Βαρεί

.
- Ξέρεις, δάσκαλε, ο πατέρας μου βαρεί το κλαρίνο!
Είχε βάλει όλη την πιτσιρικάδα της τάξης να γράφουν μια έκθεση Πώς πέρασα τις διακοπές ή κάτι τέτοιο. Κι εκείνος είχε απορροφηθεί στην άνοιξη που έμπαινε με τ’ αρώματα κι όλα τα άλλα μυστικά της από το παράθυρο. Ο μικρός σηκώθηκε από την άλλη άκρη της αίθουσας κι έφτασε στην έδρα αθόρυβα, χωρίς να τον δει.
- Τι λες, μωρέ! Ξέρει ο πατέρας σου κλαρίνο;
- Αμέ! Και το βαρεί και κλαίει.
- Κλαίει; Γιατί; Είναι στενοχωρεμένος;
- Δεν ξέρω, δάσκαλε. Άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Εγώ τον έπιασα μια φορά να θυμάται τον αδερφό μου που τον χάσαμε πριν χρόνια, και καθόταν μέσα στο δωμάτιο μόνος του και βάρηγε το κλαρίνο κι έκλαιγε. Αλλά κι άλλη μια φορά, τότε που αρραβωνιάσαμε τη Χριστίνα μας, αυτός έφυγε από τον πολύ κόσμο και πήγε στο δωμάτιο. Εγώ κοίταξα από την κλειδαρότρυπα. Βάρηγε το κλαρίνο κι έκλαιγε πάλι. Γιατί, δάσκαλε, κλαίει;