Tuesday, June 12, 2007

Περάστε... Περάστε...!

.
- Περάστε, περάστε! Καλώς ήλθατε! Το βρήκατε εύκολα; Είχα εξηγήσει εγώ στην κοπέλα, αλλά είχα και την αγωνία μου μη δεν κατάλαβε καλά. Βέβαια, είναι μοναδικό στην περιοχή, είναι το κάτι άλλο...Το είχα πει. Το πιο ωραίο, παλάτι. Ελάτε, ελάτε, περάστε, με το δεξί, που λέμε, αν και εμείς δεν πιστεύουμε σ ’αυτά... Καθίστε πρώτα να πιούμε κάτι. Ένα γλυκό; Έχουμε ωραίο μελιτζανάκι. Καθίστε, καλέ, που ντρέπεστε! Όχι εκεί: Ας περάσουμε στο βεραμάν σαλόνι, δεξιά...

Ο άνθρωπος στη ζωή του έχει πολλές επιθυμίες, ορέξεις, μανίες και βίτσια. Είναι αχόρταγος. Θα είναι ψεύτης όποιος ισχυριστεί ότι είναι νορμάλ και ολιγαρκής, ότι του φτάνει το ένα αυτοκίνητο, ας πούμε, το ένα σπίτι, η μια τηλεόραση, η μια τουαλέτα, η μια γυναίκα. Καταλαβαίνει και μένα, λοιπόν, ο φίλος αναγνώστης. Εμένα που περίμενα χρόνια πολλά να φτιάξω ένα σπιτάκι της προκοπής, να σκεπάσω κι εγώ το κεφάλι μου μ’ ένα κεραμίδι. Βέβαια, το κεραμίδι δε θα μπορούσε ποτέ να είναι μόνο του, ψέματα; Περίμενα υπομονετικά, το μελετούσα, έκανα δουλειές, αρπαχτές αφορολόγητες, προγράμματα από την Ένωση, μάζευα χρήμα και στο τέλος τα κατάφερα. Κι όχι μόνο πέτυχα να χτίσω το σπίτι των ονείρων μου, αλλά κατάφερα και τους περιοδικούς να ενδιαφερθούν για την αρχιτεκτονική του, να αυτοπροσκληθούν και να μού ’ρθουν να το δουν και να τραβήξουν φωτογραφίες απ’ τους εσωτερικούς και εξωτερικούς του χώρους. Για να τις βάλουν στο περιοδικό, ντε! Περηφάνια, άνεση, ευτυχισμένη κατάληξη. Να βλέπεις τους άλλους, που ξέρουν κι από σπίτια, ξελιγωμένους μπροστά στα τετραγωνικά σου, στα εντοιχισμένα σου, στα ανακλινώμενά σου, στη δορυφορική σου με το πιάτο το μεγάλο να στριφογυρνάει πάνω στα κεραμίδια ψάχνοντας στο διάστημα για εικόνες και ήχους, στις χωνευτές ημίδιπλες και τρίδιπλες, στη σάουνα και στο γιακούζι, στο home cinema house στο υπόγειο. Και το ψυγείο που βγάζει λιωμένο πάγο από ένα πρόστυχο βρυσάκι μπροστά, πού το βάζεις; Ο καταψύκτης, αόρατος και όμως υπαρκτός; Το μεταλλικό σύνθετο στο δεύτερο σαλόνι; Το Μπιεντόου; Οι σκάλες οι εσωτερικές οι μαρμάρινες, ρε, με το γυαλιστερό λευκό Διονύσου, που να ντρέπεται όποιο φουστάνι περπατά επάνω του για ανακλώμενες αποκαλύψεις; Τελεκόμ; Φαξ; Και γαμώ τα σπίτια και τους εξοπλισμούς! Μπορώ να μην είμαι ευτυχισμένος τα βράδια που ξαπλάρω στο στρώμα με το νερό; Με τους καθρέφτες μου, με το ιδιαίτερο μπάνιο στην κρεβατοκάμαρά μου, με τους ατμούς που ξεπηδούν από τις τρυπίτσες της στρογγυλής μου μπανιέρας και με καίνε γλυκά, μου απορροφάν την κούραση και μου χαρίζουν γαλήνη ψυχική, πνευματική μα πάνω απ’ όλα γαλήνη υλική. Αυτή που με διαβεβαιώνει ότι και την επόμενη μέρα εγώ θα ρυθμίσω τη θέρμανση μ’ ένα μικρό, κρυφό κουμπάκι.
