"Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης"

.
Πες τα, μωρέ, τα λογάκια σου! Μην τα μετράς! Η καρδιά και το μυαλό μας βουίζουν και τα δυο σαν μελίσσι που θέλει να βγει, να πεταχτεί έξω, να ξεσπάσει πάνω στους άλλους. Πες τα! Μην τα κρατάς μέσα σου, κι ας σε κακοχαρακτηρίσουν οι άλλοι, κι ας σε πουν αδολέσχη (σιγά μην ξέρουν τη λέξη), ας σε πουν πολυλογά, ας πέσεις σε παγίδες, σε λούμπες, ας γλιστρήσεις κι ας φας τα μούτρα σου μπροστά στον μετρημένο. Αυτή είναι η ζωή: να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι, να πέφτεις και πάλι στα πόδια σου ορθός. Και να μη μετανιώνεις γι' αυτά που είπες. Τα είπες μέσα από την καρδιά σου, ζωγράφισαν το είναι σου μπροστά στα μάτια των άλλων. Γιατί να κρύβεσαι μια ζωή τρομοκρατημένος από τη γνώμη των άλλων, τι θα πουν για σε, πώς θα σε χαρακτηρίσουν...
Πες τα τα ρημάδια, στο ζητάω πες τα. Πες τις αλήθειες σου, θέλω να ακούσω τις δικές σου αλήθειες, να τις συγκρίνω με τις δικές μου, να πιστέψω σ' αυτές ή να γελάσω μ' αυτές, να σε παραδεχτώ ή να σε κοροϊδέψω, να σου βγάλω τη γλώσσα, να σου πω δεν ξέρεις τι λες, και να σου προσφέρω τη δική μου αλήθεια θυσία μπροστά στα πόδια σου. Μη μοιάζουμε σαν αυτόν του Καβάφη που ενώ βούιζαν μέσα του οι κουβέντες, δε μιλούσε μιλίτσα φοβούμενος μην καταλάβουν οι άλλοι ότι δεν ήταν ελληνισμένος (με συγχωρείς, δική μου η λέξη).
Πες τις κουβέντες σου κι ας πέσουν χάμω.
Στο τέλος τέλος, κάποιος ζητιάνος των λόγων θα βρεθεί, επαίτης άλαλος, βουβός που θα ψάχνει.
Αυτός ας τις σηκώσει...