Ο καθείς και η τσέπη του

.

Πέρασε ολόκληρος μήνας δίχως να κρεμάσω στο μπλογκ μου τίποτα. Κάτι οι διακοπές του Πάσχα κι οι βαρυστομαχιές, κάτι οι διάφοροι Τσιτουρίδηδες με ομόλογα και παγαποντιές, με αποπροσανατόλισαν. Δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ. Ή μάλλον, ας το θέσω αλλιώς: όσο δικαιολογημένος μπορεί να είναι ο Τσιτουρίδας, άλλο τόσο δικαιολογημένος είμαι κι εγώ.
Προσπαθώ να πιάσω το νήμα από κει που το άφησα. Αδύνατον! Άλλο απασχολεί τη σκέψη μου. Επειδή ζω σε μια μικρή πόλη που με ενδιαφέρει (αν και εγώ φαίνεται να της είμαι πλήρως αδιάφορος), θα ασχοληθώ με αυτήν.
Χθες γιόρταζε ο πολιούχος Άργους Άγιος Πέτρος. Και μαζί με τις λιτανείες, τους λόγους, τις παρελάσεις, την αργία, τα χαρούμενα πρόσωπα, τις ευχές και τα λοιπά, έμαθα και κάτι άλλο: ο νέος δήμαρχος, ο οποίος αναγνώρισε μερικούς μήνες πριν ότι παρέλαβε καταχρεωμένες δημοτικές επιχειρήσεις, παρέθεσε λουκούλειο γεύμα σε πεντακόσια περίπου άτομα (διευθυντές, διοικητές και άλλους «επισήμους») γιορτάζοντας και μ’ αυτόν τον τρόπο τον πολιούχο. Από την άλλη, στην αρχή της χρονιάς ο δήμος -διά του δημάρχου- ισχυριζόταν ότι δεν είχε να πληρώσει υπαλλήλους του.
Ο καημένος ο Δημοσθένης, μαλώνοντας τους συμπολίτες του, αναφέρει στον Κατ’ Αριστοκράτους λόγο του: «Παλιά η πόλη ήταν εύπορη και είχε λαμπρή δημόσια εμφάνιση, αλλά σε ιδιωτικό επίπεδο κανείς δεν υπερείχε από τους πολλούς. Απόδειξη αυτού είναι το επόμενο: Την οικία του Θεμιστοκλή και του Μιλτιάδη και των άλλων έξοχων ανδρών της εποχής εκείνης, αν βέβαια κάποιος από σας γνωρίζει ποια είναι, βλέπει πως δεν ήταν καθόλου μεγαλοπρεπέστερη από τις οικίες των πολλών, ενώ τα οικοδομήματα της πόλης και τα άλλα κατασκευάσματα είχαν τέτοια μεγαλοπρέπεια και ωραιότητα, ώστε κανείς από τους μεταγενέστερους να μην μπορεί να τα ξεπεράσει».
Επειδή, λοιπόν, βλέπω στη μικρή μου πόλη να κατοικούν πολλοί ιδιώτες σε πραγματικά παλάτια, πολλοί δηλ. να υπερέχουν ολοφάνερα, ενώ τα δημόσια οικοδομήματα να είναι απλώς υποφερτά, όταν δεν είναι για φτύσιμο.
Επειδή ο δήμος φαίνεται να μην έχει χρήματα να επιτελέσει επαρκώς τις καθημερινές και ανηλειμμένες υποχρεώσεις του.
Επειδή δεν είναι εύκολο ούτε κόσμιο αλλά ούτε και λογικό να υποχρεώσεις τον κάθε δήμαρχο να πληρώνει τους υπαλλήλους από την τσέπη του ή να χτίζει με προσωπικά του έξοδα το νοσοκομείο, το σχολείο και το δημαρχείο
Θα πρότεινα κάτι πιο εύκολο, κόσμιο και λογικό:
Όλες αυτές τις παράτες –τραπεζώματα, πυροτεχνήματα, ταξίδια στο εξωτερικό, φρου-φρου, αρώματα, πολυτελείς εκδόσεις και τα τέτοια που αποσκοπούν κυρίως σε μικροπολιτικά συμφέροντα- να τα πληρώνει ο καθένας –δήμαρχος, βουλευτής, υπουργός κλπ.- από την τσέπη του.
Υπάρχει αντίρρηση;