Ευημερία θα πει ωραίες ημέρες. Μπορώ να μην κάνω το σταυρό μου κάθε φορά που αντικρίζω το χώρο μου; Όταν ξυπνώ τα πρωινά με εφιάλτες νωπούς ακόμη από χρόνια περασμένα, τότε που γύριζα ξεβράκωτος κι έψαχνα να’ βρω την καλή κι ας φιλούσα και μερικές κατουρημένες ποδιές! Μπορώ να μη δοξάζω το Θεό κάθε πρωί, όταν πετώ από πάνω μου τα σατέν κι ανοίγοντας το λευκό κόπλαμ βυθίζω το βλέμμα μου στο καταπράσινο καλοκουρεμένο γκαζόν που απλώνεται μπροστά μου! Κι αργότερα, -χαρά Θεού!- όταν πλακώνει ο δίσκος με τα αυγά, την πορτοκαλέιντ και το ζαμπόν. Αυτό είναι! Γκαζόν και ζαμπόν! Το δίπτυχο της επιτυχίας, το ανίκητο δίδυμο, που έλεγε ο άνθρωπος που με ανέβασε, ο γκουρού μου. Ήταν αυτός που με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε την πρώτη μου ευκαιρία να βγάλω το πρώτο μου εύκολο χρήμα. Για να ακολουθήσουν μετά οι προμήθειες και τα άλλα, τα πιο εύκολα ακόμη. Ζαμπόν και γκαζόν! Πόσο δίκιο είχε τώρα μόνο μπορώ να το καταλάβω.
Και φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο να τρέχουνε οι περιοδικοί λυσσαλέοι από δω κι από κει, κι εγώ να περιμένω να θαυμάσω το αριστούργημά μου στις φωτογραφίες τους. Κι όσο γι’ αυτά που κυκλοφορούν τελευταίως, τα διάφορα "πόθεν αίσχη", θα ήθελα απ’ αυτήν εδώ τη στήλη να στείλω μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας προς όλους τους μεγαλοϊδιοκτήτες: μη νοιάζεστε για τίποτα, μεγάλοι. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Και Ελλάδα, αν δεν το ξέρετε κουφάλες, είμαστε εμείς. Και μπορεί να μην μπορούμε να σηκώσουμε το σπίτι και να φύγουμε, μπορεί να μη βαστά η καρδιά μας να βυθίσουμε το σκάφος ή να ανατινάξουμε το αυτοκίνητο, αλλά βαλίτσες σηκώνουν τα χέρια μας. Γι’ αυτό σας λέω: ανησυχία μηδέν.

Α, να και τα παιδιά! Τι γίνεται, τελειώσατε; Μπράβο, μπράβο! Σας άρεσε; Μα το ’λεγα εγώ, σας το ’πα, δε σας το ’πα; Πάρτε και το γλυκάκι σας! Φάτε και πιέστε κι ένα νερό εις υγείαν μου. Εις υγεία του αιωνίου, του αθανάτου 'Ελληνος! Του μικρόσωμου, αλλά με μυαλό γίγαντα! Που συνεχίζει χωρίς να φοβάται τα δικαστήρια. Άμα είσαι μάγκας, δε θα σε πιάσουν ποτέ. Αθάνατε!!!

24 comments:

Anonymous said...

