Friday, December 08, 2006

Παλιοί και νέοι Γδάρτες

Μου έχει μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη η τακτική ενός γείτονα της παιδικής μου ηλικίας. Αυτός στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, εγώ στις πρώτες. Σ’ αυτόν, λοιπόν, και στην παρέα του άρεσε να χτυπούν και να σκεπάζουν με σωρούς πέτρες μικρά νιογέννητα γατάκια. Όσα δεν σκοτώνονταν με την πρώτη, πέθαιναν πληγωμένα κι αβοήθητα κάτω από τις πέτρες σε λίγες ώρες. Κι αν κάποιος ήθελε να τα σώσει, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει πρώτα τη συμμορία των μικρών σαδιστών. Έτσι, πολλές βραδιές έμεινα ξάγρυπνος ακούγοντας το κλάμα των μικρών τετράποδων, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Αργότερα απέκτησε ο περί ου ο λόγος και άλλη εξαίρετη συνήθεια. Καλούσε με τον πιο γλυκό τρόπο τα αδέσποτα τετράποδα και μόλις εκείνα, δείχνοντάς του εμπιστοσύνη τα άμοιρα, τον πλησίαζαν, έτρωγαν μια τρομερή κλωτσιά που τα εκσφενδόνιζε δεκάδες μέτρα μακριά. Μετά με τους φίλους του χαχανίζοντας μετρούσε το ρεκόρ του: Δεκαπέντε μέτρα ή είκοσι ένα μέτρα μακριά το σημείο όπου έσκασε το δύστυχο ζωντανό. Ρεκόρ απόλυτο, Γκίνες θα λέγαμε σήμερα, όταν ένα δύστυχο γατάκι κρεμάστηκε στο ψηλότερο κλαδί ενός δέντρου κι έμεινε κει μέχρι που τέλειωσε η μικρή ζωή του.

Ο καιρός περνούσε με τέτοιου είδους σπορ που έδειχναν σε όλους το χαρακτήρα ενός έτοιμου σχεδόν εγκληματία. Έτσι, όταν αργότερα προσπάθησε να ανοίξει ένα μικρομάγαζο για να βγάζει τα προς το ζην, κανείς δεν πατούσε το πόδι του εκεί. Όλοι τον ήξεραν τον Γδάρτη. Αυτό ήταν το παρατσούκλι του. Σήμερα, αφού απέτυχε σε ό,τι δοκίμασε, ο Γδάρτης ζει μόνος και έρημος, δυστυχισμένος, κανείς δεν τον πλησιάζει, πρώτα απ’ όλους τα γατιά και τα σκυλιά της περιοχής. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι ότι τον τιμώρησε ο καλός θεός των τετράποδων, ο προστάτης των άδολων και ανεκτίμητων φίλων του ανθρώπου. Κι ο αδέσποτος Γδάρτης των παιδικών μου χρόνων έμεινε στη μνήμη μου σαν ένα κακό όνειρο.

Τώρα έμαθα ότι κάποιος άλλος σε μια γειτονιά της πόλης μου εδώ και δύο χρόνια φαρμακώνει τις γάτες. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά προσφάτως στήνει και δόκανα, σπάει τα πόδια τους και τις βασανίζει πριν τις σκοτώσει. Δεν μπορεί ο νέος αλήτης να είναι μικρό παιδί, λέω. Είναι σίγουρα μεγάλος στην ηλικία, μόνος και απροσάρμοστος, με τόνους μέσα του κόμπλεξ κατωτερότητας και μειονεξίας. Και αφού δεν μπορεί να σκοτώσει τους αμέτρητους παρίες της κοινωνίας μας, για να την καθαρίσει, σκοτώνει -αυτός ο καθαρός- τα άκακα μικρά ζωάκια που δε φταιν σε τίποτα για τα δικά μας χάλια. Και μέσα στην καρδιά του -σε ό,τι τέλος πάντων διαθέτει στο μέρος όπου οι κανονικοί άνθρωποι έχουν καρδιά- αυτός θα νιώθει δικαιωμένος, εκδικητής και ήρωας κάθε που θα αποτελειώνει ένα ζωάκι. Και τη δουλειά αυτή θα την κάνει ασφαλώς νύχτα. Και γιατί το πρωί θα πηγαίνει καλοντυμένος στην εργασία του, αλλά και γιατί όλες οι τέτοιου είδους δραστηριότητες θέλουν σκοτάδι. Και το σκοτάδι της νύχτας αλλά -κυρίως- το σκοτάδι που κουβαλάν οι τέτοιοι μέσα τους.

