Wednesday, November 15, 2006

Η καινούργια μας φιλόλογος

Πριν δυο χρόνια ήρθε στο σχολείο μας μια καινούργια φιλόλογος, η Μαρίνα. Πολύ καλή κυρία, σοβαρή και λιγομίλητη. Συνεπέστατη στη δουλειά της, ευγενέστατη με όλους, συγκαταβατική –για να μην πω υπερβολικά ανεκτική- με τα παιδιά, τους μαθητές μεγάλους και μικρούς, που βάλθηκαν αυτά τα χρόνια να κάνουν τη ζωή της δύσκολη. Βέβαια, φάνηκε απ’ την αρχή ότι ήταν κλειστός άνθρωπος. Δεν είχε πολλές κουβέντες με κανένα μας, ούτε συναδέλφους ούτε διευθυντές ούτε ακόμη και με τα ίδια τα παιδιά, τους μικρούς τυράννους. Εκτελούσε το καθημερινό της καθήκον, το χρέος της χωρίς να βαρυγκομήσει ποτέ και δε νοιαζόταν για όλους εμάς που ζούσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε με τις μικροφαγωμάρες, τις γκρίνιες, τις κλίκες, τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές μας. Πέρα από μια ευγενική καλημέρα και τα απολύτως απαραίτητα για την καθημερινή συνεννόηση και συμβίωσή μας, δεν ακούστηκε να λέει ποτέ τίποτα σε κανέναν.

Ο σύλλογος των διδασκόντων, παρόλο τον κλειστό χαρακτήρα της, παρόλο που δεν έμαθε τίποτα για την οικογένειά της, για τον άντρα της, για τα παιδιά της, τη συμπάθησε αμέσως. Κάτι στο ευγενικό παρουσιαστικό της, κάτι στα ελάχιστα λόγια που ψέλλισε μπροστά μας, επέβαλλαν μια άποψη: «Η Μαρίνα είναι καλή». Κι αυτό το «καλή», όταν πέρασε λίγος καιρός και διαπιστώσαμε τα αποτελέσματα της δουλειάς της, έγινε «σπουδαία». Βέβαια, πληροφορηθήκαμε για το σπάνιο ποδοσφαιρικό ταλέντο του γιου της. Κάποιος, ίσως ο συνάδελφός μας ο Δημήτρης, που είχε περισσότερα πάρε-δώσε με τη Μαρίνα, μας είπε ότι ο γιος της –μαθητής άλλου κοντινού γυμνασίου- έγινε περιζήτητος ξαφνικά από τις μεγάλες ομάδες του κέντρου, που πάντοτε ψάχνουν για ταλέντα, μετά το ετήσιο ποδοσφαιρικό τουρνουά των σχολείων. Κι ότι έχει φύγει από πέρσι και βρίσκεται στην Αθήνα. Η ομάδα τού νοικιάζει σπίτι, τον στέλνει να τελειώσει το σχολείο, του πληρώνει όλα τα έξοδα και του δίνει κι ένα χαρτζιλίκι. Και μένει αναμμένη η ελπίδα ότι τελειώνοντας το σχολείο θα παίξει στη μεγάλη ομάδα, επαγγελματικά πια. Η ίδια η Μαρίνα, η οποία –απ’ ό,τι ψιθυρίζεται- πρέπει να έχει κάνει και κάποια μεταπτυχιακά στην ιστορία, φαίνεται πως ήταν ανένδοτη: το παιδί πρέπει να τελειώσει πρώτα το σχολείο. Όλοι χαρήκαμε κι όλοι ευχηθήκαμε να πετύχει το παιδί της στο δρόμο που ανοίχτηκε μπροστά του. Κατά τα άλλα, ποτέ δεν την καλέσαμε σε τραπέζι, σε γιορτή, δεν την σκεφτήκαμε στα μπαρ, στα κέντρα και στα ξενυχτάδικα, στους χορούς που πηγαίναμε, τις Απόκριες, ας πούμε· αλλά κι εκείνη δε μας άνοιξε ποτέ το σπίτι της, δεν κάθισε μαζί μας να κουτσομπολέψει. Κι αν ακουγόταν κάποια κακία από κάποιον, δεν την σχολίαζε. Κούναγε το κεφάλι της κι απομακρυνόταν γρήγορα μη θέλοντας να βρεθεί μπροστά στα επόμενα σχόλια.

Δυο χρόνια τώρα δε δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα. Πάντοτε στην ώρα της, να δουλεύει με το παραπάνω, να ενδιαφέρεται για το αντικείμενό της. Με λίγα λόγια, μια άψογη επαγγελματίας. Σε τέτοιο σημείο άψογη που ήθελε –άκουσον άκουσον- να αναπληρώνει τη δουλειά της, αν κάποτε έπρεπε να απουσιάσει. Έτυχε π.χ. την περασμένη εβδομάδα να αρρωστήσει ο γιος της στην Αθήνα και να μπει εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Όλη την ημέρα βρισκόταν εκεί, στο προσκεφάλι του, και τη νύχτα κατέβηκε με τον άντρα της στις έντεκα και μισή και μέχρι τις δύο το πρωί έκαναν το σχολείο λαμπίκο.