Τι σαι συ αδερφέ μου χείμαρρος
Εμείς είμαστε η Ελλάδα Ε; Το κακό είναι πως η άλλη Ελλάδα σιωπά συχνά κι από αξιοπρέπεια κι αφήνουμε ανενόχλητα/ους όσα/ους...
τΤι να πω που διαβάζοντάς το νόμισα πως έτρωγα μπουνιά στη μούρη...
Μοναδική ένσταση το αγαπημένό μου μελιτζανάκι. Λες να ταιριάζει στο νέο image;
meril

scalidi said...

Μου θύμισες δύο βιβλία τώρα: "Ο φύλακας στη σίκαλη" του Σάλιντζερ και "Τοστ ζαμπόν" του Μπουκόφσκι...Πως δυο πιτσιρικάδες-μυθιστορηματικοί ήρωες χλεύαζαν την αμερικάνικη κοινωνία του προηγούμενου αιώνα

scalidi said...

Το βεραμάν ποιο χρώμα είναι; (Και το μελιτζανάκι είναι τέλειο γλυκό. Έπρεπε να βάλεις περγαμόντο που είναι ποιο βαρύγδουπο γλυκό... Τι λέω απογευματιάτικα! Τρώω ένα κομματάκι βιομηχανοποιημένο κέικ, κι ό,τι θυμάμαι, χαίρομαι)Διαβάζω κάτι χαριτωμένα διηγήματα.

el-bard said...

meril
Το μελιτζανάκι είναι γιατί δεν μπόρεσε ακόμη να ξεφύγει από τα παλιά, φτωχά του χρόνια στο χωριό και να γίνει ακραιφνής μικροαστός. Ακόμα. Σε λίγο θα κερνάει μαρτίνι. Ή τζιν τόνικ. Κάτι τέτοιο. Άντε μωρέ, όχι: Ουίσκι και ξηρά καρπά.

el-bard said...

scalidi
OK, πάει και το περγαμόντο!

Socrates Xenos said...

άλλοι βλέπουν και σιωπούν
άλλοι βλέπουν και δεν αντέχουν
γι` αυτό Θα `ρθω ξανά
στη δροσιά
εδώ
που διανύεις Ελλάδα και κόσμο
με δρόμο ανθρώπου
θα `ρθω ξανά
εδώ που παραμερίζεις τα κλαδιά
ως του θυμού τη θέα

Να `στε καλά αδίστακτα δάχτυλα

dodo said...

Γκλαμουριά και τρέντηδες! (όλους τούς περιποιείται η ελληνική).

el-bard said...

Σωκράτη
Ευτυχώς που η παρουσία σου κάθε φορά μάς διώχνει την καθημερινότητα και μας ταξιδεύει σε κόσμους άλλους. Να είσαι καλά, μακρινέ Έλληνα.

el-bard said...

dodos
Όλους, δυστυχώς!

Anonymous said...

Αχ πόσο θα ήθελα να μην ήταν κάπου αληθινά όλα αυτά και να έχω με κάτι να διαφωνήσω! Αν υπάρχει όμως κάπου ελπίδα, ας βρεθεί κάποιος να μας το πει...
"η"

Anonymous said...

ΕΤΣΙ..ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΤΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΑΓΚΩΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΙΡΩΝΕΙΑΣ!!!ΣΤΡΑΣ,ΙΛΟΥΣΤΡΑΣΙΟΝ ΚΑΙ ΑΦΘΟΝΟ ΛΑΙΦ ΣΤΑΙΛ...
"ΟΥΙΣΚΙΑ"ΚΑΙ "ΜΑΡΤΙΝΙΑ" ΣΤΙΣ ΝΤΑΜΙΤΖΑΝΕΣ ΤΗΣ ΡΕΤΣΙΝΑΣ
ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ ΚΑΙ ΚΡΥΦΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΥΜΝΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ
ΤΡΕΝΤΥ,ΜΑΡΚΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΤΙΚΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΝΤΡΟΠΑΛΗ ΜΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΑ
ΜΟΝΤΕΛΑ,ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΤΟΠ ΜΟΝΤΕΛΣ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΚΑΠΟΙΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΛΟ,ΠΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΕΙΠΕ..."ΕΧΕΙ ΨΩΜΑΚΙΑ"....ΚΑΙ ΟΜΩΣ,ΝΑ ΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΕΤΣΙ?ΜΠΑ ΔΕΝ ΤΟ ΝΟΜΙΖΩ...ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ "ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ"...!!

el-bard said...
This comment has been removed by the author.
el-bard said...

