Thursday, June 07, 2007

Μαζί

.
Όλοι μαζί, μια αγκαλιά. Είμαστε πολλοί, άρα δυνατοί, εμείς όλοι οι μπλόγκερς. Κι αυτό φάνηκε. Μας είδαν και τρόμαξαν, μας είδαν και φρύαξαν. Και φορές τρεις έφτυσαν τον κόρφο τους οι Άλλοι και κοίταξαν πέρα μακριά ενοχλημένοι, ενώ ψιθύριζαν κάτι σαν απεταξάμην. Εμείς όμως εκεί, βαδίζουμε μαζί, αγκαλιά, μια αγκαλιά.

Aγκαλιάζουμε όλοι τους ηλεκτρονικούς μας υπολογιστές, η πλάσμα οθόνη μας ενώνεται με το έσω πλάσμα μας, το κορμί μας το μοναδικό γίνεται ένα με το motherboard, απ’ όπου φαίνεται μια κρύα νύχτα να ξεπήδησε, βγαίνουμε έξω στο απόβροχο έγχρωμοι, όλοι στοιχημένοι αριστερά, μερικοί και δεξιά, με τα κουμπάκια να αναβοσβήνουν, το copy και το paste σε πρώτη γραμμή, αντιγράφουμε και μαθαίνουμε τον άλλον, τον φίλο και συντοπίτη, η μπαταρία μόνο να κρατήσει καμιά ωρίτσα ακόμα (υποθέτω ότι όλοι μπορούμε να κινηθούμε άνετα με τους laptop μας), αχ, στρίβουμε με τα βελάκια αριστερά στον πρώτο δρόμο και μετά από δυο στενά το δεξί βελάκι για να φτάσουμε στην πόρτα σου, στην πύλη, στο portal, οπουδήποτε τέλος πάντων είναι να φτάσουμε, enter ασφαλώς και είσοδος εκεί που είμαστε όλοι, page down και up να δούμε ποιους έχουμε εδώ, όλοι εξοπλισμένοι με μνήμες τελευταίου τύπου (χέστε το alzheimer, τώρα, δε μας πιάνει τίποτα, με 140 giga μνήμη, στα 1024 τι έχω να φοβηθώ, ο κόσμος όλος δικός μου), με κάρτες γραφικών, με κάρτες ήχου (χέστε τις χριστουγεννιάτικες κάρτες, τώρα έχουμε αυτές, μέγκλα!), η Αμαλία πεθαμένη αλλά ζει, εδώ μέσα, στο fakelaki της, όμως δεν κινείται τίποτα, κανείς να πιάσει αυτόν το φακελάκια γιατρό, τους άλλους τους καρεκλοκένταυρους που δε νοιάζονταν σταλιά, και δεν εννοώ κανένας από μας ή από το κράτος να νοιάζονται, όχι, εννοώ αυτές τις παλιές κακές γυναίκες, τις ξεμαλλιάρες που κυνηγούσαν τον Ορέστη, αυτές, ναι, τις Ερινύες, ούτε αυτές νοιάζονται να αρπάξουν τους αλμπάνηδες και να τους γαμήσουν το ταμ τιριρί.

Εμείς -επανέρχομαι- με τους εξοπλισμούς μας, τα tools, "άλλης λογής στρατιώτες εμείς", χωρίς το φόβο στα μάτια μας, μόνο την αϋπνία και την κούραση από τη ρημάδα την οθόνη, κόκκινα μάτια κατακόκκινα από το αίμα του ξενύχτη, με τις εντολές μας σαν τέλειοι πλοίαρχοι αμερικάνικου αεροπλανοφόρου, πατάμε κουμπάκια, πατάμε κουμπάκια, και πετάμε ο ένας στον άλλον αεροπλανάκια με μηνύματα, από το ένα σπίτι στου αλλουνού, ψάχνοντας θησαυρούς μέσα στην απέραντη φτώχεια των πλήκτρων.

ΜΗ, ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΠΡΟΣΟΧΗ, ΠΡΟΣΟΧΗ, όχι, ένας φόβος μόνο, προσέξτε την εντολή DELETE. Μην την πατήσει κανείς, κανείς, παρακαλώ σας κανείς.
Και με σβήσει έτσι πρόωρα.

17 comments:

Anonymous said...

Internet : Ενα δικτυο υπολογιστών? Οχι δα!!!... για μένα? ενα δίκτυο ανθρώπων 

~~Hierophant~~

Anonymous said...

Το τελευταίο "?" είναι η επίθεση που δέχτηκα μόλις τώρα απο τον δαίμονα του τυπογραφείου. Μάλλον πρέπει να αλλάξω keyboard :-P

~~Hierophant~~

dodo said...

Εξαιρετικό. Από την αρχή ως το τέλος.

el-bard said...