Ναι, ακριβώς! Λαμπίκο! Γιατί η Μαρίνα, που έχει σπουδάσει φιλολογία, είναι η καθαρίστρια του σχολείου μας, από τη Γεωργία.

28 comments:

Anonymous said...

Είπα κι΄εγώ..... 30...τόσα χρόνια δουλευω στο Δημοσιο και να μη συναντησω ανθρωπο έτσι φιλότιμο κι εργατικό και προπάντων με κλειστό στόμα. Αλλά τι λέω. Εδώ εμεις οι ΄Ελληνες δεεεν τα ξερουμε αυτά, αλλά και δεν θέλουμε να μάθουμε.
Είστε τυχεροί καλέ μου! Παράδειγμα προς μίμησιν λοιπόν

paroussa said...

Γλυκόπικρη η γεύση του πολύ καλογραμμένου ποστ.
Ειναι κρίμα, αλλά ετσι αντιδρούμε οι άνθρωποι και από τις δύο πλευρές.Οι μεν, από αδιαφορία (στην καλύτερη περίπτωση), οι δε, από τον φόβο της μη αποδοχής (και όχι άδικα...).

el-bard said...

ιτς καλε
Είμαστε τυχεροί, πράγματι. Σ' ευχαριστώ που πέρασες και το διάβασες.

paroussa-paroussa
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΗΣΗ. Τι έγινες, πού χάθηκες, πού είσαι, πώς είσαι;;;; Είσαι καλά;;; Γιατί μας εγκατέλειψες;;;; Εξαφανίστηκες και δεν έδινες σημεία ζωής. Είχα τρομάξει. Γράψε. ΓΡΑΦΕ!!!

dodo said...

Απροσδόκητη η κατάληξη τού κειμένου σου, με αιφνιδίασε!
Τι εξαιρετική μορφή περιγράφεις!: αγωνίστρια, με αξιοπρέπεια, με αίσθημα ευθύνης- τής αξίζει ο σεβασμός μας...

Anonymous said...

Αχ, Λευτέρη, τι θέμα έθιξες πάλι... Καταρχάς, μπράβο που έμαθες τι έχει σπουδάσει, δεν ενδιαφέρεται κανείς για τους άλλους και δη αν τους βλέπει μόνο να καθαρίζουν. Εμένα με προσέχουν τα κορίτσια που καθαρίζουν το γραφείο, γιατί πολύ απλά συζητάω μαζί τους...Να είσαι καλά για το κείμενο που σκέφτηκες και έγραψες. Κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος

Anonymous said...

Παρούσα μου, φιλιά πολλά, χθες σε σκεφτόμουν και να που εμφανίστηκες!

Θεοδόσης Βολκώφ said...

Πάντα αλήθεια και ομορφιά στους λόγους σου, φίλε μου...


Βολκώφ

el-bard said...

dodos
Σ' ευχαριστώ. Το ωραίο με σένα είναι ότι αργά το βράδυ, εκεί που έχουν οι περισσότεροι κοιμηθεί, δηλώνεις την παρουσία σου. Φαντάζομαι ότι ζωγραφίζουμε εκείνη την ώρα, εεεε;;;

scalidi
Το ωραίο δεν είναι το κείμενο, το ωραίο είναι που εμφανίστηκε η paroussa.

volkof
Σ' ευχαριστώ. Πάντα ευπρόσδεκτος και ανταποδίδω ασφαλώς το σχόλιο. Περιμένουμε...

paroussa said...

el bar & scalidi
Σας ευχαριστω πολύ γιά το ενδιαφέρον σας.Μπορεί εγω να μην γράφω, αλλά παρακολουθω πάντα τα δικά σας γραπτά και σας καμαρωνω σαν δικούς μου ανθρώπους.
Στο τελευταίο σου μήνυμα, Λευτέρη, απάντησα στο μπλογκ μου.

Θ. Βοριάς said...

Καλημέρα Λευτέρη, να είσαι καλά που ανέδειξες στο κείμενό σου τους πρωταγωνιστές της ζωή, τους αξιοπρεπείς κι ευσυνείδητους συνανθρώπους μας.

Socrates Xenos said...

Αιφνιδιασμός
που καρφώνει το κείμενο στην αξεχασιά

Anonymous said...

Φαίνεται ν, αγαπάς πολύ τους ανθρώπους. Και γράφεις υπέροχα! Ρουφιέται το κείμενό σου σαν δροσερό νερό. Μα στο τέλος αφήνει τη γεύση παλιού καλού κρασιού! Να γράφεις και να δημοσιεύεις. Μη μας στερήσεις τα γραφτά σου σε παρακαλώ!
"η"

paroussa said...

