέ!!!

Anonymous said...

Δε λες τίποτα!!