Ιεροφάντη
Δίκτυο ανθρώπων, σωστά.

el-bard said...

dodos
Καλημέρα! Τα ταπεινά μου ευχαριστώ.
Το κειμενάκι αυτό ήταν πριν τρεις μέρες σχόλιο σε ποστ της Καπετάνισσας. Που την ευχαριστώ, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να πω δυο λόγια ασθματικά.

Anonymous said...

Tα πράγματα είναι έτσι όπως η ελαφριά ειρωνική σου διάθεση αγκαλιάζει. Είναι όμως κι αλλιώς. Γιατί παντού υπάρχουν άνθρωποι και το ξέρεις κι ας έχει αλλάξει ή ας αλλάζει η έκφραση διαμαρτυρίας ή του αγώνα αν θέλεις και ας μην είμαι μια blogger εσύ εσείς ξέρετε πως τα καλά πράγματα υπάρχουν και γίνονται.
Και το κείμενό σου μου άρεσε
meril

el-bard said...

meril
Ναι, συμφωνώ, έτσι είναι. Παρουσιάζω μια πλευρά, το κείμενο είναι παραληρηματικό και δε θα μπορούσε ποτέ να παρουσιάζει μια κατάσταση ολοκληρωμένα. Κομμάτια παρουσιάζει. Και θρύψαλλα. Πολλά θρύψαλλα.

scalidi said...

DELETE

el-bard said...

Σταυρούλα
Μην πατήσεις "αναίρεση" μετά...

scalidi said...

Δεν μας σώζει μετά καμίας "αναίρεση", άσε που δεν υπάρχει τίποτα μετά το DELETE,ίσως μόνο μια νέα λευκή οθόνη που περιμένει να τη γεμίσουμε με λέξεις κι ανθρώπους, με τις λέξεις των ανθρώπων, με την ανθρωπιά των λέξεων, δηλαδή με ψυχή. Αλλά η ψυχή φτερουγίζει ακόμη και μετά το DELETE, γι' αυτό δεν την τρομάζει καμία τέτοια πράξη διαγραφής ή αναίρεσης. Η ψυχή είναι αναίρεση από μόνη της του αδηφάγου τίποτα.

el-bard said...

scalidi

!!!!!!!!!!

paroussa said...

Ενα delete στα θρύψαλλα μπορεί να είναι πολύ αναζωογονητικό και να μας δώσει νέα ώθηση.
Ξεκίνησα από τα σχόλια, φίλε Λευτέρη,
γιατί τό κείμενο είναι όπως πάντα εξαιρετικό.

scalidi said...

καλώς την παρούσα μας, χάρηκα που σε βρήκα, γιατί όταν κάνεις καιρό να εμφανιστείς, ανησυχώ... τους χαιρετισμούς μου στη Θεσσαλονίκη!

(Λεφτέρη, η παρούσα κάτι έχει κάνει στις ρυθμίσεις του μπλογκ της και δεν εμφανίζεται στα λινκ σου, πάρτο από μένα το σωστό και διόρθωσέ το, αν θέλεις)

Anonymous said...

Εντάξει, μαζί σας είμαι κι εγώ.Στην ίδια πορεία κινούμαι έστω και χωρίς laptop(αφραγκίες γαρ).Αλλά με τρώει μέσα μου:φτάνει αυτό;ή έτσι έχω μόνο τη συνείδηση μου ήσυχη.Γιατί δεν γίνομαι,γιατί δεν γινόμαστε εμείς όλοι οι Ερινύες γι αυτούς που βασανίζουν τις Αμαλίες;Μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι πιο δραστικό από το να γυρνάμε στο blog του ενός και του άλλου και να μοιραζουμε φιλοφρονήσεις;Δεν ξέρω!Τη βοήθειά σας ζητάω.
Άλκης

el-bard said...

paroussa
μόλις πέρασα από το blog σου και πήρα τα ουράνια τόξα σου.
Έχει δίκιο η Σταυρούλα, κάτι έχει γίνει και δεν μπαίνει από τα δικά μου link. θα το διορθώσω.

el-bard said...

Άλκη,
Αυτό το ερώτημα με καίει και μένα. Γιατί είναι αλήθεια, πανηγυρίζουμε, ενωθήκαμε λέμε όλοι μας, κάναμε, δείξαμε κλπ. όμως ουσιαστικά τι προσφέρουμε. Μια φωνή που την άκουσαν, αλλά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ποιος την ακούει; Τι γίνεται με τα φακελάκια, τι γίνεται με τους ασθενείς που παλεύουν να βρουν γιατρούς, κρεβάτια, να κάνουν τις εξετάσεις τους χωρίς να σκέπτονται τα χρήματα που χρειάζονται, χωρίς να σκέπτονται δηλ. πως θα ήταν σαφώς καλύτερα αν διέθεταν και το συγκεκριμένο φακελάκι;

giannisrigopoulos said...

Γεια σου, Λεφτέρη!