Κάποτε θελησα να σου "μιλήσω", αλλά
δεν εχω το e mail σου.Που ξέρεις;
Μπορει να ξανανοιώσω την ανάγκη.

el-bard said...

voria
Πρωταγωνιστές! Αυτή είναι η λέξη. Ναι, ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ.

Σωκράτη,
Να μην τους ξεχνάμε αυτούς που παλεύουν πολύ περισσότερο απ' όλους μας. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

"η"
Είπε κανείς πως θα σας στερήσω από τα γραφτά μου κλπ. κλπ.;
Πάντως, αγαπητή μου "η", υπάρχουν και τόσα άλλα blogs φίλων (πολλούς από τους οποίους βλέπεις να διαβάζουν και να σχολιάζουν και δικά μου κείμενα) που γράφουν όλοι τους υπέροχα. Δε θα χάσει η Βενετιά βελόνι αν εγώ σταματήσω να γράφω.

el-bard said...

paroussa
Χαίρομαι αφάνταστα που επανήλθες. Είδα το κείμενό σου. Σχολίασα. Σ' ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που δείχνεις.

Socrates Xenos said...

Ποιος είπε , φίλε μου καλέ, πως ξεχνάμε και λογαριάζουμε τους κόπους. Τεσσεράμισι χρόνια τώρα εδώ έχουν κι έχουν δει τα ματάκια μας κάθε πτυχή των ανθρώπων της επιβίωσης κι εμείς μέσα στα μάτια των παιδιών τους με αγάπη, ναι, γιατί η αγάπη δεν αναλώνεται σε μια δάκρυση, παρά στο εργατικό χαμόγελο, φίλε μου.
Να `σαι καλά που ξέρεις μ` αυτήν την ομιλούσα γλυκύτητα των λέξεων
να βάζεις ώμο σ` ότι αξίζει στον κόσμο μας.

mamaloukas said...

el bard γεια σου φίλε μου. τι ωραίο ποστ. παραγματικά αφήνει γλυκόπικρη γεύση όπως έγραψε η φίλη πιο πάνω. ελπίζω να είσαι καλά, σε διαβάζω μετά από καιρό

el-bard said...

Σωκράτη,
Συμφρωνούμε και χαίρομαι αφάνταστα γι' αυτό. Ειδικά χαίρομαι ια κι εσύ που βρίσκεσαι έξω από αυτόν εδώ τον τόπο βλέπεις και αντιμετωπίζεις τα πράγματα με αυτή τη ματιά, μ' αυτή τη διάθεση.Αλλά, πες μου, πώς αλλιώς θα μπορούσε να βλέπει ένας ποιητής!

Δημήτρη,
περνάω συχνά από το πλογκ σου και διαβάζω τα κείμενα. Άλλο αν δε σχολιάζω. Θέλει πολύ σκέψη και χρόνο ο σχολιασμός κι αυτό τον καιρό είμαι πνιγένος. Σ' ευχαριστώ πουτ πέρασες.

angeliki marinou said...

Πολύ ωραίο ποστ, πολύ ανθρώπινο.

el-bard said...

renton
Χαίρομαι πολύ που διάβασες και σου άρεσε το κείμενο. Καλωσήρθες!

mamaloukas said...

Καλησπέρα φίλε el bard
ήρθαμε και κοντά στα μέρη σας και φυσικά μάθαμε ότι είστε πολύ δημοφιλής αλλά και πολύ αγαπητός.
τελικά είναι πολύ μικρός ο κόσμος!
κι εσείς όμως περιστοιχίζεστε από ενδιαφέροντες ανθρώπους!

el-bard said...

Δημήτρη
Πότε, πώς;;; Γιατί δε με ειδοποίησες; Στείλε -αν θέλεις- mail στο leftbar@hotmail.com.

Anonymous said...

Τι είναι αυτά πολυ διαβάζω; ζηλεύω πολύ...αχ, να μην είμαι κι εγώ!

Anonymous said...

"που" ήθελα να γράψω, αλλά με έφαγε η φούρια μου...

mamaloukas said...

Λεφτέρη δεν μπόρεσε αν φύγει το μέιλ. επιβεβαίωσε το μέιλ σου ή στείλε μου στο alcool@in.gr και σου απαντώ.

Καπετάνισσα said...

Ευλογία ν' ανταμώνεις τέτοιους ανθρώπους.

Για σένα λέω.
Και τη Μαρίνα.

Απρόσμενα που ξεδιπλώνεται η ζωή!
Να'ναι πάντα για καλό, λέω...

Anonymous said...

Θα κατέβω κάτω με άδεια 12-26 Δεκεμβρίου, αν έχεις διάθεση και χρόνο, θα ήθελα να γνωριστούμε από κοντά, κρίμα που δεν θα είναι και η υπολοιπη μπλογκοπαρέα...αξίζει τον κόπο να τους γνωρίσεις, είναι όλοι τους υπέροχοι, αν έρθεις εσύ Αθήνα πρέπει να μας το πεις

Anonymous said...

στείλε μου μέιλ μέχρι τη Δευτέρα 11/12 αν είναι