Παρακαλώ, λοιπόν, τον καλό θεό των τετράποδων, αυτόν που δεν άφησε απλήρωτα τα χρέη του παλιού Γδάρτη και του τα ξεπλήρωσε ένα-ένα και στο πολλαπλάσιο, να κάνει κάτι και στη δική μας περίπτωση, στο δικό μας ήδη επικηρυγμένο νέο Γδάρτη. Κι αν μπορούσα να κάνω μια ευχή, αυτή θα ήταν όχι να αποκαλυφθεί στη γειτονιά η ταυτότητά του και να τον λυντσάρουν οι ζωόφιλοι γείτονες, αλλά να πιαστεί ο ίδιος στο δόκανο που στήνει κάθε βράδυ. Τότε θα ζήσει επιτέλους σε όλη της την ένταση την ηδονή αλλά και το μαρτύριο του κάθε σαδιστή αυτού του κόσμου. Μια και πρέπει οι βασανιστές να πληρώνουν τις αμαρτίες τους σ’ αυτή τη ζωή.
Για να μη μας αφήνουν άλλο ξάγρυπνους τις νύχτες ν’ ακούμε τα κλάματα των κουταβιών που ξεψυχάνε κάτω από τις πέτρες.

17 comments:

Socrates Xenos said...

Έχω κλάψει αρκετές φορές από αγάπη τετράποδους φίλους μας κι όσο περνούν τα χρόνια τόσο δεν μπορώ ν` αντισταθώ όσο να γίνομαι θηρίο με τους ανόητους.
Σαν γυρίσω σύντομα θα τα `χω στην αγκαλιά. Μου `χουνε πολύ λείψει.

Να `σαι καλά Λευτέρη που μια παιδική πληγή την έφτασες ως το τώρα κι ως εμάς.

paroussa said...

Γειά σου Λευτέρη.
Αυτοί δεν είναι άνθρωποι αλλά τέρατα.
Και σαν τέτοια πρέπει να τα αποφεύγουμε όλοι.
Σου έστειλα κάτι σχετικό σε μέιλ.

Anonymous said...

Εύχομαι να τον βρείτε και να τον σταματήσετε. Τι όμορφες φωτογραφίες! Δικές σου είναι;
"η"

dodo said...

Ανατριχιαστικές πράξεις ψυχρής βίας διεστραμμένων ατόμων. Μας ταράζουν, μας αναστατώνουν, μας εξοργίζουν...
Συγκλονιστικό το κείμενό σου, τρυφερές οι φωτογραφίες του- μας γλυκαίνουν...

teiresias said...

Ξαφνιάστηκα ευχάριστα ανακαλύπτοντας το μπλογκ σου.Κάτι μου λέει πως θα το επισκέπτομαι συχνά από δω και πέρα.

Κάτι σχετικό με γάτες-αλλά με διαφορετική αφόρμηση-είχα γράψει παλιά στο μπλογκ που έχω με την Πυθία.
(Το λινκ: http://xrismoi.blogspot.com/2006/11/blog-post_12.html)

Anonymous said...

=:(
Και να δεις, που δεν τους ξέρουμε. ΄Ισως-ίσως και να δουλευουμε μαζί με τέτοιους ανθρώπους, να κυκλοφορούμε, να πίνουμε τον καφέ μας.

el-bard said...

Σωκράτη
Στ'αυτιά μου έχω ακόμη τα παραπονεμένα νιαουρίσματα της τρυφερής μου ηλικίας.

paroussa μας
Σ'ευχαριστώ για τα νέα σου. Καταπληκτικό το βιντεάκι. Στην αρχή νόμιζα πως ήσουν εσύ αυτή που τάιζε τα περιστέρια. Μετά έβαλα κάτι γέλια, μα κάτι γέλια για την αρχική μου σκέψη.