"η"
Το λες τόσο γλυκά αυτό που λες: "αν υπάρχει ελπίδα...
Ασφαλώς υπάρχει, αλλά δεν περιμένουμε κανέναν να βγει να μας πει. Εμείς είμαστε αυτοί που το λέμε. Και που προσπαθούμε με τον τρόπο του ο καθένας.

el-bard said...

Ανώνυμε,
Καταπληκτικός! Έγραψες.
Μοναδική ένσταση: είχε δίκιο η κυρία για τα ψωμάκια της Αφροδίτης.

Anonymous said...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ..ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ,ΝΑΙ ΜΕΝ ΕΙΧΕ ΨΩΜΑΚΙΑ,ΙΣΩΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑ ΚΥΤΤΑΡΙΤΙΔΑ Η ΡΑΓΑΔΕΣ...ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΤΕΤΟΙΑ ΣΥΓΡΧΟΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ,ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗ ΓΙ ΑΥΤΑ,ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ!!!

Babis Dermitzakis said...

Λεφτέρη, τέτοια γράφεις και αναρωτιέμαι μήπως πήρα τη ζωή μου λάθος, αντί να πλακωθώ στα ιδιαίτερα και να χτίσω ένα σπίτι σαν αυτό που περιγράφεις αφέθηκα να καλιεργώ τα χόμπυ μου, για να μείνω ένας φτωχός και μόνος καουμπόης.

el-bard said...

Μπάμπη,
Είναι τρομερό από τη μια να είσαι συνεπής και ακέραιος και να σε κυνηγούν, να σε μειώνουν,ενώ από την άλλη να έχεις πιάσει την καλή με χίλιες δυο κομπίνες και κομπινούλες και τότε να σε υπολογίζουν και να υποκλίνονται. τάνεις σε ένα σημείο και λες καλύτερα να τα έκανα αλλιώς. Κι εσύ κι εγώ ξέρουμε καλά πως ό,τι έκανες το έκανες καλά και σωστά και με τον εαυτό σου είσαι εντάξει. Το ξαναλέω: τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι προχωρεί.

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Πικρές αλήθειες
Και ειρωνία που τσακίζει κόκκαλα
Την Καλημέρα μου
Τάσος

el-bard said...

Φίλε Τάσο,
Καλημέρα! Πρέπει να τις λέμε τς αλήθειες με οποιονδήποτε τρόπο.

Καπετάνισσα said...

Αγαπημένο παιδί είσαι καλά;
Ανεμίζεις λευκό πουκάμισο σε κάποιο νησί, ή η ραστώνη του καλοκαιριού σ' έχει απομακρύνει απ' τη γραφή;

Όπως και να'χει να'σαι καλά, ε;

Λείπεις!

dodo said...

Ελπίζω η σιωπή σου να σημαίνει διάλειμμα γιά ανάπαυση... (7 Ιουλίου)

el-bard said...

dodos
Δεν το περίμενα, αλλά οι εξετάσεις από τη μια μεριά και ο καύσων από την άλλη με έριξαν σε λάκκο. Απ' ό,τι φαίνεται θα ξαναβγώ το Σεπτέμβρη.

el-bard said...

Καπετάνισσα
Η γραφή σου μου έλειψε. Θα την ξαναβρώ σε ένα μήνα (άντε δύο το πολύ).

Socrates Xenos said...

Καλό καλοκαίρι, Λεφτέρη
Στην Εύβοια θαρρώ ή και όπου, φίλε