"η"
Ναι, οι φωτογραφίες είναι δικές μου. Η πρώτη από ένα καπληκτικό γατάκι που το έχασα πριν καν προλάβω να τα χαρώ. Η δεύτερη από δυο τρομερά σκυλάκια που τρελαίνονται για ...τυρόπιτες.
Τώρα, βέβαια, ποιος δουλεύει ποιον είναι άλλο καπέλο.
Να είσαι καλά και να μπαινοβγαίνεις στα blog μας. Την καλησπέρα μου!!!

dodos
Σ'ευχαριστώ. Και να ξέρεις πως όποτε θέλω να χαμογελάσω, να ταξιδέψω και να ...προβληματιστώ περνάω από το dodoulis.

Teiresia
Πέρασα από το blog. Είναι θαυμάσιο. Άλλη μια όαση στη μέση της άμμου. Να είστε καλά κι οι δύο.

ιτς καλέ
Ναι, είμαι σίγουρος ότι αυτό συμβαίνει. Κι αυτό με κάνει να αναστενάζω πιο βαθιά. Αλλά και να προετοιμάζομαι για τους νέους γδάρτες. Σ'ευχαριστώ που περνάς.

Anonymous said...

Γεια σου λοιπόν. Με κείμενα αλλιώτικα μα πάντα ευαίσθητα. Γιατί πάντα το ήξερα πως μόνο σνομπ δεν ήσουν. Εύχομαι τα καλύτερα και πάντα τόσο ωραία κομμάτια

Θεοδόσης Βολκώφ said...

Πάντα βαθιά ανθρώπινος ο λόγο σου στη ζεστασιά του και στην αγωνία του...
Χαίρε, αδερφέ...


Βολκώφ

el-bard said...

Θεοδόση
Πάντοτε αισιόδοξος ο χαιρετισμός σου! Τον κρατάω.

Ανώνυμε
Νιώθω από πού έρχεσαι και μου κάνει εντύπωση. Τόση αναστάτωση έφερα εκεί που φοβούνται -ακόμη και τώρα, ακόμη και με το ψευδώνυμό σας να γράφετε δυο γραμμές; Δεν είχα καμιά κακή πρόθεση στο γνωστό site, αλλά φαίνεται αντιμίλησα στον ιδιοκτήτη του. Έγκλημα καθοσιώσεως. Και με εντυπωσιάζει που πολλοί ...ντρέπονται για μένα!!! Let it be...

mamaloukas said...

Καλησπέρα Λεφτέρη. ευτυχώς δεν έχω πέσει πάνω σε κάποιον τέτοιο γδάρτη την ώρα της "δουλειάς" του. είμαι σιγουρος πως δε θα καταφέρω να συγκρατηθώ. μου φαίνεται απίστευτο να υπάρχουν ακόμα τέτοια κτήνη. ένα είναι το σίγουρο. δε κάνω για δικαστής. θα αθώωνα όποιον τον σκότωνε δια λιθοβολισμού.

el-bard said...

Και πολύ καλά θα έκανες, Δημήτρη!

Anonymous said...

Χρόνια σου πολλά. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα να φανερωθώ. Απλά είμαι λίγο άσχετη με τα κομπιούτερ και τη γλώσσα τους
meril

el-bard said...
This comment has been removed by the author.
el-bard said...

meril
Το ένιωθα ότι ήσουν εσύ. Σ' ευχαριστώ πολύ.
Και να ...περνάς να σε βλέπουμε.

Anonymous said...

Είναι τραγικό... Δεν το χωράει ο νους μου.
Πως ειναι δυνατόν να κάνεις κακό σε αυτά τα αθώα ματάκια; Δεν θα το καταλάβουμε ποτε αυτό.
Ίσως ο Γδάρτης πέρασε παρόμοια βασανιστήρια από τους 'δικούς του' ανθρώπους. Ποιος ξέρει...

Να 'σαι καλά Λεφτέρη :-) Είναι καλό να έχουμε την δυνατότητα να συναντούμε όμορφες σκέψεις στο ίντερνετ.

el-bard said...

Σ' ευχαριστώ, Καταδικασμένε...
Βαριά καταδίκη να μη βρίσκεις κείμενα και όμορφες σκέψεις στον απεραντοχώρο.
Κι ακόμη πιο βαριά: να βρίσκεις!